‘WE KLOMMEN OVER DE HEKKEN EN DAAR STOND IK MET MIJN GOUDEN MEDAILLE’
“Pijnlijk was het. Het moment dat ik op Medal Plaza tijdens de Olympische Spelen van 2014 tussen het publiek naar de huldiging van de 1500 meter zat te kijken. Jorien ter Mors was olympisch kampioene geworden, Ireen Wüst had het zilver gewonnen en ploeggenootje Lotte van Beek kreeg het brons omgehangen. Ik was naast het podium geëindigd, vierde. Hoewel dit op zich al een prestatie was, viel het me zwaar.
Medal Plaza in Sochi was in het midden van het olympisch park, op een groot plein tussen alle stadions. Het heeft iets magisch om daar je olympische medaille omgehangen te krijgen. Voorafgaand word je helemaal in de watten gelegd. Er staat eten en drinken voor je klaar en je kunt je zelfs laten opmaken en je haar laten doen als je dat wilt. Terwijl ik in het publiek stond, groeide mijn verlangen om daar zelf te staan.
Dit moment kon snel komen. Aan het einde van de week, op de een-na-laatste dag van de Olympische Spelen stond de ploegenachtervolging op het programma. Ons team, de top-4 van de 1500 meter, was veruit het beste. De gouden medaille was vrijwel zeker. Toch bracht de voorbereiding veel onzekerheid. Arie Koops, de bondscoach, besloot dat ik reserve zou zijn in de voorronde, met de mogelijkheid dat het team niet meer zou veranderen als het goed ging. Dit betekende dat ik misschien helemaal niet zou rijden.
Deze beslissing zorgde bij mij voor veel spanning. Het voelde alsof ik de hele week auditie aan het doen was; bang om bij elke training een fout te maken die mijn kansen zou verkleinen. Het was mentaal een zware periode. Ik moest vechten om mijn plek in het team. Vreemd voelde het om te beseffen dat ik, ondanks mijn bewezen prestaties, ineens aan de kant zou worden geschoven. Ieder had zo zijn rol in het team. Het idee dat ik ineens niet meer goed genoeg zou zijn, was moeilijk te verteren.
De sfeer in het team was goed, ondanks de spanning die ik in mezelf voelde. Mijn teamgenoten waren zeker van hun plek. Ik probeerde mijn zorgen zoveel mogelijk voor mezelf te houden. Alleen met Lotte sprak ik er soms over, gezien onze hechte band als teamgenootjes.
Gelukkig bleek de beslissing in mijn voordeel uit te pakken. Ik mocht uiteindelijk de halve finale rijden en later ook de finale. Het voelde als een persoonlijke overwinning. Het gaf me de erkenning waar ik zo naar verlangde. Het liet me zien dat doorzetten loont, zelfs als de weg ernaartoe niet zonder slag of stoot gaat.
Zowel in de halve eindstrijd als in de finale werd ik met Jorien ter Mors en Ireen Wüst opgesteld. In de race om het goud moesten we tegen Polen. Het was een prachtige race en we kwamen met de snelste tijd over de streep. Wij waren olympisch kampioen geworden! Een enorme opluchting. Vooral voor mij, wetende wat voor slopende en onzekere week ik achter de rug had gehad.
De wens om op Medal Plaza gehuldigd te worden, zou hiermee uitkomen. Of toch niet? Iedere medailleceremonie vond een dag na de wedstrijd plaats. Aangezien de ploegenachtervolging op de een-na-laatste dag van de Spelen werd verreden, moest de huldiging op Medal Plaza plaatsmaken voor de eindceremonie in het olympisch stadion. Deze keer vond de prijsuitreiking dus plaats in het ijsstadion meteen na onze gewonnen race. Prachtig natuurlijk en een onvergetelijke ervaring, maar het voelde anders; minder groots.
Die avond vierden we feest in het Holland Heineken House, waar we ook gehuldigd werden. Het was geweldig, toch ontbrak er nog iets… Na een topavond vol feesten stapten mijn toenmalige vriend en inmiddels man, Matteo Anesi, en ik op de fiets richting het olympisch dorp en kwamen we langs Medal Plaza. We keken elkaar aan en bedachten ons niet: we klommen over de hekken en liepen richting het podium. Matteo kondigde mij aan. Ik klom op het podium en daar stond ik… alsnog op Medal Plaza met een olympisch gouden medaille om mijn nek. Het was natuurlijk niet hetzelfde als een officiële huldiging. Toch voelde het bijzonder.
Hoewel ik het in Sochi niet makkelijk had, kijk ik er met trots en voldoening op terug. Het was een periode van groei, zowel als atleet als persoon. En de spontane, intieme huldiging op Medal Plaza met Matteo zal ik nooit vergeten. Het was een moment van pure vreugde en overwinning; een herinnering die me altijd dierbaar zal blijven.”