Een ding is zeker. Deze 25-jarige kerel uit Anyang, een voorstad van Seoul waar 620.000 mensen wonen, heeft in het verleden véél meer opgestoken van de talloze shorttracktrainingen dan van lessen Engels. Struikelend over de eenvoudigste woorden alsof hij over een met zand bezaaide ijsvloer moet schaatsen, kan er na een minuut of twee een punt achter het gesprek op deze manier worden gezet. De belofte via whatsapp I can speak a little English blijkt mooier dan de werkelijkheid. Geen probleem; communiceren met behulp van Google translate werkt aardig. Al blijft de Aziatische ijsartiest kort van stof.
Hem wacht een lastig winterseizoen. Dae-heon leverde in april bij de jaarlijkse selectiewedstrijden – die bepalend zijn voor de samenstelling van de Koreaanse ploeg in het seizoen erop – zulke matige resultaten af dat hij naast een plek greep. “De regel is dan dat je een jaar lang niet kunt deelnemen aan de internationale competitie. De uitslagen waren niet goed. Ik zal weer harder moeten werken om mijn plek terug te veroveren”, erkent hij tussen twee trainingen door in het hotel waar hij is ondergebracht tijdens de trip in Nederland.
Van hero tot zero. Sinds 2018 draait hij mee aan de mondiale top, nu staat-ie als het ware tijdelijk geparkeerd. “Dat is hard. Je handhaven op het hoogste niveau is wreed en pijnlijk, maar tegelijkertijd geeft het plezier en ben je dankbaar wanneer je een van de aanvoerders bent van het Koreaans team. Daar heb ik vanaf mijn jeugdjaren voor gewerkt. Toen ik vijf was, ging ik voor het eerst naar de ijsbaan met mijn familie. Ik wist niet of schaatsen mijn sport zou zijn. Toch was dat snel duidelijk. Ik deed er alles aan me steeds te verbeteren. Hoe? Door te proberen mijzelf elke keer te verslaan, haha! Ik had veel steun aan mijn jongere broer die ik als een vriend beschouw. Olympisch goud winnen in Beijing schonk me ontzettend veel voldoening. Ik zag het als een beloning voor alle geleverde arbeid, en een droom die werkelijkheid was geworden.”
Tot zover het relaas van de getalenteerde atleet die beweert zijn ogen te hebben uitgekeken in dat kleine landje aan een zee, met z’n vele waterpartijen, de tulpen en de molens. Zondag 18 augustus vloog hij weer terug naar Seoul. Het klinkt bijna als een fragment uit een of andere toeristische folder. Friso Emons, een van de rijders van TeamNL weet niet of Dae-heon wel tijd heeft kunnen spenderen aan trips. Wel is-ie een keer op sleeptouw genomen door een aantal shorttrackers om de ‘delicatessen van de Hollandse keuken’ te testen. “Op een zaterdagavond heeft hij kennis gemaakt met lokale gerechten, zeg maar. We veronderstelden dat hij het niets zou vinden, gezien de eetgewoonten van de Aziatische cultuur, maar van frikandellen genoot hij enorm. Sterker nog, daar is Hwang nu een groot fan van”, verzekert Emons, die in zijn jeugdjaren een periode naar Zuid-Korea is gereisd om zich onder te dompelen in de shorttrackscene van ’s werelds sterkste natie.
“Hwang kennen we allemaal van de internationale wedstrijden. Het was deze keer interessant hem erbij te hebben in onze trainingen. Het Koreaans model wijkt af van het onze, daar kunnen we uiteraard wat van leren. Buiten dat is hij een geweldige schaatser, iemand aan wie een hele ploeg zich kan optrekken. Voor ons mannen was het erg fijn wanneer hij de kar trok, even flink gas gaf op kop zodat wij er achteraan konden knallen. Voor Hwang is het jammer dat hij zich niet door de trials in Korea heeft geslagen en er geen kans meer is om zich alsnog terug te vechten in de nationale selectie; voor ons was het, en dat klinkt gek, fijn dat we hem hebben kunnen uitnodigen bij ons mee te trainen. Shorttrack is een sport waarin je altijd trainingsmaten nodig hebt om te verbeteren.”
Bondscoach Niels Kerstholt is ‘heel blij’ van geworden van Dae-heons aanwezigheid. “Met hem erbij werden onze jongens op scherp gezet. Jens van ’t Wout, onze beste man, kreeg een grotere uitdaging. Zo’n Koreaanse gast geeft net weer een andere prikkel, precies hetgeen je zoekt. We hebben met het team gesproken over wat we belangrijk vinden. En één woord dat viel was uitdaging. Niet alleen elkaar uitdagen, ook externe uitdagingen aangaan. Die maken je beter”, oordeelt de Utrechter. “Koreanen pakken het heel anders aan, zij trainen alleen maar heel veel volume, elke dag. Bij ons gaat het er veel gevarieerder aan toe.”
Door Dae-heon veertien dagen te hebben kunnen observeren, is Kerstholt zelf ook een stuk wijzer geworden. “Je ziet tal van technische aspecten die hij net wat anders doet. Dat spreekt me aan. Trouwens, ook de situaties waarin hij tot het gaatje gaat. Als je hem wilt inhalen en je bent ’m niet vroeg genoeg voorbij, dan begint hij je vol te blokken. Op die momenten duikt hij erop, om zich dan flink agressief te verdedigen. Misschien kenmerkt hem dat wel, al gaat het er in andere landen onderling soms wat feller aan toe.”
Nog meer bijzonderheden? “Je ziet hem makkelijk van zijn lijn afwijken. Dan stel je jezelf de vraag: waar komt dat dan door? Wat zit daarachter? Hwang zit veel om te kijken. Wij zijn ook wel bezig met omkijken, hij doet dat continu en weet zo voortdurend wat er achter hem gebeurt. Hij rijdt verschillende lijnen waar hij net zo gemakkelijk vanaf wijkt. Of op het rechte eind zie je hem plotseling met zijn schouders op zijn knieën liggen. Wat moeten we daar nou mee? Niet alles wat hij doet, vind ik goed. Lang niet alle elementen van de Koreaanse benadering zijn beter hoor. Ik heb een lijstje gemaakt van dingen waarmee ik wél aan de slag kan.”