Ter Mors achterna: shorttrackster Maltais bewijst zich op de langebaan

Al jaren loopt Maltais, 28 jaar geleden geboren in La Baie, Quebec, rond met de gedachte om over te stappen naar het langebaanschaatsen. Tijdens de Olympische Spelen van Sotsji, waar ze met Canada zilver haalde op de relay, speelde een mogelijke overstap al in haar hoofd. Het gevoel dat er in het shorttrack nog meer te halen viel won echter. Pas vier jaar later, aan de vooravond van de Spelen in PyeongChang, weet ze het zeker: ik ben klaar met shorttracken.

Terugkijkend op het afgelopen jaar zegt ze: "Ik was op een punt in mijn carrière aanbeland waarop ik meer in mijn eigen baan en mijn eigen race wilde rijden. Ook al verzwikte ik mijn enkel op de eerste dag in PyeongChang, ik wist dat ik er honderd procent voor zou gaan en dat het daarna goed zou zijn." Met een zevende plaats op de 1000 meter als beste prestatie keerde ze terug naar Canada. "Niet wat ik van tevoren had gehoopt, maar ik denk dat alles met een reden gebeurt. Ik had mijn keuze gemaakt."

In het diepe
In navolging van Jorien ter Mors maakte de Canadese afgelopen zomer definitief de overstap naar het langebaanschaatsen. Maar waar Ter Mors het shorttrack lange tijd combineerde met de langebaan, kiest Maltais rigoureus voor één sport. "Jorien kon die twee heel goed combineren ja. Ze was een hele goede tegenstander toen ze nog shorttrackte en we hebben zeker wel succeswensen uitgewisseld. Maar ik kan het niet combineren. In Canada liggen de trainingscentra gewoonweg te ver uit elkaar", licht ze haar keuze toe.

En dus stond Maltais in augustus zonder enige ervaring met een paar oude klapschaatsen in haar hand langs de baan in Calgary en niet meer in Montréal, het shorttrackcentrum van Canada. "De bond wilde graag dat ik me volledig op de langebaan zou richten, dus werd ik op het ijs gezet in de snelste trainingsgroep. Moest ik dan achter Ivanie Blondin en Isabelle Weidemann aan. Dat was best heftig. De eerste keer op klapschaatsen viel ik bijna."

Ondanks de twijfels of ze het hoge niveau wel aan kon, bleef Maltais positief. "Het was fantastisch. Het was mijn taak om me te kwalificeren voor het internationale team, een grote uitdaging en zeker ook wel stressvol. Ik heb in de eerste twee maanden vaak gedacht of ik wel op de juiste plek zat en of het me zou gaan lukken, maar ik verbeter me snel en ik weet dat het nog veel beter kan. Ik weet dat ik veel inhoud heb en dat wil ik de komende jaren laten zien op de langebaan."

Wedstrijden
Al snel bewijst Maltais haar talent. Ze verruilt haar zeven jaar oude tweedehands klapschaatsen voor de splinternieuwe ijzers van Viking, 'een noodzakelijke investering', en rijdt in september voor het eerst een trainingswedstrijd. Op het snelle ijs van Calgary komt ze op de 1000 meter na 1.21,89 over de streep. Sindsdien gaat het alsmaar harder. In december rijdt ze in Polen voor het eerst een World Cup, in februari de WK Afstanden en dit weekend wacht het WK Allround.

Een jaar na haar laatste grote competitie in het shorttrack is Maltais ook op de langebaan tot het hoogste niveau gegroeid. Dankzij haar snelle progressie heeft ze nauwelijks competitie hoeven missen. "Die competitie heb ik wel nodig", waarna ze aan een anekdote over haar jeugd begint. Want Maltais heeft bijna alle disciplines uit het schaatsen al gehad. Als klein meisje begon ze ooit met kunstschaatsen.

Dat dat geen heel geslaagde combinatie was, bleek al snel. Het sierlijke, gracieuze element van het kunstrijden was niet voor haar weggelegd. Fanatiek scheurde ze op haar kunstschaatsen van de ene kant van de ijsbaan naar de andere. "Toen mijn moeder zag dat ik plezier had om tegen anderen te racen, heeft ze me op shorttrackschaatsen gezet. Ik moest huilen toen ik weer van het ijs af moest."

Olympische droom
Na kunstrijden en shorttrack is nu het langebaanschaatsen de hoofdsport voor Maltais, al zal het waarschijnlijk niet lang het geval zijn. "Ik ben al 28", lacht ze. "Het zal een olympische cyclus worden denk ik. Ik wil heel graag naar Peking in 2022 en daarna denk ik dat ik ga stoppen."

Het is de grote droom van Maltais, de olympische ploegenachtervolging in China. Ook al doet de mass start haar shorttrackhart sneller kloppen, dat is toch echt een bijzaak. In Inzell reed ze die voor het eerst en met een valpartij en een zilveren medaille voor landgenote Blondin maakte ze meteen alles mee. "De mass start is niet de reden dat ik overgestapt ben. Ik vind het leuk om te doen en geeft me een beetje het shorttrackgevoel terug, maar ik wil meer mijn eigen race gaan rijden", geeft ze aan.

Tot die tijd valt er nog een hoop te verbeteren voor de Canadese. "De 3000 meter is tot nu toe de afstand die me het beste ligt. Op de 1500 meter ligt nog de grootste uitdaging. Ik moet beter worden en kracht opbouwen om echt goed af te kunnen zetten en de langere afstand aan te kunnen. Dat is de grootste uitdaging voor mij op dit moment. Aan die klapschaats raak je wel gewend."