‘DE WETENSCHAP DAT IK OOK DOOD HAD KUNNEN ZIJN, MAAKTE DEZE TITEL HEEL SPECIAAL’
“Mijn eerste olympische titel op de 5000 meter in Salt Lake City was het ultieme hoogtepunt in mijn topsportcarrière. De meeste mensen hebben dit verhaal al wel eens gehoord, dus ik licht voor deze rubriek graag een ander moment uit, dat men mogelijk niet meer zo helder op het netvlies heeft staan. Voor mij was dit het winnen van de Europese allroundtitel in 2005. Ik was toen de regerend olympisch kampioen en had eind september 2004 een auto-ongeluk gehad. Ik ben hiervoor opgenomen in het brandwondencentrum van Beverwijk. In de periode hierna wist ik totaal niet wat voor niveau ik had op het ijs.
Ik was superblij dat ik überhaupt weer kon schaatsen. Drie weken voor het EK hadden we het NK Allround. Normaal gesproken zit er tussen het Europees en Nederlands Kampioenschap twee weken. In dat jaar zat er drie weken tussen, wat mijn geluk was. Hierdoor had ik nog een week langer om bij te trainen en ik maakte met de dag meer progressie. Op het Nederlands Kampioenschap Allround reed ik net geen persoonlijk record op de 500 meter. Mijn wens was om dit alsnog te doen op het EK. Ik plaatste me hier ternauwernood voor, door vierde op het NK Allround te worden.
Het EK werd verreden in Thialf. Op de 500 meter noteerde ik de tweede tijd met het persoonlijk record waar ik zo op gehoopt had: 36,40 seconden. Voor een allrounder – zelfs nu nog - geen slechte tijd. Mijn vijf kilometer was goed; ik werd vijfde, maar de 1500 meter won ik. Na de winst op deze schaatsmijl stond ik er heel gunstig voor. Het gevoel ontstond: dit zou wel eens mijn EK kunnen worden. Tegelijkertijd heb ik er altijd zo’n hekel aan om hiermee geconfronteerd te worden door journalisten tijdens zo’n toernooi. Als atleet wil je ‘race voor race’ bezig zijn. Zodra je er goed voorstaat, begint men om je heen te roepen: ‘Je kunt kampioen worden!’ Ja, dat klopt, maar daar wil je het dan niet over hebben. Terwijl je ondertussen drommelsgoed weet dat ze een punt hebben. Het is zo belangrijk om in het moment te blijven en je te focussen op de laatste afstand die je in zo’n geval nog moet rijden.
Dit was ook het moment dat ik me realiseerde: wow, als ik nu Europees kampioen word, wat let mij dan om straks op de Olympische Spelen ook weer de beste te zijn?! We praten nu over januari 2005, dus moest ik me in december ook alweer kwalificeren voor het grootste mondiale evenement. Dit gaf me zoveel vertrouwen voor de periode die nog komen zou.
Voor de start op de tien kilometer had ik een voorsprong van bijna zeventien seconden op ene Sven die toen al aardig op dreef was. Ik schaatste mijn snelste 10.000 meter ooit in Thialf, maar door een aanval van Kramer met een enorm snelle eindtijd werd het verschil nog minimaal. Uiteindelijk bleef er slechts 2,20 seconden van de voorsprong over en schreef ik de Europese titel op mijn naam.
Na die 10.000 meter kon ik amper meer op mijn benen staan. Ik was zo kapot. Toen het tot me doordrong dat het genoeg was voor de overwinning en ik voor de camera van de NOS verscheen, werd ik aan het einde van het interview opeens heel emotioneel. In september 2004 had ik niet durven dromen dat ik hier Europees kampioen zou worden. Het kwam keihard bij me binnen: Het auto-ongeluk - waarbij ik brandwonden had opgelopen - had heel anders kunnen aflopen. Ik realiseerde me dat ik zo’n mazzel had gehad. De wetenschap dat ik ook dood had kunnen zijn, of er heel anders bij had kunnen lopen, maakte deze titel heel speciaal.”
