‘WINNEN IS MEER DAN ALLEEN DE MEDAILLE’
"Een goede race of een mooie herinnering hoeft niet altijd de wedstrijd te zijn met het beste resultaat. In mijn schaatscarrière zijn er talloze momenten geweest die me zijn bijgebleven. Toch kies ik één waarbij ik wél op het podium ben geëindigd. Het is mijn bronzen medaille op het WK Afstanden in Inzell op de 1500 meter in 2011. Het is niet alleen een hoogtepunt uit mijn carrière, maar ook een herinnering aan een bijzondere tijd.
Het was een ander seizoen dan de jaren daarvoor. Ik maakte voor het eerst deel uit van schaatsploeg TVM. Daarvoor had ik een paar jaar bij schaatsteam VPZ gereden; een kleinere, intiemere ploeg. Wat meer the underdog. De overstap naar de grootste commerciële ploeg van die tijd bracht nieuwe trainers, een andere trainingsaanpak en meer druk met zich mee. In het begin van het seizoen plaatste ik me niet voor de World Cups. Dat was een grote teleurstelling voor me. Ik had altijd wel wat meer tijd en wedstrijdritme nodig om in vorm te komen. Gedurende het seizoen begon ik steeds beter te rijden en kwam ik in vorm. Ik kwalificeerde me voor de grote wedstrijden, zoals het WK Allround in Calgary, waar ik meerdere persoonlijke records reed.
Maar het hoogtepunt kwam tijdens het WK Afstanden in Inzell; een mooie baan, die toen nog niet lang overdekt was. Er scheen een heerlijk zonnetje, mijn ouders waren aanwezig als toeschouwers en er heerste een goede sfeer in het team. Aanvankelijk had ik me alleen gekwalificeerd voor de drie kilometer op de donderdag, waar ik als zevende eindigde. Niet helemaal wat ik had verwacht. Maar opeens kreeg ik de kans om de dag erna ook de 1500 meter te rijden vanwege een afmelding van een zieke Marit Leenstra.
Ik zat in één van de eerste ritten en ging heel onbevangen die wedstrijd in. Ik was al lang blij dat ik deze afstand überhaupt mocht rijden. Het bleek een voordeel. Mijn race ging in een soort flow voorbij, waarbij ik mijn rondetijden vlak kon houden en een sterke race reed. Toen ik over de finish kwam, zag ik de snelste tijd tot dan toe op het scorebord staan.
Wat me hiervan het meest is bijgebleven, is het moment waarop ik op de bank zat op het middenterrein met mijn schaatsen uit, wetende dat alle topfavorieten nog moesten rijden. Namen als Christine Nesbitt, Cindy Klassen, Ireen Wüst, en Brittany Schussler. Stuk voor stuk kwamen rijdsters niet aan mijn tijd, totdat Ireen in de baan kwam. Zij reed een baanrecord en ook Diane Valkenburg schaatste sneller dan ik. Nesbitt was de topfavoriete op de 1500 meter en zat in de laatste rit. Wij vanuit Nederland stonden op dat moment nog één, twee en drie. Zo ontzettend spannend, maar zelfs de Canadese kon het niet waarmaken.
De ontlading was gigantisch. We vormden een geheel Nederlands podium. Het was zo bijzonder om met mijn trainingsmaatje én goede vriendin Ireen, met wie ik zoveel hoogte- en dieptepunten deelde, op het ereschavot te staan. Ook met mijn oud-ploeggenote Diane had ik een speciale band opgebouwd. Om dit moment met die twee te kunnen vieren, maakte het extra waardevol.
Ik ben me ervan bewust dat topsport grotendeels draait om winnen, maar mijn carrière heeft me geleerd dat er meer is dan alleen dat. Het gaat ook om de reis, de ervaringen en de vriendschappen die je onderweg opdoet. Terugkijkend op mijn schaatscarrière, ben ik trots op wat ik heb bereikt en de herinneringen die ik heb verzameld. Dit bronzen moment in Inzell zal altijd een speciale plek in mijn hart hebben. Het herinnert me eraan dat winnen meer is dan alleen de medaille. Voor mij betekent het ook de vreugde van het delen van succes met vrienden. Alles kwam samen op dit podium, het was heel speciaal."