Het duurt in Canada deze keer wat langer dan normaal om de schaatscoach van het jaar aan te wijzen. In 2022 stond de Fries Remmelt Eldering al eind juni te speechen nadat hij was uitgeroepen tot de beste langebaanman. En het is nu al september, zonder dat er een aankondiging is geweest. Wat is er aan de hand? “Het is ook niet makkelijk om mij op te volgen natuurlijk.” Gortdroge humor aan de andere kant van de lijn. En: “Normaal gesproken zou ik het weer moeten worden, hè….”
Nee, dat laatste is een geintje. Eldering, al sinds 2018 gewaardeerd trainer-coach van Speed Skating Canada – de naam waaronder de bond op internet is te vinden – weet heus wel dat de ereprijs straks aan iemand anders wordt toegekend. Het gaat een beetje bij toerbeurt. Het zal hem worst wezen. Hij houdt van z’n werk, ziet dat het resultaten oplevert en die dagen hem weer uit nog meer uit zijn schaatsende atleten te halen. “So far”, zo gooit hij er een Engelse term tussendoor, “so good. We staan alweer vanaf 11 juli op het ijs. Het gaat goed, optisch gesproken. Maar dat is logisch: iedereen is goed in de zomer, of nog beter, wereldkampioen. Even wachten tot de wedstrijden beginnen.”
Met 38 rijders en rijdsters, verdeeld in een nationaal team van twaalf schaatsers (acht mannen, vier vrouwen) en de rest behorend tot het zogenoemde NextGen Team (veertien vrouwen, twaalf mannen) werkt de staf onder leiding van Bart Schouten toe naar de winter. Eldering begeleidt de vier vrouwen van het nationaal team en stuurt daarnaast vier talentvolle jongens uit de opleidingsgroep aan. De namen van de toppers wijken niet af van die van het voorbije jaar. “Je maakt pas deel uit van de nationale ploeg als je bij de beste acht van de wereld zit. We hebben nou eenmaal maar een handjevol goede schaatsers. Wat erachter komt, probeert aan te haken.”
In het eerste weekend van oktober (nationaal afstandskampioenschap) wordt duidelijk wie Canada zal vertegenwoordigen in de World Cups en de grote, internationale kampioenschappen. Nog belangrijker op de kalender is het wereldkampioenschap Afstanden dat in Calgary plaatsheeft (15-18 februari 2024), de thuisbaan van de meeste schaatsers. De individuele afstanden tellen zwaar, maar de medaillekansen voor de Noord-Amerikanen liggen vooral op de teamdisciplines. De cijfers van het WK in Heerenveen laten niets aan de verbeelding over: op drie van de vier onderdelen klonk het ‘O Canada’ in Thialf. Slechts de ploegenachtervolging bij de mannen leverde geen goud op.
Eldering plaatst meteen een kanttekening. “We zijn met de vrouwen gewoon geklopt door Nederland op de achtervolging, hè.” TeamNL zette inderdaad op het ijs van Thialf de snelste tijd neer; doordat bij Joy Beune de schaatsuitrusting niet aan de regels voldeed, volgde er diskwalificatie en schoof Canada door naar de toppositie. “Die uitslag heeft me geleerd dat ik wat moet aanpassen. Er liggen enkele strategieën klaar.”
Enige nadeel: hij kan ze pas uitproberen zodra Valérie Maltais zich aansluit bij Isabelle Weidemann en Ivanie Blondin. De laatste twee trainen in Calgary, terwijl Maltais – een Québécoise – de ijsbaan van Québéc als thuisbasis heeft. “Pas na de nationals blijft Valérie in Calgary en is de boyband weer compleet. Dan hebben we vier weken om aan de team pursuit te sleutelen. Dat is niet lang, dus niet ideaal. But when life gives you lemons, make lemonade, zeggen ze hier. We maken er het beste van. Ik ben al blij dat Maltais is blijven schaatsen. Na de Winterspelen van Beijing wilde ze eigenlijk stoppen. Omdat ze de sport zo leuk vond, is ze doorgegaan, mede doordat Québéc ook een nationaal trainingscentrum werd. Ze kon zo terug verhuizen naar waar ze is opgegroeid.”
De gouden successen van Beijing en Heerenveen zorgen ervoor dat de team pursuit in Team Canada veel aandacht krijgt. Het is Eldering overigens niet ontgaan dat Rintje Ritsma als bondscoach intussen een jaar tracht de ‘ondergeschoven kindjes’ van het Nederlands schaatsen wat levensvatbaarder te maken. “Ik zou het snappen als de ploegenachtervolging meer een speerpunt wordt in het beleid. Oké, de teamsprint is wat minder voornaam omdat het niet olympisch is. Als je ziet dat er best wat publiciteit is losgekomen nadat onze vrouwen goud wonnen op de Spelen in China, moeten we erop voortborduren. Zelfs Shania Twain (popzangeres, red.) heeft een keer op Instagram gezegd dat de drie een voorbeeld zijn voor haar.”
“We proberen ons op het hoogste niveau te handhaven. Tegelijkertijd ben ik iemand die goede atleten wil maken van talentvolle sporters. Wij als coaches kunnen ze leren om wat harder te schaatsen, maar ze moeten eerst goed bewegen. En als het een goed bewegende atleet is, dan kunnen we daar heel veel mee, niet alleen met het oog op de ploegenachtervolging. Over een half jaar zijn alle afstanden op het WK belangrijk. Daarom is de focus nu juist wat minder gericht op de team pursuit, want de vrouwen en de mannen zijn prima op elkaar ingespeeld. We kijken meer naar het individu. Neem Isabelle Weidemann: haar niveau was niet verkeerd. Het moet wél omhoog, wil ze meedoen om de eerste plaats. Zolang het placebo effect nog niet is uitgewerkt, mag je hopen op verbetering en is iemands plafond niet in zicht. Althans, mentaal”, meent hij, ietwat cryptisch. Gelukkig, de toelichting volgt.
“Ik gebruik dit wel eens bij mijn schaatsers. Dan zeg ik: als ik jou een rode pil geef, ga je kneiterhard. Maar geef ik je een blauwe pil, dan ben je nergens meer bang voor. Kies maar. In mentaal opzicht kun je mensen zoveel pushen. Atleten moeten fris blijven in hun koppie. Dat lukt eerder wanneer je andere dingen doet. Het monotone is niet slecht voor het lichaam, maar je gaat er niet beter op. Daarom probeer ik het op andere manieren. Het verhaal van die gekleurde pillen? Sommige mensen kijken me aan van Wat wil jij nou, Eldering? Wat denk je? Anderen kijken me een keer aan en denken: Oké, hij wil ons triggeren. Ik zal hem bewijzen hoe het gaat. Weet je, het gaat me er niet om welke kleur ze kiezen. Ik wil dat ze nadenken, hen op scherp zetten.”
“Nog een voorbeeld. Ik deed krachttraining met de vier jongens van het NextGen Team die ik begeleid. Een van hen moest 85 kilo liften, maar dat lukte hem niet. Kom op jongen, zei ik, laat mij het maar voordoen. Ik tilde dat gewicht omhoog, al ging het niet van harte. Ik zag hem denken: Gvd, mijn coach kan het wel, maar ik niet. Hij deed een nieuwe poging, had de halter zo in de lucht en wist dat hij tot meer in staat is.” Het spel van uitdagen is een geliefd recept van Eldering. Een fietstraining uitschrijven die zo zwaar is dat hij op voorhand weet dat iedereen zal falen. ’s Morgens skeeleren, ’s middags schaatsen, ook zoiets. Geheid dat hij vreemde blikken krijgt.
“Jullie moeten je skills aanpassen, is mijn reactie dan. Vorige week liet ik ze fietsen, daarna moesten ze even shorttracken voordat we aan de krachttraining begonnen. Lukte niet. Ik vroeg aan een hoe het ging. ‘Ik kon niet volhouden’. Hoe kan dat? Vroeg ik. ‘Ik was gewoon slecht’, antwoordde hij. Daar hebben we het even over. Achteraf denk ik: als het altijd maar succes is, als alle trainingen steeds succesvol zijn, gaat het alleen in één lijn omhoog. Soms moet je ook een beetje falen, waardoor je alles opnieuw een beetje in perspectief ziet.”
Aldus Remmelt Eldering. 41 jaar, thuis in Canada, dagelijks bellend met een boezemvriend in Friesland en tevreden met zijn job die hij op zijn eigen wijze kan invullen. “Tja, ik kan niet anders. Zou het wel op de Jac Orie-manier kunnen proberen, maar dat werkt niet. Dat moet je vooral niet willen. Ik lees veel boeken over het menselijk brein, nu bijvoorbeeld ‘De geboren aanpasser’. Daar leer ik van. Daar krijg ik een beeld bij, dat van Remmelt Eldering, met alles wat ik meegemaakt heb in mijn leven. En dat probeer ik dan over te brengen op de schaatsers. Soms is dat een beetje vreemd. Mensen zijn het op een gegeven moment van mij gewend, dat onorthodoxe. Dat vinden ze wel mooi.”
“Blijven vernieuwen houdt de mensen fris. Je houdt ze ook bij de sport. Wij kunnen in onze ploeg geen mensen missen. Wanneer je elk jaar hetzelfde riedeltje afwerkt, wordt het saai. Ik wil dat zoveel mogelijk vermijden. Gelukkig zien de schaatsers dat er succes wordt behaald. Dat is heel belangrijk, ook voor mij. Als ik altijd hetzelfde doe, sukkel ik net zo goed in slaap.”
