Sportief gezien is het Daikin NK Allround dit jaar niet het meest aansprekende toernooi. Zo ontbreekt wereldkampioen Patrick Roest. Voor sommige sporters is het de laatste kans om iets te laten zien, anderen proberen er met de jetlag van een lange internationale campagne nog iets van te maken. Zo ook Marcel Bosker. Na een keurige 500 meter (36,92) verscheen hij emotioneel voor de televisiecamera’s waar hij zijn verhaal deed. “De emmer liep de afgelopen tijd over van emotie en ellende”, vertelde Bosker na zijn 5 kilometer die hij afsloot met 6.22,86.
Het loopt dit seizoen niet bij Bosker. Hij kampte op bepalende kwalificatiemomenten met ziekte. Op het WK Afstanden in Calgary haalde hij zijn niveau niet, miste de finale op de mass start waar hij in dienst van Bart Hoolwerf wilde rijden. Het breekpunt vond eerder al plaats in Salt Lake City, waar hij na de 5 kilometer helemaal instortte. Bosker besloot daarna openhartig te zijn en stond zaterdag in Heerenveen aan de start in de hoop zijn seizoen glans te geven, maar dat lijkt ver weg.
“Ik heb altijd alles opgekropt, tot nu”, verklaarde hij. “Dat zit altijd in je achterhoofd, heb genoeg meegemaakt en dat zit blijkbaar heel diep. Het komt er nu uit.” Bosker verhuisde op zijn veertiende vanuit thuisland Zwitserland naar Nederland om zijn schaatsdroom na te jagen. Hij woonde bij een gastgezin. “Daar had ik het super naar mijn zin, maar het zijn niet je echte ouders. Dat verwijt ik ze helemaal niet, nu zie ik hen als mijn ouders. Schaatsen was mijn droom, dat heb ik waargemaakt. Tot vorig jaar heb ik altijd in een team gezeten waar ik moest knokken voor mezelf. Nu hoef ik voor het eerst niet te knokken, heb alles goed voor elkaar.”
Normaal gesproken is dat het moment waarop een sporter alle rust vindt om te pieken, maar bij Bosker is dat op dit moment niet mogelijk. “Volgend jaar”, glimlacht hij. Dat hij nu naar buiten komt met zijn problemen moet hem helpen om er volgend jaar weer te staan. “Ik ben bereid alles te geven, maar op de een of andere manier lukt het niet.” Lang hield Bosker de problemen voor zich, zijn mentale gesteldheid zorgde ervoor dat hij niet alles kon geven. “Het was vandaag niet slecht, technisch reed ik een betere rit dan wat ik de afgelopen tijd liet zien. Maar ik durf gewoon niet hard te rijden, er zit een rem op. Mijn hoofd zegt op de een of andere manier: je kan dit niet, het lukt je niet, je haalt het niet.”
Bosker zocht contact met oud-teamgenote Ireen Wüst, die hij als vertrouwenspersoon ziet. “Deze week heb ik vier uur bij haar gezeten, dat heeft me heel erg geholpen. Ik kan goed met haar opschieten, ik wilde met iemand praten die verstand heeft van schaatsen, die het begrijpt. Zij heeft alles meegemaakt, met haar kan ik goed praten.” Hij overwoog weg te blijven uit Heerenveen, maar besloot toch te starten. “Weglopen is geen optie, ook al zou ik dat dit moment het liefste doen.”
Twijfelen over zijn toekomst in het schaatsen doet Bosker niet. “Als je in de knoop zit, is er altijd twijfel", vervolgde hij met een brok in zijn keel. "Ik heb mooie dingen gepresteerd, maar heb lang niet al mijn doelen behaald. Ik wil zeker door, zo oud ben ik nog niet.” De 5 kilometer onder de 6 minuten rijden, dat is hét ultieme doel van Bosker. “Dat is op dit moment heel ver weg, maar dat lijkt me het allermooiste. Niemand heeft dat gehaald, dat geeft hoop. Olympisch goud, ook iets moois. Maar die grens van de 6 minuten op de 5 kilometer, dat lijkt me misschien nog mooier.”
Eerst moet Bosker mentaal er weer bovenop komen voordat hij die sportieve doelen kan naleven. Na het interview bij de NOS kreeg hij veel steun. “De afgelopen tijd heb ik vaak het gevoel gehad dat ik alleen stond. Dit is emotioneel, maar het wordt beter. Ik kreeg na het interview veel appjes van mensen: ‘Maakt niet uit wat er gebeurt, we houden van je.’ Dan breek ik.”
De 27-jarige schaatser twijfelt nog of hij de rest van het toernooi gaat rijden. “Dat kan ik niet alleen beslissen, daar ga ik over praten met de coaches. Ik denk oprecht dat ik de finish van de 10 kilometer niet haal.”