‘HET WAS ZO’N DAG WAAROP ALLES GOED KWAM'
“Het meest bijzondere en waardevolle moment uit mijn schaatscarrière, was zonder twijfel de Veluwemeertocht. Alles leek die dag vanzelf te gaan. Een gevoel waar ik lang naar verlangd had, zelfs ook nog na deze wedstrijd. Het ijs was zwaar, na al een paar natuurijswedstrijden gehad te hebben die weken. De tocht in Loosdrecht was op dinsdag en deze op het Veluwemeer volgde op donderdag.
Mijn dochter was net één jaar geworden, op 5 januari. Soms ging ze mee naar de wedstrijden, maar dit keer niet. Toen ik als winnares over de finish kwam, dacht ik: Wat jammer dat ze hier niet bij is. Alsof een kind van één jaar iets van zo'n evenement begrijpt, maar toch. Mijn vader was er wél bij. Verder stonden er nauwelijks mensen langs de kant vanwege het slechte parcours. In de laatste ronde sneed ik een bocht verkeerd aan. Plotseling belandde ik in de sneeuw. Volledig gedesoriënteerd lag ik daar. Ik wist niet wat me was overkomen; ik was gevallen.
Op dat moment reed er een cameramotor voorbij. De man van de wedstrijdleiding riep: ‘Kom op, doe het voor je dochter!’ Dit was natuurlijk ontzettend lief van hem, maar op dat moment dacht ik vooral: Ik red het wel. Alles komt goed! Ik stond weer op en reed onverstoorbaar verder. Uiteindelijk kwam ik solo over de eindstreep.
Dat ik deze prestatie een jaar na de bevalling kon leveren, zegt veel over wie ik als sporter ben geweest en nog steeds ben als mens. Ik streef altijd naar het maximale, de lat ligt ontzettend hoog. Soms te hoog. Slechts drie weken na de bevalling trainde ik alweer. Eigenlijk is dat absurd, maar ik wilde zo graag weer op het ijs staan. Dit schoot allemaal door m’n hoofd tijdens het passeren van de finishlijn.
Veel tijd om bij deze zege stil te staan was er niet. Die avond hadden we nog een natuurijswedstrijd in Genemuiden, de woonplaats van onze sponsor destijds, Palet Schilderwerken. Natuurlijk wilde ik daar starten. Alles lukte die dag. Mijn ploeggenote werd eerste en ik tweede. Het was zo'n dag waarop alles goed kwam. Ik was onverwoestbaar en genoot er ontzettend van. De mooiste manier om de overwinning van het Veluwemeer te vieren was schaatsend op het ijs van weer een nieuwe wedstrijd.
Overwinningen heb ik nooit echt groots gevierd. Als er iemand uit ons team won, stonden we er even bij stil. Het draait niet om het feest daarna. Ik zie dit soort momenten als een herinnering voor het leven, waar ik nog steeds van nageniet.
Het is inmiddels tien jaar geleden dat ik ben gestopt. Als ik terugkijk op mijn schaatscarrière en sportbeleving, dan zijn zowel de hoogte- als dieptepunten zo waardevol geweest. Je leert er enorm van. En als alles uiteindelijk samenkomt in één moment, is dat geweldig. Het besef dat ik al die jaren intensief met mijn sport bezig heb mogen zijn, zie ik als een groot hoogtepunt. Ik realiseer me hoe bevoorrecht ik was. Ik mag me gelukkig prijzen dat ik deze kans heb gehad en dat dit allemaal op 14 januari 2010 op het Veluwemeer samenkwam.”
