Ze zal maandagavond in het vliegtuig richting huis, samen met moeder Bellina, vast de revue van haar debuut op het hoogste niveau nog eens laten passeren. Dat was qua uitslagen misschien geen onverdeeld succes, maar wat moet of mag je ervan verwachten wanneer je als piepjonge tiener in een volwassen circus van ijsartiesten verzeild bent geraakt? Meedoen was al een overwinning. Dat erkende de Leiderdorpse ook wel als je het haar rechtstreeks vroeg, maar terugdenkend aan haar races trok ze voor zichzelf steeds de conclusie dat ze meer had moeten laten zien. Het was nog net geen falen geweest. Want: zo jong als ze nog is, haar ambitie om overal en altijd de beste in te willen zijn, maakt het niet eenvoudiger.
Dat was zaterdagmiddag bijvoorbeeld het geval, toen ze met een betraand gezicht was weggekropen in de catacomben van de Maurice-Richard Arena. De herkansing op de 1500 meter bleek te lastig om zich alsnog het hoofdprogramma in te rijden, en dat deed zeer. ‘Waarom wilden m’n benen niet doen wat mijn hoofd dacht?’, had ze tussen het gesnotter door tegen haar moeder geroepen. Die legde een troostende arm om haar heen en zei dat ze ‘gewoon trots moest zijn op de race waarin ze tenminste had aangevallen’.
Het verdriet of de teleurstelling maakte ook weer vlug plaats voor een vrolijke lach en een grap: shorttrackers vergeten rap wat er is gebeurd omdat de volgende wedstrijd alweer wacht. “Weet je”, sprak Daleman na drie dagen World Cup waarbij ze als jongste Nederlandse deelneemster ooit op de startlijn stond, “dit is zo’n leerzame week geweest. Ik heb moeten wennen aan het racen dat op dit niveau compleet anders is. Door kleine fouten te maken liet ik een hele race liggen, want je kunt je geen missers veroorloven. Het was mooi er zelf bij te zijn als atleet. Al had ik dat graag meegemaakt met een nog voller stadion.”
In races voor junioren bepaalt ze, omdat ze tot de sterkste meiden behoort, doorgaans het tempo op kop. “Dat was in Montréal niet mogelijk, dus moest ik het op een andere manier aanpakken. Een backskater (vanuit achteren komen, red.) ben ik sowieso niet, maar dat moest ik nu wel doen. Meer in the pack schaatsen, inhalen, een actie opzetten, ruimte houden, het was allemaal totaal anders. Ik heb veel opgestoken. Maar om eerlijk te zijn: mijn doel was wel het hoofdprogramma halen. Dat is niet gelukt door die foutjes. Daar baalde ik van. Nou, ja ik ben er in elk geval niet afgereden.”
Ze sprak er tussen de wedstrijden door over met moeder Daleman, maar contacteerde de voorbije week nog vaker haar coach Dave Versteeg van het Wadro KNSB Talent Team Noord waarvan Angel deel uitmaakt. Hij begeleidt het talent sinds ze een jaar geleden overstapte vanuit de regio Zuid-West. “Dave doet dat geweldig. Met hem kan ze lezen en schrijven, en alle problemen worden besproken”, aldus Bellina Daleman.