Die zeven titels vormen inmiddels een mooi richtpunt voor Hekman, die al op zijn zeventiende zijn eerste nationale kampioenschap vierde. Tien jaar later was het dus tijd voor nummer vijf. ’’En ik ben pas 27 jaar. Dat geeft me nog wat jaren om dat record van Smit uit de boeken te rijden’’, stelde Hekman.
Over het beslissende moment in het Nederlands kampioenschap werd na afloop nog uitgebreid nagepraat door de hoofdrolspelers Hekman, Ariëns en Berga. Die laatste twee baalden enorm van een actie op een paar honderd meter voor de streep, waarbij er fysiek contact was tussen de drie mannen. ’’Hekman beukte er zo tussendoor’’, stelde Ariëns. ’’We raakten elkaar allemaal, maar iedereen bleef gelukkig staan. Maar hij zat wel meteen op een ideale plek en dan weet je dat het moeilijk wordt.’’
Berga was evenmin blij. De Drent botste eveneens met Hekman. ’’Ik kon net overeind blijven. Dat was een actie op het randje’’, vond Berga. Maar Hekman kwam met een heel logische verklaring. ’’Ik had eigenlijk een ander plan in gedachten, maar opeens ging Ariëns iets naar links en Berga juist wat naar buiten. Ze zetten een deurtje voor me open, waar ik wel doorheen móest. Dat moment kon ik niet laten lopen.’’
Ariëns onderkende die fout. ’’We kennen Hekman door en door, weten wat hij kan en hadden ook moeten weten dat hij het op die manier zou doen als hij de kans kreeg. We hadden dit zelf ook niet moeten laten gebeuren.’’
Boot gemist
Dat Hekman op het kolkende parkoers in Otterlo vervolgens op de streep die vijfde titel kon vieren met vijf vingers in de lucht was op zich al opvallend. Halverwege waren er nog weinig mensen die iets gaven voor de kansen van Hekman. Er was immers een kopgroep weg met daarin een aantal snelle mannen. En de viervoudig kampioen had die boot gemist.
Bovendien waren er vraagtekens over de vorm van Hekman, die pas drie weken geleden zijn sleutelbeen brak in de linkerschouder. Die vragen kwelden de rijder uit Kampen overigens zelf ook. ’’Die breuk was natuurlijk niet al te lang geleden. Ik was geopereerd, onder narcose geweest. Dan is het afwachten hoe je lichaam daarop reageert.’’ Bovendien reed Hekman sindsdien geen wedstrijd meer. ’’Ik heb deze week drie keer op skates gestaan. Dat was het. Maar in die drie keer voelde ik wel dat het lijf niet slecht was. En ik heb één groot geluk. Ik heb een rugzak vol talent.’’
Niettemin deed hij het voorzichtig aan in Otterlo, waar de mensen weer rijen dik langs de kant stonden en voor een prachtige atmosfeer zorgden. ’’Ik was zeker de eerste ronden een beetje angstig. Je wilt niet weet vallen. Daarna ben ik vooral voorin gaan rijden. Da’s net iets rustiger allemaal. Ik heb er niet meer aan gedacht.’’
Actie
Daar had Hekman ook geen tijd voor, want hij moest in de achtervolging op de koplopers, waar onder anderen Robert Post en zijn ploeggenoot Ronald Haasjes nog uit wegreden. Dat zorgde voor een prachtige koers in Otterlo, met eigenlijk constant actie. ’’Het ging hartstikke lekker. Ik reed wel veel op kop bij de achtervolgers, maar had goede benen, werd niet moe.’’
En hij had een plan. ’’Ik liet bewust steeds groepjes rijden tussen kop en peloton, waardoor de snelheid erin blijft zonder dat ik zelf heel veel hoefde te doen. Dat was mijn geheim, denk ik. Eén keer heb ik zelf hard doorgereden. Binnen een rondje maakte ik dertien seconden goed. Daarna wist ik dat ik nog een heleboel kon goedmaken.’’
Zoals hij ook al wist hoe hij de finish wilde passeren. Lachend: ’’Stiekem had ik daar al over nagedacht.’’
Lees alles over het NK Marathon en de 100 meter op onze speciale pagina.