‘TOT MIJN SCHRIK ZAG IK DAT ER EEN ENORME KRAS OP MIJN SCHAATS ZAT’
“Dit moment speelde zich af in Baselga di Pinè, tijdens een wereldbekerwedstrijd. Het was prachtig weer, zonnig maar ook een beetje winderig, zoals zo vaak in Baselga. Omdat het in de tweede helft van het seizoen was, na het WK Sprint, was het al wat warmer.
Mijn seizoen verliep nog niet geweldig. Ik had een skate-off verloren van Erben Wennemars omdat ik tijdens het NK Sprint van 2005 was gevallen. Roekeloos als ik was, wilde ik de 500 meter winnen en ging ik met een veel te hoge snelheid de bocht in. Natuurlijk viel ik, en als gevolg daarvan moest ik de skate-off rijden, die ik vervolgens verloor. Ik was daardoor behoorlijk teleurgesteld in mezelf. Maar goed, ik besloot om mijn best te doen voor deze wereldbekerwedstrijd.
Het was een race over 1500 meter, en ik stond op het punt om te starten. Terwijl ik uit de bocht kwam tijdens m’n laatste inrijdrondje en over het ijs gleed, hoorde ik ineens een sissend geluid. Ik keek en zag dat er een enorme kras op mijn linkerschaats zat. Het leek alsof ik over een bruine plek op het ijs was gereden, die een flinke kras op de rand van mijn schaats had veroorzaakt. Ik probeerde te testen hoe erg het was en tot mijn schrik was de rand volledig weg. Mijn schaats gleed onder me vandaan alsof ik op rolschaatsen stond. Het was een nachtmerrie.
Tot mijn schrik realiseerde ik me dat ik de volgende was die moest starten. Ik keek om me heen, maar er was niemand van het team in de buurt om me te helpen. Geen coach, geen fysiotherapeut, niemand. Ik riep naar de toeschouwers en de andere schaatsers: "Kan iemand me helpen? Heeft iemand een braamsteen?" Iedereen keek me verstijfd aan alsof ze een auto-ongeluk zagen. Niemand reageerde.
Uit het niets kwam Peter Mueller aanlopen. Hij keek me aan en zei: "Wat is er aan de hand?" Ik riep naar hem dat ik een braamsteen nodig had. Peter vroeg waar die was, en ik zei dat hij in de blauwe tas in de kleedkamer lag. Hij sprintte weg om het te halen, terwijl de starter al zei dat we moesten beginnen. Gelukkig had ik nog geen armband om (die aangeeft of je in de binnen- of buitenbaan start), dus kon ik wat tijdrekken. Ik deed alsof ik moeite had om de armband om te krijgen en zei dat hij te klein was, zodat ik wat extra tijd kreeg.
Op dat moment zag ik Peter terugkomen, rennend met de braamsteen in zijn hand. Hij gooide hem naar me toe. Ik begon het koortsachtig over de buitenkant van mijn linkerschaats te halen. Ik wist dat het niet genoeg zou zijn om het steentje parallel aan het blad te houden, dus ik deed wat je nooit moet doen: ik kantelde de braamsteen en sleep hem schuin over het blad om een soort rand te krijgen. Na een keer of twaalf gooide ik het weg richting het middenterrein met het idee ‘die vind ik straks wel weer’ en ging ik naar de start.
Alle spanning was weg. Ik had alles gedaan wat ik kon doen om mijn schaats klaar te maken. Ik was volledig ontspannen toen ik de race startte. En tot mijn verbazing won ik die wereldbekerwedstrijd. Het voelde geweldig, ondanks de kras op mijn schaats. De rand die ik op het ijzer had gecreëerd, had standgehouden tijdens de race. Later moest ik mijn schaatsen flink slijpen om het mes weer goed te krijgen, maar op dat moment maakte het niet uit.
Na de race kwam Peter Mueller naar me toe en zei: "Je bent me wat verschuldigd." Dat was zo typisch Peter. Door zijn actie had ik gewonnen en was één van zijn rijders tweede geworden. In situaties zoals deze toonde hij zijn geweldige karakter. Ik zal het nooit vergeten. Hij hoefde dat niet te doen, maar hij deed het toch.
Deze gebeurtenis blijft me bij als een van de meest chaotische, maar ook meest memorabele momenten in mijn schaatscarrière. Het was een ware rollercoaster, maar het toont de onverwachte hulp en de kracht van doorzettingsvermogen. Ook herinnert het me eraan dat je, zelfs in de meest stressvolle situaties, altijd moet blijven vechten en nooit moet opgeven.”