“Verdorie! Jammer, een halve seconde!” Moeder Talsma omschreef het gevoel waar het labeltje teleurstelling aan hing, op een nette manier. Coach Siep Hoekstra riep door de lege gang naar de kleedkamers een drieletterig woord, de uiting van rauwere emotie. Kut. 0,47 seconde maakte het verschil voor haar zoon Marwin om vanaf nu toe te kunnen leven naar een mondiaal avontuur op lekker snel, Canadees ijs, of maar te zien waar de focus in de tweede seizoenshelft op kan worden gelegd. Het was de uitkomst van een leuk stayersduel, waarbij de een (Talsma, eerder gestart) weer net zo zenuwachtig als voor zijn start in de catacomben moest afwachten wat de ander (Bergsma) zou bereiken in 25 rondjes. De inzet: de startkaart voor het wereldkampioenschap tien kilometer.
“Ik ben tevreden” meldde Talsma monter, na zijn puike rit die 12 minuten, 55 seconden en 34honderdsten van een tel in beslag had genomen. “Dit was een van de betere ritten die ik ooit heb gereden, al weet ik niet of de tijd snel genoeg is. Jorrit en Patrick zijn een goed duo op de baan…” Wat hij bedoelde: Bergsma zou aan Roest een ideale partner hebben om Talsma’s barrière te slechten.
Dat gebeurde inderdaad. Het lag aan de bagagedrager van Roest die hij vond en aan het feit dat Bergsma zich doodvocht voor die laatste strohalm van zijn pikzwarte jaar, dat vooral gevuld werd met fysiek leed en pijnlijke opdoffers op de schaats. De 12.54,87 op het scorebord leidde tot een gezichtsuitdrukking die de laatste maanden niet viel te bespeuren. Hij lachte, en stak drie keer achter elkaar een vuist van triomf in de lucht.
“Hier ben ik heel blij mee”, zei de Fries over zijn jubileumrace – want de vijftigste tien kilometer van zijn loopbaan – waarin hij meende dat de twee doordouwers elkaar mooi hadden geholpen. Roest redde zichzelf wel, zijn tegenstander trok zich aan hem op, dat was meer de realiteit van de wedstrijd tussen een atleet die heel stabiel acteert en iemand die zoekt naar lichtpuntjes. En vond.
De uitslag deed (alsnog) pijn bij Talsma. Los van het resultaat kon hij de rug toch rechten, wetend dat hij zijn schaatsbestaan weer aardig op de rails heeft gekregen. Een jaar in het team van Albert Heijn Zaanlander (2022-2023) veroorzaakte louter ellende. “Hoe zal ik het uitleggen? Er ging veel mis, qua training, qua trainingsopbouw, eigenlijk te veel om op te noemen. Het was hard, altijd heel hard en dat kostte me de kop bij Jillert Anema”, vertelde Talsma; de keuze zich opnieuw aan te sluiten bij zijn oude Team FrySk, bleek de juiste. Dat hij kort voor het NK Afstanden werd geplaagd door corona, was vervelend en brak hem donderdag op bij zijn vijf kilometer. “Nu heb ik veel minder naweëen van ondervonden. Man, ik had de zenuwen van hier tot Tokio voor deze tien kilometer. Maar ja, ik moest starten, want anders had ik sowieso niets gehad…”
De uitslag van de tien kilometer staat hier.
