Na de eerste schrik en het feit dat er in het ziekenhuis voor haar moeder gezorgd werd, probeerde Van Loon haar skeelers weer te pakken. Niet in haar vertrouwde trainingsomgeving Heerenveen, maar in Gouda. “De plek waar het het allemaal begon voor mij in de sport.” Tussen de zorgen door was Van Loon regelmatig in beweging, de sport vergeten? Nee, dat was er niet bij. “Dat blijft toch altijd in je achterhoofd zitten, ook al is het op sommige momenten nog zo ver weg. Soms schoot het ineens door m’n hoofd: Heb ik wel genoeg gedaan? Die momenten waren overigens maar kort hoor, er waren zaken veel belangrijker.”
De mentale belasting was wat dat betreft groter dan de fysieke achterstand die Van Loon opliep. “Fysiek is het niet zo’n probleem, slapen is misschien iets lastiger. Maar het is vooral de mentale belasting die het vermoeiend maakt”, aldus Van Loon. “Ik heb één marathon gemist om het allemaal in de hand te houden. In plaats van trainen aan de andere kant van het land, reed ik gewoon in Gouda.”
Haar coach toonde direct begrip en paste het trainingsprogramma op enkele punten aan. De Gouwse wilde er voor haar familie zijn, maar andersom werden de trainingen van Van Loon ook gefaciliteerd. “Bijvoorbeeld door m’n broertje, dan kon ik achter de auto trainen. Je hebt natuurlijk altijd een schema wat perfect is in aanloop naar een groot toernooi. Op sommige dingen heb je geen invloed. Daar zijn we zo goed mogelijk mee omgegaan, dat is gelukt.”
Dat komt niet in de laatste plaats door het feit dat het redelijk goed gaat met de moeder van Van Loon. Lange tijd bracht ze door in het ziekenhuis en thuis op de bank, inmiddels is ze regelmatig present bij wedstrijden. “Ze mag niet autorijden, maar mijn vader heeft haar naar de Europacup in Heerde gebracht”, zegt Lianne. “Mijn moeder is bij zoveel mogelijk wedstrijden aanwezig, vooral voor haar was het gek dat ze niet overal bij kon zijn. Ik vind het vooral fijn dat ze haar hobby weer kan uitoefenen: kijken bij mijn wedstrijden.”
