‘EEN HARDE OOSTENWIND WAAIDE ALS EEN ZWEEPSLAG OVER HET IJS’
“Ik kies voor dat ene onvergetelijke moment in Groningen, waar ik op twintigjarige leeftijd Nederlands kampioene werd op natuurijs. Het was een dag gekenmerkt door vrieskou, waar de thermometer dertien graden onder nul aangaf. Het was het jaar van de helse Elfstedentocht van '63. Een harde oostenwind waaide als een zweepslag over het ijs. De locatie was het Stadspark in Groningen, een uitgestrekte open vlakte zonder enige beschutting. De baan lag daar als een ongetemde wildernis, zonder bomen, niets. De voorbereiding op de wedstrijd verliep heel anders dan wat je je nu kunt voorstellen.
In die tijd reisden we niet dagen van tevoren naar de locatie. We kwamen aan en de wedstrijd begon vrijwel meteen. Met mijn vader, broer en opa was ik naar het Groningse gekomen. Gelukkig hadden we de mogelijkheid om even rond de baan te schaatsen om warm te worden. Onze kleedruimte was een eenvoudige houten keet met een bescheiden kacheltje om de ergste kou te verdrijven. Of de mannen op dezelfde plek hun voorbereidingen troffen, kan ik niet zeggen. Wellicht hadden zij meer luxe.
Het meest opvallend was dat we het zonder trainers en coaches moesten doen. We werden volledig aan onszelf overgelaten. Slechts zes vrouwen kregen de kans om deel te nemen aan het NK Allround; er was geen ruimte voor meer vrouwelijke deelnemers. Direct na deze kampioenschappen werden er allerlei natuurijswedstrijden georganiseerd in het hele land, waardoor steeds meer vrouwen gingen schaatsen. In Friesland waren er zeker veel getalenteerde schaatssters, alleen hadden zij zich niet gekwalificeerd. Ze waren snel, maar misten de technische vaardigheden om de bochten goed door te komen. Destijds waren 400-meterbanen zeldzaam, dus waren ze het overstappen niet gewend.
Hoewel ik geen sprintster was, presteerde ik goed op de 500 meter. Het leverde me op deze afstand een tweede plaats op. Op de 1500 meter was ik superieur - al zeg ik het zelf - en eiste ik de winst op met overtuiging. Ook de 1000 meter reed ik in de snelste tijd. Hierdoor had ik een aanzienlijke voorsprong opgebouwd in het klassement ten opzichte van mijn concurrentes.
De laatste race was de 3000 meter en ik hoefde deze alleen maar uit te rijden. De wind waaide hard en iedereen had te maken met de barre omstandigheden. In de tweede ronde, op het rechte stuk, raakte ik uit balans en ging onderuit. Daar lag ik languit op mijn buik, terwijl mijn rivale, Annie van der Aa, die op dat moment tweede stond, zonder problemen voorbij schaatste. Ik twijfelde geen moment, stond op en vervolgde mijn race met hernieuwde vastberadenheid. Hoewel ik zo’n honderd meter achterlag, was er nog steeds hoop om het gat te dichten. Uiteindelijk verloor ik de race, maar slechts met vijftien meter verschil. Dit leverde me genoeg punten op om het eindklassement te winnen.
De huldiging na het kampioenschap was een werkelijk fantastische ervaring. De studentenvereniging van Groningen was massaal aanwezig en tilde zowel Rudie Liebrechts, de winnaar bij de mannen, als mijzelf op de schouders. Beroemde schaatsers als Gerben Karstens, Jeen van den Berg en Peter Nottet waren er ook en namen ons eveneens op hun nek. Rudy en ik werden gekroond met een indrukwekkende krans. De leden van de senaat van het Groninger Studentenkorps stonden vooraan en boden ons, als kampioenen, flessen champagne en wijn aan. De herinnering aan die viering zal ik altijd koesteren, hoewel ik me niet herinner die flessen ooit te hebben geopend. Het was simpelweg uniek.
Na de festiviteiten keerden we huiswaarts. De strenge winter en hevige sneeuwval dwongen ons om in konvooi over de Afsluitdijk te rijden. Uren later werd ik met een fanfare thuis onthaald. Sindsdien is het nooit meer voorgekomen dat er een NK Allround op natuurijs werd gehouden. Amsterdam opende de allereerste kunstijsbaan, het jaar voor dit kampioenschap in Groningen, in 1962. Daar werd het eerste NK Allround op kunstijs gehouden, waar ik eveneens won. Het is een eer dat ik de titel draag van de eerste Nederlands kampioene allround op kunstijs én de laatste Nederlands kampioene allround op natuurijs. Het is een herinnering die ik voor altijd in mijn hart meedraag.”