Als de vrouwen van het peloton de laatste jaren ooit zijn getest, dan was het wel deze zondag in Luleå. De thermometer zakte weliswaar niet zo laag als in de voorgaande dagen, maar de aangetrokken wind maakte de koers zonder enige twijfel hels. Een ware slijtageslag. Niet voor niets stapten er veel vrouwen al vroeg af. Verkleumd, gedesillusioneerd.
"Dit is iets waar je als jonge rijdster ook aan moet wennen", verklaarde Lisa van der Geest. "Die kou vreet echt aan je en je moet hier gewoon wat ervaring mee hebben om dit te kunnen overleven. Als ik naar mezelf kijk, was ik vijf jaar terug in Falun ook helemaal aan mijn eind. Inmiddels ligt dat anders."
Tweestrijd
De finale in Luleå draaide ook om ervaren vrouwen. Om Elma de Vries, de leidster in het klassement. En om Iris van der Stelt, haar meest serieuze belager. Die tweestrijd beheerste eigenlijk vanaf het startschot de koers op de uitlopers van de Botnische Golf, waar de wind op grote stukken vrij spel had en niet alleen het peloton brak, maar ook menig rijdster zelf.
"Wij reden vandaag puur om Iris aan de eindzege in het klassement te helpen", erkende Van der Geest. "Daar was onze hele strategie op afgestemd." Daarom ook reed de Warmondse van team mkbasics.nl af en toe even weg. "We wilden soms toch even testen of Elma de Vries in orde was."
De drie maakten deel uit van een kopgroep van acht, die zich al vroeg in de koers losmaakte van de rest. Daarvoor, bekende Van der Geest, hoefden ze eigenlijk niet veel te doen. "We hebben niet eens echt versneld of zo. We reden gewoon door en raakten de rest kwijt."
Pokeren
Voor mkbasics.nl was er alle ruimte om te pokeren rond de positie van Van der Stelt, maar Palet Schilderwerken had zelfs nog een troef meer om De Vries bij te staan. Die zag hoe ook Jade van der Molen en Imke Vormeer deel uitmaakten van de kopgroep, net als Ankie Ytsma, Corina Strikwerda en – natuurlijk – Carien Kleibeuker. "Dat hadden we ook afgesproken", vertelde De Vries. "We wilden met een groepje wegrijden, waar liefst vier meiden van ons bij zouden zitten. Het werden er drie in een groep van acht. Dat was prima."
Het klassement had ook prioriteit voor De Vries. Daar was zelfs de dagzege ondergeschikt aan. Doordat er veel punten te verdienen waren, was die eindzege zelfs nog niet zeker op het moment dat de acht vrouwen op avontuur waren. "Onderweg deed ik eigenlijk niet anders dan rekenen", bekende De Vries. "Er waren allerlei scenario's waar ik rekening mee moest houden. Zou bijvoorbeeld Ankie Ytsma winnen, dan moest ik zelf vierde worden. Zo ongeveer."
Maar de spanning verdween uit de strijd om het klassement op het moment dat Van der Stelt aan de achterzijde van het parkoers instapte in één van de volgwagens. "Materiaalpech", verklaarde de balende Van der Stelt. "Ik kon niet meer fatsoenlijk afzetten. Dan ben je kansloos en daar heb ik inderdaad de pest over in. Dat was het niet het plan vandaag, en zo wil je zeker niet je kansen in het klassement verspelen." De Vries zag het ook gebeuren. "Daarmee reed ik in ieder geval een stuk rustiger rond", verklapte ze.
Geen cadeautjes
Voor de finale bleven er daardoor nog zes vrouwen over, waarbij Van der Geest dus inmiddels een eenling was. Dat motiveerde ook weer, stelde ze. "In mijn eentje tegen drie van Palet in de wetenschap dat Elma de Vries het groene pak al heeft. Tja, ik wilde gewoon niet dat ze de dubbel pakte. Ik weet dat ze afscheid neemt, maar we doen niet aan cadeautjes. Elma de Vries en ik hebben de afgelopen twee jaar best in elkaars vaarwater gezeten, dan wil je dat uitvechten met de benen."
Van der Geest vreesde even dat ze al te veel had gegeven op het moment dat Van der Stelt nog in koers was. "Want het was helemaal niet de bedoeling dat ik hier voor de winst zou rijden. Het ging om dat groene pak. Maar gelukkig had ik aan het einde toch nog voldoende over."
Meer lezen over marathon? Klik hier!