‘DIT IS EEN KEERPUNT IN MIJN CARRIÈRE GEWEEST’
“Ik kies voor een iets minder bekende gebeurtenis. Het speelde zich af tijdens het Olympisch Kwalificatie Toernooi (OKT) voor Sochi in december van 2013. Achteraf gezien is dit een keerpunt in mijn carrière geweest. Ik was nieuw in het team van Johan de Wit, Project 2018, waarvan Arjan Samplonius ook trainer was. Aan het begin van de wintermaanden had ik op technisch vlak een enorme transformatie doorgemaakt. Vanwege veel werk en aandacht van beide trainers ging ik beter rijden en begon ik meer in mezelf te geloven. De manier waarop ik schaatste, ging makkelijker; het klopte. Het geloof om me te plaatsen voor de Spelen werd steeds groter. Nog niet eerder had ik er zoveel vertrouwen in.
Het OKT kon niet snel genoeg beginnen, zou je denken. Maar eerlijk? Ik vond het verschrikkelijk! Die ochtend - op dag één van het kwalificatietoernooi - kon ik echt geen hap door mijn keel krijgen. Bij iedere poging moest ik bijna overgeven. Tijdens het inrijden ’s ochtends kwam het er alsnog van boven uit. Ik was zo zenuwachtig. Ik wist dat ik het kon, maar dan moet je het nog wel even doen. Ik had amper ingereden, maar bij een tweede poging op het ijs was ik zo slap als een vaatdoek. Het ging voor geen meter. Hierdoor namen de zenuwen nog meer toe. Ik besloot terug te gaan naar het hotel en in bed te liggen om te slapen. Iemand anders heeft mijn schaatsen geslepen; ik kon helemaal niets meer.
Vervolgens heeft Arjan bijna drie uur lang op mij ingepraat om mijn zelfvertrouwen weer wat op te krikken. Me te laten inzien dat ik het kon. Gelukkig kwam het geloof in mijzelf terug en heb ik voorzichtig weer wat kunnen eten. Ik moest in mijn rit op de 3000 meter tegen Marije Joling. Vlak voor mij was er het akkefietje met Yvonne Nauta en Linda de Vries, waarbij Nauta werd gehinderd bij het wisselen van de baan. Ik had dat niet meegekregen. Bij de start ging Marije er als een raket vandoor, waardoor ik mijlenver achter haar kwam te liggen. Toch waren mijn rondetijden goed en ik dacht: Als ik zo doorrijd, kan ik mezelf niets verwijten. Op een gegeven moment zag ik Marije moeite krijgen. Ik had de laatste binnenbocht. Met nog één ronde te gaan, schoot er door mijn hoofd: Je kan me wat, ik zal jou opvreten op die laatste kruising.
In de laatste binnenbocht kwam ik er onderdoor. Het was mijn geluk dat ik kon jagen in de rit. Uiteindelijk was ik driehonderdsten van een seconde sneller dan Yvonne Nauta, die met haar tijd vierde werd. Voor haar was dit ontzettend zuur. Tegelijkertijd kon ik er niets aan doen. Ik had mijn beste race tot dan toe geschaatst. Het leverde mij de derde plek op en uiteindelijk een ticket voor Sochi.
Ik realiseerde me dat deze cocktail van onzekerheden - van diepe dalen naar hoge pieken - op deze ene dag samenkwam en dat alles opeens mijn kant op viel. De onzekerheid is een rode draad in mijn carrière geweest en heeft mij enorm beperkt in mijn prestaties. Ik heb mentale begeleidingen gehad en op sommige momenten lukte het me om de knop om te zetten. Vaker ging dat van geen kant. Mijn resultaten vielen dan zo enorm tegen, terwijl ik wist dat ik veel beter kon. Eerlijk gezegd was ik het hele jaar al bezig met afscheid nemen van de schaatssport. Alle effort die ik erin stopte was te veel geworden voor wat het opleverde. Nu ik me geplaatst had voor de Spelen, kon ik niet meer stoppen en ben ik uiteindelijk nog ruim vier jaar doorgegaan. Dit OKT was het keerpunt.”