Leuk ploegje hè, IKO?
“Heel leuk, ja. Dat waren we vorig jaar al. Er zijn nu wat nieuwe gezichten bijgekomen. We zijn allemaal hartstikke gemotiveerd en jong. Buiten het zware trainen hebben we ook enorm veel lol. We kunnen het prima met elkaar vinden.”
IKO profileert zich als het team waar alle rijders maatwerk mogen verwachten. Beschouw jij jezelf als iemand van maatwerk?
“Ja, ja! Ik heb echt een persoonlijke aanpak in mijn trainingsschema nodig. Daar communiceer ik heel veel over met mijn coaches. Wanneer ik het er niet mee eens ben, of ik wil iets anders, dan kan ik altijd bellen. Er is veel inspraak mogelijk, wat voor mij heel goed voelt.”
Dan kan ik me voorstellen dat je nog weleens denkt: wat heb ik destijds een rare keuze gemaakt, of wat ben ik verblind geraakt door Jumbo-Visma.
“Honderd procent. Maar ik was negentien, heel jong. Ik had nog geen verstand van hoe het bij de senioren eraan toe ging. Nu, drie, vier jaar ouder weet ik precies hoe elk team in elkaar zit, hoe het reilt en zeilt. En besef ik dat ik persoonlijke aandacht fijn vind. Dat familiegevoel, het idee hebben je ei kwijt te kunnen. Ik heb ook wel wat meegemaakt. Mijn oom is afgelopen jaar bijvoorbeeld overleden, midden in het seizoen. Daar wil je over kunnen praten.”
“Bij Erwin, Martin en Erik kan dat. Ik voel me hier echt heel erg op mijn gemak. Volgens mij heb ik daardoor een megastap op schaatsgebied gemaakt. Kijk waar ik vandaan kwam, vorig seizoen…(ze wijst met haar vinger eerst naar beneden, dan omhoog), van hier, en nu richting de top. Maar was ik blind? Nou, nee. Ik wist het niet zo goed, zeg maar. Ik was jong. Veronderstelde dat ik in een gespreid bedje belandde waar alles geregeld is en de prestaties van vanzelf zouden volgen. Dat lukte niet."
Welk aspect van het maatwerk bevalt je het meest?
“Dat ik altijd kan overleggen met de staf en mijn eigen inbreng heb in het schema. Dat vooral. Bij Jumbo leerde ik veel, vooral hoe ik het niet wilde, in combinatie met de aanpak bij deze ploeg. Voor de duidelijkheid: ik heb er geen spijt van.”
Dan is het nu tijd om op eigen kracht de World Cups te halen. Makkie toch?
Groot fronst de wenkbrauwen. “Nou, een makkie wil ik niet zeggen. Als ik mijn raceplan uitvoer tijdens het WCKT, denk ik dat het goed moet komen. Je weet nooit wat de concurrentie doet. Ik heb grote stappen gemaakt en ben de laatste periode gelukkig conditioneel weer in orde. Want een week of drie geleden heb ik corona gehad waar ik echt even last van heb gehad. Daardoor heb ik slechts een trainingswedstrijd kunnen rijden (drie kilometer in 4.14,43, red.) die heel slecht was, omdat ik toen dat virus onder de leden had. De voorbereiding is niet helemaal zoals ik het ben gewend, maar ik ga er alles aan doen om hard te kunnen rijden. Ik heb er vertrouwen in dat ik me nu op eigen kracht kan kwalificeren voor de World Cup. Inderdaad, nu niet als reserve, voor het geval iemand als Irene Schouten niet rijdt. Dat niet.”
Je doelt op de drie kilometer?
“Ja, drie kilometer, maar ook de 1500 meter. Afgelopen seizoen liep de drie kilometer beter, maar omdat ik weer sterker ben geworden zou de 1500 meter ook moeten lukken.”
Op de mass start kun je eveneens uit de voeten. Alleen heb je daar een probleem: Irene Schouten en Marijke Groenewoud, de besten van de wereld, zitten voor je.
“De bondscoach bepaalt wie er rijdt. Feit is dat Irene en Marijke heel veel ervaring hebben. De discipline staat zeker niet op een bijspoor, daar is het veel te leuk voor. Ik heb al een paar World Cups mass start gereden door de afwezigheid van Irene en Marijke. Toen heb ik laten zien dat er veel in leer, maar ook dat het beter moet. De mass start van dit weekend sla ik overigens over, vanwege die eerdere problemen door corona.”
“De ploegenachtervolging ligt me ook. Ik heb meegedaan aan de trainingen van Ritsma. Met Joy Beune en Elisa Dul werden we tijdens de World Cup in Polen tweede achter olympisch kampioen Canada. Dat onderdeel gaat me ook goed af en het maakt niet uit op welke positie ik moet rijden. Ik duw goed, schaats makkelijk in iemands slag en vind op kop knallen ook heerlijk. De bondscoach bepaalt waar hij me neerzet.”
Jij en Joy Beune presenteerden zich vorig seizoen al als een soort zusjes. Die willen samen naar Milaan, en niet voor een of andere modebeurs.
“Nou, dat zou ook wel leuk zijn. Nee, serieus, daar werken we honderd procent naartoe. Wij zijn heel gemotiveerd om dat te bereiken. Eerst samen naar de World Cups om iedereen van plek een te stoten, hahaha! We kunnen het uitstekend vinden met elkaar, zeggen alles wat we denken. Doordat ik hard vooruit ben gegaan, kom ik inmiddels wat meer in de buurt van het niveau van Joy, zonder dat ik de hele tijd op haar let. Want we hebben ons maatwerk hè, dus onze eigen schema’s. De een fietst beter, de ander is meer bedreven in de krachttraining. Je moet dat aan je voorbij laten gaan. Misschien is dat een beetje wat er in m’n vorige team verkeerd liep: dat er een schema was dat iedereen volgde.”
Vriendinnen die ook elkaars concurrentes zijn.
“Als ik nog iets meer in de richting van haar niveau opschuif, ja. Maar dat is het mooie. Ze is wel Joy, die ook een vriendin van mij is. Ik zou haar ook echt succes gunnen.” Lachend: “Dat zeg ik nu. Als iemand me inmaakt, dan het liefst Joy. Ik weet hoe hard zij ervoor werkt. Ook waar zij vandaan komt en waar ik vandaan kom. Dat gunnen, nu valt dat nog mee. Als het straks om dat ene startbewijs draait, wordt het spannender. Zij of ik. Ach, dat is voor later.
Komend weekend eerst kwalificeren. De Nederlandse top is min of meer dezelfde als verleden seizoen. Marijke, Irene, Antoinette de Jong en Joy. Tegen hen moet ik het opnemen. Wordt het de top-5, dan is dat top. Mocht ik als zesde eindigen? Balen. Als ik weet dat ik er alles aan heb gedaan, zal ik dat moeten accepteren.”
Alle informatie over het WCKT is hier te vinden.
