Bij de presentatie van de geel-zwarte brigade in hartje Rotterdam kwam de naam van Jordan Stolz regelmatig voorbij. De Amerikaan heeft afgelopen seizoen grenzen verlegd met WK-goud op de 500, 1000 én 1500 meter en is daarmee de nieuwe referentie in het internationale schaatsen. “Hij deed dingen waarvan we dachten dat die niet mogelijk waren”, klinkt het uit verschillende monden. Al langer is duidelijk dat hij daarmee in de hoofden van diverse rappe Nederlanders is gaan zitten.
Kai Verbij heeft daar naar eigen zeggen geen last van. Hij keek noodgedwongen vanaf de bank toe hoe Stolz de ene na de andere prijs pakte. Door fysiek ongemak was hij al uitgeschakeld voordat de grote prijzen verdeeld werden. De oorzaak daarvan lag in de zomer. Een blindedarmontsteking speelde hem langer parten dan gedacht. Die achterstand kwam hij vervolgens niet meer te boven. “Een tussenjaar”, typeert Verbij de voorbije jaargang. “Eigenlijk niet serieus te nemen.”
Het was voor Verbij overigens geen aanleiding om alles overhoop te gooien in aanloop naar het nieuwe seizoen. “Je telt in één klap niet meer mee.” De 28-jarige schaatser is stellig dat hij in de internationale top kan meedraaien, ook na de blessures van het verleden. Vraag is hoe hij zich een weg terug zal vechten naar de internationale top. “Ik ben gewend voor prijzen mee te doen, dat was vorig jaar normaal gesproken ook gelukt. Daar doe ik het voor.”
Het presteren met wedstrijdspanning is na zo’n tussenjaar spannend. “Ik moet het gevoel weer vinden en kijken waar ik sta. Vorig jaar was het niet leuk, maar de motivatie is altijd gebleven.” En de rol van die ene Amerikaan? “Hij doet het hartstikke goed, daar kunnen we zeker van leren. Dat motiveert mij alleen maar meer.”
Dai Dai N’tab is de andere sprinter van Jumbo-Visma die een minder seizoen beleefde. Hij kampte met zijn eigen problemen. Het missen van de Spelen in Beijing was een bittere pil, rugproblemen die daarna opspeelden kwamen twee maanden te laat aan het licht om het volgende seizoen optimaal te presteren. Het bleef bij zilver op de 500 meter tijdens de wereldbeker in Polen. Per ongeluk, oordeelt N’tab. “Ik had niet constant het niveau dat nodig is. Vorig jaar kwam ik niet fit uit de zomer, te laat ontdekten we waar het probleem zat.”
Er heilig van overtuigd dat hij iedereen op een goede dag kan verslaan, heeft N’tab moeite gehad om na de gemiste Spelen de knop om te zetten. “Ik was een illusie armer, de droom weg. Het vinden van de beleving tijdens de training was lastig. Zeker als het fysiek niet loopt, wordt het helemaal moeilijk.”
Een kwakkelseizoen later heeft de Amsterdammer een goede zomer gedraaid en staat hij weer met een gezonde portie bravoure aan de start. “Het gevoel is terug. Ik ben fit, het is tijd om weer te rammen.” De tijd staat niet stil, weet N’tab. Met zijn 29 jaar is hij een van de oudere mannen in de ploeg en begint de tijd te dringen om zijn droom te volbrengen: olympisch goud. Wat er veranderd is? “De onbevangenheid is er al wat jaren af, maar het was en is zaak om het zo makkelijk mogelijk te maken. Waarom ben ik ooit begonnen?”
De jonge honden bij Jumbo-Visma doen N’tab eraan herinneren dat hij ook weer als een ‘jonge hond’ moet schaatsen. “Daar hoef je niet beslist jong voor te zijn, want mannen als Kjeld en Hein (Nuis en Otterspeer, red.) gaan nog heel hard. Ik moet de hongerige, jonge hond zijn en zorgen dat we iedereen aan puin rijden.”