Enkele weken geleden ging het in Inzell best goed met Wierda, maar de eerste dagen op het zomerijs van Heerenveen was het wennen. “Ineens voel je weer die druk op de benen. We hebben na Inzell drie weken niet gereden en dan is het net alsof je er niets meer van kan, gelukkig is dat maar tijdelijk. Volgende week gaat het een stuk beter”, is de gerustellende verklaring van Wierda. Hij rijdt tegenwoordig rond in de allroundtrein van Team Reggeborgh nadat hij de voorbije twee jaar bij Albert Heijn Zaanlander zat. Coach Robin Derks benaderde hem begin dit jaar of hij geen interesse had in een overstap. “Eerder ook al eens, toen lukte het niet. Nu was het anders: als ik iets wil, moet ik het nu doen”, zegt Wierda.
Hij was helemaal niet bezig met een mogelijke transfer. In zijn tijd bij Jillert Anema en Arjan Samplonius ging Wierda steeds harder, de Burdaarder scherpte zijn persoonlijke records aan op de voor hem belangrijkste afstanden: 5 en 10 kilometer. “Het werkte voor mij, waarom zou ik iets anders gaan doen?”, aldus Wierda, die na een bak koffie met Derks toch ging nadenken. “Zaanlander is niet een echte marathonploeg, maar bij de mannen waren ze daar toch vooral op gericht. Ik vind het rijden van marathons leuk, maar dat is niet waar ik het voor doe. Een tijdrit op de langebaan vind ik het mooiste, daar wil ik zo goed mogelijk in worden. Richting langebaanwedstrijden had ik een aangepast programma en trainde ik vaak in mijn eentje. ”
Verder voelde Wierda dat hij sterker werd, maar op technisch vlak juist inleverde. “De 5 kilometer werd steeds beter, ze hebben echt een goed trainingsprogramma. Daar word je heel fit van. Dat is nodig voor een 5 kilometer, je moet sterk zijn. Maar ik leverde op techniek en mobiliteit in… De beste schaatsers zijn technisch het beste, zij gaan het hardst. Het zijn niet de sterkste rijders. Ik dacht: als het elk jaar zo doorgaat weet ik niet of ik nog wel die progressie blijf maken.” Dat hij bij Reggeborgh met de beste allrounders van de huidige generatie kan trainen, maakte het een kans die hij niet kon laten lopen. “Als ik zo’n kans krijg, moet ik die nu grijpen.”
Bij Reggeborgh is het technische aspect belangrijker, merkte Wierda in zijn eerste maanden. “Het wennen aan de nieuwe teamgenoten en de staf ging best wel snel”, zegt Wierda. “Qua training is het anders dan wat ik de afgelopen twee jaar gedaan heb, maar het doet een beetje denken aan hoe ik in mijn juniorentijd trainde bij Peter Kolder. Bij mijn vorige ploeg waren we veel aan het skeeleren en fietsen, deden we maar een blok van zes weken krachttraining. Dat was toen een grote omschakeling, het programma dat ik nu draai zit een beetje tussen dat van Peter en Jillert in.”
Het loopt voortvarend, al had Wierda een flinke tegenslag in zijn eerste weken bij het team. Tijdens het eerste trainingskamp op Mallorca ging hij met de fiets onderuit en brak zijn sleutelbeen. “Ik kreeg een klapband in de afdaling en lag er gelijk af. Binnen een paar dagen zat ik weer in Nederland. Ik ben geopereerd, er is een plaatje opgezet. Ik denk niet dat ik er een enorme achterstand door opgelopen heb, al konden de andere allrounders al veel meer omvang draaien en dat lukte mij niet. Ik kon niet skeeleren en op de fiets mis je die intensiteit. In Inzell was het even doorbijten, nu gaat het al een stuk beter.”
Met zijn ambities op de langebaan zit Wierda goed bij Reggeborgh: “Het is de bedoeling dat ik hier een completere schaatser wordt. Als alles op z’n plek valt, gaat het harder dan vorig jaar.”