‘ALLES KWAM HIER SAMEN’
“Wat me het meest zal bijblijven, is de laatste kans - en misschien wel de eerste echte - om me te plaatsen voor de Spelen tijdens het Olympisch Kwalificatietoernooi (OKT) in 2017. Daar kwam alles samen.
Tijdens het OKT moest ik al vrij vroeg in het programma op de 500 meter in actie komen: rit 5. Toen had je slechts één kans op deze afstand. Ik startte vanuit de binnenbaan en moest tegen oud-ploeggenote Mayon Kuipers. Door binnen te beginnen en buiten te eindigen, wist ik dat ik bij de wissel niet achter Mayon aan kon jagen. Balen, maar ik vond het ook wel prima. Dan kon ik me niet druk maken om een ingewikkelde wissel. Ik dacht: gewoon mijn eigen race rijden.
Ik voelde me die hele week al goed. Ik had een keyboard gekocht ter afleiding, zodat ik niet alleen maar aan het Netflixen was tussen de trainingen door. Ik werd explosiever en mijn slagen waren raak tijdens de trainingen. Het is heel gek, maar ik wist: dit wordt mijn race vandaag, niet wetend wat het waard zou zijn. Ik was in vorm en keek enorm uit naar de race.
In de ochtend heb ik twee rondjes ingereden en ben vervolgens meteen van het ijs afgegaan. Ik was er klaar voor. Ter voorbereiding ben ik teruggegaan naar het Holland Inn hotel - waar ik op dat moment woonde - en ben ik m'n bed ingedoken om extra rust te pakken. Mijn gedachten schoten naar de dag ervoor, waar de 500 meter voor de mannen op het programma stond. We zaten met z'n allen in het restaurantje van het hotel te kijken, waar een groot scherm hing. Dai Dai N'tab maakte toen twee keer vals. Ik dacht: shit, dit kan ook nog gebeuren. Toch kon ik de valse start als mogelijke optie ook snel weer uit m'n hoofd elimineren. Ik wist: dit gaat mij niet overkomen. De perfecte race had ik al zo vaak gevisualiseerd. Ik zat volledig in m’n zone.
Eenmaal terug in Thialf ging de warming-up lekker. Ik deed een sprongetje en voelde dat ik explosief was. Aangezien Mayon en ik vroeg in het programma zaten, waren er in de ritten voor ons nog geen tijden neergezet waar ik bang van werd. Met vertrouwen stond ik aan de start. Gebrand op een goede race. Ik hoorde het startschot en we waren beiden in één keer goed weg. Ik had niet mijn snelste opening, maar reed wel m’n snelste volle ronde op een 500 meter. De tijd? 38,42 seconden. Toevallig precies hetzelfde resultaat als vier jaar daarvoor op het OKT. ‘Lekkere vooruitgang’ zou je kunnen denken, maar de race voelde goed, hoewel alle favorieten nog aan de start moesten verschijnen. Ik had al gezien dat alle snelle openers in de binnenbaan startten, dus die moesten allemaal zelf hun race maken. Jagen op de tegenstandster kon niet. Dat was mijn geluk.
Het wachten was slopend; het duurde zo verschrikkelijk lang. Marrit Leenstra reed 38,52 seconden en kwam nog heel dichtbij, maar het was genoeg: ik had gewonnen! Marrit werd uiteindelijk tweede en Letitia de Jong met een eindtijd van 38,58 seconden derde. Ik hoorde: ‘Als je de 500 meter wint, dan ga je naar de Olympische Spelen’. Deze afstand stond op plek 12 in de Matrix. Van dit model begreep ik weinig. Voor de wedstrijd wilde ik hier niet mee bezig zijn, dus had ik me er nauwelijks in verdiept.
Het besef gewonnen te hebben, kon ik nauwelijks bevatten. De ontlading op het middenterrein was groot. Alles schoot door m'n hoofd: m'n schildklier waar ik een tijd mee heb gekwakkeld, een knieblessure en een periode dat ik tegen overtraindheid heb aangezeten. Ik moest van ver komen. En als het dan lukt op het moment dat het moet, maakt het de overwinning extra speciaal. Ik werd beloond met een ticket voor de Olympische Spelen. Alles kwam hier samen. Ook de goede sfeer in onze ploeg bij Afterpay is zo belangrijk en bepalend hierin geweest. Met die meiden hebben we nog steeds contact. Er is een hechte vriendschap ontstaan. Dat is onbetaalbaar.”