Zo ook tijdens de 500 meter, waar Ronald al uitpuffend van zijn eigen race zijn jongere, inrijdende broertje opgezocht voor wat last-minute tips. “Ik zei dat ‘ie vooral bij de start goed weg moest zijn, maar niet op kop moest gaan. Eerst even afwachten en dan er voorbij”, luidt het.
En Christian luisterde naar zijn oudere broer. “Tijdens de afvalkoers wilde ik er een keer vandoor gaan”, begint de jonge rijder. “Ik riep: ‘Ho ho, niet doen hoor!’”, voegt Ronald daar lachend aan toe. “Toen heb ik me terug laten zakken. Dus ik luister echt wel”, vervolgt Christian.
Met twee keer brons en één keer zilver nam de kadet een flinke oogst aan eremetaal mee naar huis. “Ik ben er hartstikke blij mee. Ik had dit helemaal niet verwacht. Bij de vorige landelijke baan was ik nog twee keer vijfde en zesde en dan hoop je bij de NK natuurlijk op een medaille, maar drie?”
“Hij was het vorige seizoen al super en hij traint nu met ons mee. Hij wordt elke week sterker”, zegt Ronald. “Hij heeft op het juiste moment gepiekt en ik ben supertrots op hem.”
Ronald heeft ondanks een minder ideale NK-voorbereiding niets te klagen over zijn eigen races. “Ik heb iets te weinig op de baan getraind en ben vorige week met school een weekje naar België geweest. Ik heb toen niet getraind en natuurlijk een beetje bier gedronken”, lacht hij. “Er zat gewoon niet meer in. Het NK Marathon ging heel goed en dat is toch meer mijn ding. Ik ben tevreden.”
Voorbeeld
“Als je ziet hoe hard dat gaat dan wil je later ook bij de senioren zo goed kunnen meerijden”, zegt Christian die zijn broer graag als voorbeeld ziet. Als alles volgens plan verloopt zouden de heren binnen vijf jaar dus zomaar in dezelfde categorie van start kunnen. “Dat duurt nog wel even, maar zou natuurlijk super zijn”, zegt Ronald. “Bij elkaar in het team is helemaal mooi, net als de Schippers samen.”
“Als ik tegen die tijd nog skeeler ga ik er vanuit dat het zeker mooi is; Haasjes en Haasjes met zijn tweeën op pad”, vervolgt Ronald. “Of één weg en de ander afstoppen”, voegt Christian toe.
Die Haasjestrein zou heel wat jaren later best nog één rijder langer kunnen worden, vervolgen de broers enthousiast. Hun jongere broertje Joël is namelijk pas pupil-B, maar doet het ook niet onverdienstelijk op de wieltjes. “Het is een echt talentje”, vertelt Ronald. “Eigenlijk kan iedereen skeeleren in de familie, mijn ouders ook.”
En de leeftijd waarop de Haasjestelgen op de skeelers worden gezet wordt ook steeds jonger. “Mijn broer, die ook nog EK’s gereden heeft was tien. Ikzelf was zes. Christian was vier en Joël stond al met 2,5 jaar op de skeelers”, lacht Ronald. Op een leeftijd waar de gemiddelde peuter voor het eerst met enige coördinatie begint rond te wandelen moet dit dus wel een echte skeelerfamilie zijn. “Ik werd vanmorgen wakker, kijk naar buiten, is hij al rondjes aan het skeeleren.”
Op het beruchte rondje voor het huis van de Haasjes' hebben Ronald en Christian samen ook de nodige trainingsuurtjes doorgebracht. “Stoepje op, stoepje af, straatje op en ga zo maar door. Het is een rondje van nog niet eens honderd meter, maar puur voor de behendigheid wel handig”, luidt het.
Zenuwen
Bij een NK horen natuurlijk ook altijd de wedstrijdzenuwen. “Dat had ik vooral héél erg voor de afvalkoers”, zegt Christian. “Je moet natuurlijk zorgen dat je erbij blijft, alleen dan kun je strijden om de medailles en omdat ik brons had op de puntenkoers wil je het dan nóg liever, omdat je weet dat je het kunt.”
“Hoe ouder je wordt hoe beter je daar mee om kunt gaan”, zijn de bemoedigende woorden van zijn broer. “Natuurlijk is er een beetje spanning, maar je weet dat je niets te verliezen hebt. Je moet gewoon je ding doen en je niet te druk maken.”
En dan hadden de mannen ook nog een hechte supportersclub langs de baan staan. “Natuurlijk de Staphorst-club. Mijn vader was er. En mijn broer kwam samen met mijn zus, die speaker is bij regionale wedstrijden. Het is een leuke groep met elkaar. Dat houdt ons ook sterk. Plezier is voor ons het belangrijkste.”
En dat plezier zou eigenlijk voor alle rijders en ook vooral ouders voorop moeten staan, menen de broers. “Mijn vader staat wel langs de kant, maar die blijft daar ook staan als wij skeelers aan gaan doen. Er is geen druk en als het niet goed gaat, dan is dat maar zo”, vertelt Ronald.
Toch zien de rijders uit Staphorst dat vaak genoeg verkeerd gaan om zich heen. “Ouders kunnen soms zo beïnvloeden. Je ziet ze soms boos langs de baan staan en door die druk worden kinderen alleen maar zenuwachtiger.”
“Heb je geen zin om te trainen, dan ga je niet trainen”, voegt Christian toe. “Je zult het toch zelf moeten doen.”
