Kort na het Daikin NK Baan/Weg in Rotterdam, waar Van Loon op alle onderdelen goud pakte, sloeg het noodlot toe. “Mijn moeder kreeg een TIA en een hartinfarct”, begint Lianne haar verhaal in Oostende, waar het EK vrijdag begonnen is. “Een week later kwam daar nog een ontsteking bij. In totaal is ze twee keer opgenomen in het ziekenhuis voor drie verschillende dingen.” De onzekerheid en spanning die daarbij kwam kijken, zorgde dat Van Loon direct haar sportieve doelen opzijzette voor het welzijn van haar moeder en familie.
“Dan draait het niet meer om sport”, zegt Van Loon, twee jaar geleden Europees kampioene op de marathon in L’Aquila. “Je leeft in een roes. Ik was alleen maar bezig om te zorgen voor mijn moeder en de rest van de familie. Tijd om te beseffen wat er gaande was, had ik niet. Dat kwam pas later.” Van Loon was na de opname van haar moeder in allerijl naar Gouda gereden om daar bij de familie te kunnen zijn. Daar verbleef ze een langere tijd. “Heerenveen is ver als er iets gebeurt. Ik wilde er snel kunnen zijn. In eerste instantie had ik een weekendtas mee, maar het verblijf duurde toch langer.”
Na de eerste schrik en het feit dat er in het ziekenhuis voor haar moeder gezorgd werd, probeerde Van Loon haar skeelers weer te pakken. Niet in haar vertrouwde trainingsomgeving Heerenveen, maar in Gouda. “De plek waar het het allemaal begon voor mij in de sport.” Tussen de zorgen door was Van Loon regelmatig in beweging, de sport vergeten? Nee, dat was er niet bij. “Dat blijft toch altijd in je achterhoofd zitten, ook al is het op sommige momenten nog zo ver weg. Soms schoot het ineens door m’n hoofd: Heb ik wel genoeg gedaan? Die momenten waren overigens maar kort hoor, er waren zaken veel belangrijker.”
De mentale belasting was wat dat betreft groter dan de fysieke achterstand die Van Loon opliep. “Fysiek is het niet zo’n probleem, slapen is misschien iets lastiger. Maar het is vooral de mentale belasting die het vermoeiend maakt”, aldus Van Loon. “Ik heb één marathon gemist om het allemaal in de hand te houden. In plaats van trainen aan de andere kant van het land, reed ik gewoon in Gouda.”
Haar coach toonde direct begrip en paste het trainingsprogramma op enkele punten aan. De Gouwse wilde er voor haar familie zijn, maar andersom werden de trainingen van Van Loon ook gefaciliteerd. “Bijvoorbeeld door m’n broertje, dan kon ik achter de auto trainen. Je hebt natuurlijk altijd een schema wat perfect is in aanloop naar een groot toernooi. Op sommige dingen heb je geen invloed. Daar zijn we zo goed mogelijk mee omgegaan, dat is gelukt.”
Dat komt niet in de laatste plaats door het feit dat het redelijk goed gaat met de moeder van Van Loon. Lange tijd bracht ze door in het ziekenhuis en thuis op de bank, inmiddels is ze regelmatig present bij wedstrijden. “Ze mag niet autorijden, maar mijn vader heeft haar naar de Europacup in Heerde gebracht”, zegt Lianne. “Mijn moeder is bij zoveel mogelijk wedstrijden aanwezig, vooral voor haar was het gek dat ze niet overal bij kon zijn. Ik vind het vooral fijn dat ze haar hobby weer kan uitoefenen: kijken bij mijn wedstrijden.”
En zo is ze deze week ook in Oostende, waar Van Loon jaagt op EK-medailles. Ze plaatste zich zaterdagochtend (net als landgenote Nikki Noordergraaf) overtuigend voor de finale op de 1000 meter, die in de avonduren verreden wordt. “Ik heb er niet onder geleden, laat dat duidelijk zijn. Ik ben heel blij dat mijn moeder hier met opa en oma op de camping staat en bij mijn wedstrijden kan kijken. Het is fijn haar zo weer te zien en voor mij is het motivatie om nog harder te rijden.”
Alle informatie over het EK Inlineskaten staat hier.
