Haar telefoon stond roodgloeiend zaterdagmiddag. Nadat Kok wist dat ze over vier afstanden de beste van de wereld was, stroomden de felicitaties binnen. Nee, nooit had ze verwacht in haar eerste jaar bij de A-junioren wereldkampioen allround te worden. Niet alleen omdat ze een maand geleden nog met een nierbekkenontsteking thuis op de bank lag, maar ook vanwege de buitenlandse concurrentie. Met de Poolse Karolina Bosiek en de Noorse Ragne Wiklund kende ze geduchte tegenstandsters.
"Zij reden dit seizoen geregeld bij de senioren mee en deden het daar supergoed. Van tevoren dacht ik dus te moeten strijden om de derde plek", stelt Kok, wiens vader voorafgaand wél in de wereldtitel geloofde. "Hij zei: 'Als je genoeg tijd pakt op de sprintafstanden, moeten ze het nog maar eens op de 3 kilometer zien goed te maken.' Had 'ie nog gelijk ook!"
Zware benen
Kok startte het WK met een tweede plek op de 500 meter achter landgenote Femke Beuling. Op de 1500 meter greep ze diezelfde middag de gouden medaille door de Poolse Bosiek tweehonderdste achter zich te houden. "Dit vond ik de mooiste overwinning van het toernooi", beweert Kok. "Dat ik die won, vond ik heel cool. Het waren best zware omstandigheden en dan is het lastig om zo'n race in te delen. Ik begon hard, maar had op het einde gelukkig nog iets over."
Op de tweede dag hoopte ze op de 1000 meter haar voorsprong op Wiklund en Bosiek uit te breiden en dat lukte, al kostte het haar meer moeite dan gehoopt. "De 1500 meter van vrijdag had er behoorlijk ingehakt", aldus Kok, die door haar nierbekkenontsteking een week niks heeft kunnen doen. "Ik merkte dat mijn lichaam niet zo snel herstelde als normaal en dat het niet zo makkelijk kwam. Ik had zware benen, maar toch mocht ik niet klagen met een tweede plek."
Met nog één afstand te gaan had Kok een voorsprong van een kleine acht seconden op Bosiek. Een te kleine voorsprong, dacht de jongeling. "Zij had een PR van 4.03 en ik van 4.20. Dat moest ze in principe makkelijk kunnen redden. Ik vond het heel spannend, want ik wilde het niet verprutsen. Ik was als eerste aan de beurt en toen ik mijn race had gereden, dacht ik: dit is nooit genoeg. Zij konden immers op mijn schema rijden."
"Samen met mijn coach Wouter van der Ploeg keek ik vol spanning naar de ritten van de andere meiden. Bosiek begon heel hard en hield het best lang vol. In de laatste rondes stortte ze in en toen kwam de overwinning steeds dichterbij. Toen de eindtijd op het bord stond, hoorde ik mensen zeggen: 'Je hebt gewonnen, je hebt gewonnen!' Ik was heel blij, maar kon het niet geloven. Wat was er nou eigenlijk gebeurd? Ik had nooit verwacht dat het me dit seizoen al zou lukken."