Irene Schouten voelt de energie van Colombia bruisen

“Een bijzondere wereld. Dat zeggen we hier ook dagelijks tegen elkaar. Nederland is niet alleen ver weg, maar ook het leven verschilt er zo van. Natuurlijk, vanwege het klimaat en de natuur om je heen is het onvergelijkbaar; dat geldt ook voor hoe de mensen hun leven inrichten, of hoe zeg je dat, hoe het eraan toegaat. Het is effe wat drukker. Dat spreekt me niet per se meer aan – ik houd zeker van een rustig bestaan – maar de afwisseling na zoveel jaar op hoogte in Livigno (waar ik elke weg kende) doet me goed. Ik merk dat ik toe was aan wat anders, want ik krijg er nieuwe energie van. Elk trainingsrondje dat ik rijd, wijkt af van die ik een dag eerder afwerkte. Geen training is hetzelfde en dat maakt het zo leuk”, vertelt de Noord-Hollandse allroundster vanuit Medellin waar ze ook al aan den lijve heeft ondervonden hoe waanzinnig populair dat ‘schaatsen op wielen’ is.

“Vorige week wilde ik ’s middags gaan skeeleren op een wegparkoers, maar op dat circuit was het net zo druk als een ijsbaan tijdens de publieksuren. Ik heb weleens geschaatst op zo’n tijdslot, maar toen lukte het niet er een behoorlijke training van te maken. Het was onmogelijk om m’n lijnen te rijden. Nou, zo was het hier precies eender. Alles en iedereen krioelt door elkaar heen. Eigenlijk voelde het een soort vertrouwd aan, alsof ik een overvolle ijsbaan opstapte.”

Verder geen onvertogen woord over het avontuur dat ze op voorhand als ‘spannend’ betitelde. Niet omdat ze zich afvroeg of het wel veilig zou zijn; des te meer door de onzekerheid van de trainingsmogelijkheden en het uitvoeren van de meegekregen schema’s. “Ik weet uiteraard pas komende winter of dit experiment een goede zet is geweest, maar ik ben zó blij over wat ik heb opgestoken over het land, de cultuur én dat ik nu weet dat ik kan doen wat ik van plan was. Daar moet ik aan toevoegen: ik ken geen woord Spaans en daarom is het fijn dat de broers Rick en Kay Schipper zijn meegekomen. Zij beheersen de taal redelijk, in elk geval genoeg om me snel uit de brand te helpen.”

Gezegend door de voltreffer die deze stage is als voorbereidende fase op het schaatsseizoen, erkent Schouten dat ze bepaald niet ongelukkig is dat de bevolking haar niet herkent. “Laura Gomez is een langebaanrijdster met wie ik van tevoren contact heb gehad. Leeftijdsgenoten die haar op social media volgen, weten wie ik ben. De jeugd kent me niet, totdat ik vertel wie ik ben en wat ik heb gewonnen. Dan staan ze in de rij om met me op de foto te gaan. Er overkwam me wel iets aparts na de tussenlanding in Bogota, waar op het vliegveld plotseling mijn naam werd geroepen. Ik had een berichtje gepost op Instagram dat ik daar zou zijn, en een Colombiaanse jongen met zijn moeder wilden een foto met me. Dirkjan (Schoutens man, red.) en ik stonden versteld. Wat is dit voor raars?, dachten we. Dit moet een fan zijn geweest die had opgepikt dat ik daar zou uitstappen. Want hoeveel mensen in dat enorme land hebben nou kennis van schaatsen?”

Wat er elders op aarde gebeurt, laat haar grotendeels koud. Er is regelmatig contact met coaches Jillert Anema en Arjan Samplonius, en het thuisfront wordt niet vergeten. “Verder houd ik het rustig. De vrije tijd tussen de trainingen vul ik anders in. In Livigno deed ik dan weinig, omdat er niets was. Hier is van alles te zien of te doen: dingen bezoeken. Niet te gek hoor, want het blijft een trainingskamp. Vrijdag was het leuk, toen besloten we naar het uitgaanscentrum te gaan. We zaten op een terras, waar het mooi mensen kijken was. Vergelijken met Nederland? Compleet anders. Heel veel vrouwen hebben nepborsten en -billen, heel bizar om te zien. Ook het kroegleven wijkt erg af, net als de manier waarop er wordt gedanst.”

Ronduit verbaasd is de olympisch en wereldkampioene over geringe aandacht van de bevolking voor bij ons grote maatschappelijke problematiek, zoals de oeverloze stikstof-discussie. “Wij Nederlanders krijgen voortdurend te horen hoe belangrijk het milieu is. En terecht, is mijn mening. Tegelijkertijd vraag ik me af waar we mee bezig zijn in ons kleine landje. Hier denken ze nergens over na, laat staan dat ze stilstaan bij dit soort thema's. Wanneer ik door de straten fiets en zie wat voor zwarte wolken het passerende autoverkeer uitblaast, wordt het tamelijk zinloos wat er thuis in Nederland wordt ondernomen om dergelijke zaken te bestrijden. Heel bijzonder. Dat betreft ook de gigantische tegenstelling tussen rijk en arm: zo’n groot contrast. Zodra ik daarmee word geconfronteerd, prijs ik me gelukkig dat ik in Nederland woon.”