Terwijl Bart Hoolwerf zich na een val bijeenraapte en met een van pijn vertrokken gezicht op achterstand over de finish kwam, vierde ploegmaat Marcel Bosker de overwinning op de mass start. Na verschillende keren goud behaald te hebben met de ploegenachtervolging, mocht Bosker individueel succes vieren. Het leverde hem een medaille en een kaasschaaf op, de prijs die de wereldbekerwinnaars in Stavanger ten deel valt. Op de overwinning van Bosker viel weinig af te dingen: het plan werd perfect uitgevoerd. De verrassende aanval werkte verlammend op de achtervolgers en eenmaal in de finale was Bosker rapper dan zijn vluchtmakkers. En zoals wel vaker: de beste plannen ontstaan tijdens het eten...
Het etentje met Bart en ploegleider Roy Boeve. Hoe kwam dat tot stand?
“We waren aan het eten, vooral ook om elkaar beter te leren kennen. Zij hebben de filosofie dat als je elkaar goed kent, je elkaar ook beter kunt begrijpen in de koers als bepaalde situaties zich voordoen. Zij kunnen daar heel veel informatie uit halen, dat heb ik zelf nog wat minder. Ik kan niet echt zien waarom hij bepaalde dingen doet als ik hem beter ken, maar het was voor Bart en Roy heel belangrijk. Dan schuif ik graag aan. Toen ze vroegen wat ik wilde proberen, kwamen we tot dit plannetje. Later op de avond hebben we dat met Rintje (Ritsma, bondscoach red.) besproken en die vond het ook een mooi plan, ook wel iets wat de rest van het peloton niet zou verwachten. Iedereen heeft altijd het idee dat ik voor Bart rijd, nu weet iedereen dat het niet per se zo hoeft te zijn.”
Een signaal richting de concurrentie dus...
“Kijk, als iemand wegrijdt ben ik niet de eerste die het moet oplossen. Ik kan zelf ook wegrijden. We kunnen iets meer pokeren, de eerste wedstrijden reed er steeds iemand weg, gingen wij er achteraan en maakten we er een sprint van. De rest hoefde niets te doen, nu was de situatie iets anders: ‘En nu dan?’ Dat is wel heel leuk, zo hadden we het ook bedacht. Dit is de beste wedstrijd om het te doen. Dat het gelijk de eerste keer zo uitpakt is heel bijzonder.”
Terug naar het diner in Stavanger. Het doel was om elkaar beter te leren kennen, hoe werkt dat in het hoofd van een sporter?
“Lastig te zeggen, ik heb er nog niet zoveel ervaring mee. Roy is heel erg bezig met de mentale kant van de sport. Met veel informatie over mij als sporter, mijn jeugd en mentaliteit kan hij beter begrijpen waarom ik bepaalde keuzes maakt of dingen doe. Dat heeft Bart ook, die kan mensen daardoor beter lezen en dat is heel belangrijk. Als dat zo werkt, ben ik bereid daaraan mee te werken.”
Je hebt ook een paar marathons gereden, was dat ook met het doel om de tactiek van de mass starts beter onder de knie te krijgen?
“Ik vind het een machtig spelletje en het is heel leuk om een beetje met die jongens te ouwehoeren. Dat is voor mij meer een intensieve prikkel na het trainingskamp, het kwam heel goed uit. Ik mag ook niet met Reggeborgh rijden omdat ze dan een man meer zouden hebben, dan krijgen we ruzie met de KNSB. Ik heb niet met ze gereden, maar ook niet tegen ze.”
Je sprak deze zomer de ambitie uit om onmisbaar te zijn op de teamonderdelen. In dat kader: hoe belangrijk was die overwinning van vrijdagavond?
Na een korte denkpauze: “Niet.”
Nee?
“Nee, we hebben veel meer goede schaatsers in Nederland en bij de eerstvolgende wedstrijd moet ik gewoon weer laten zien dat ik goed ben. Het duurt wel even voordat je echt kan bewijzen dat ik de beste ben. Ik heb nu drie keer laten zien dat het heel goed gaat, maar er zullen ook wedstrijden komen dat het misgaat. Dan komen de vraagtekens en wordt heel snel gezegd dat het niet goed genoeg is, dat er een andere opstelling moet komen. Dat moeten we voor zien te blijven en counteren als we een mindere wedstrijd hebben. Tot nu toe gaat het geweldig en is er op dat vlak niets tegenin te brengen, maar er zijn veel andere rijders die het ook kunnen.”
Maar je wilt jezelf toch elke keer bewijzen richting Rintje, zodat hij niet om je heen kan.
“Zeker, het is mijn overtuiging dat ik onmisbaar kan zijn. Daar ben ik mee bezig. Voor mij is het ook een leerproces hè. Ik leer enorm veel van Bart, hoe hij de mass start bekijkt en aanpakt. Zo luister ik ook naar Roy en Rintje, zij kunnen heel precies aangeven wat er op bepaalde momenten moet gebeuren. En dat snijdt ook hout, zelf had ik dat niet bedacht. Daar word ik elke wedstrijd beter van, dat analyseren we en dan kun je jezelf onmisbaar maken. Na drie keer rijden en een keer met wat geluk winnen, dan heb je het wel afgedwongen. Maar dan ben je nog niet onmisbaar, dat is een stap te ver. Je bent zo goed als je laatste wedstrijd, zeg ik altijd maar. Als het de volgende keer mislukt, heb je niks.”
En zo zit je er toch heel aardig in dit seizoen, ondanks dat je ziek op het WCKT kwam en individueel geen ticket wist te bemachtigen. Dat heb je snel achter je kunnen laten.
“Alleen als je denkt dat het hinderlijk is, krijg je er last van. Ik vond het tof, wilde lekker schaatsen en goed trainen. Als een coach je inprent dat je last krijgt, dan is het ellendig en zwaar. Het is maar net hoe je instelling is. En mijn programma was ook niet heel zwaar. Het eerste weekend wel, maar in Beijing niet. Daar ben ik flink gaan trainen.”
