Het moment van de aankondiging komt niettemin als een verrassing. Ze is nog zó goed en gedreven, Dat is de eerste ingeving. Even nadenken verandert dat inzicht. Het is ook heel logisch. Pak de erelijst van deze 34-jarige vrouw erbij: er ontbreekt niet een prijs die een topshorttrackster kan winnen. Dat is 1. Vlieg in vogelvlucht door haar lange carrière: als er iemand álles heeft meegemaakt, van de meest euforische momenten of hoogtepunten (wereldkampioen en olympisch kampioen relay) tot de meest droevige of verdrietigste periodes (het overlijden van Lara van Ruijven, een onterechte dopingbeschuldiging), is het Yara. Aanleiding genoeg om er een punt achter te zetten. Dat is 2. En dan is er nog het succesvol afronden van haar studies, eerder dit jaar, wat net zo goed kan helpen de drempel over te stappen, naar een nieuwe episode in het leven….
Yara lacht. “Dat is mooi samengevat”, zegt ze. Maar ze brengt graag wat nuances aan in het proces van de voorbije maanden waarin ze weloverwogen tot de onvermijdelijke beslissing is gekomen. Het afronden van de masteropleiding bewegingswetenschappen aan de Vrije Universiteit van Amsterdam is geen factor geweest om te stoppen, net zomin als de suggestie dat er al een baan in het verschiet ligt. “Het is lekker dat die studie erop zit. Toch heeft dat niets te maken met mijn afscheid van de topsport. Voor mijn gevoel is het gewoon een beetje op.”
Jaren achtereen heeft ze in een voortrazende trein gezeten. De trein van een bestaan waarin het draaide om presteren. “Om dagelijks te trainen. Om altijd moe te zijn aan het eind van de dag. Om iedereen of leuke afspraken steeds te moeten afzeggen. Om nooit naar een verjaardag te kunnen. Dát wil ik niet meer. Ik wil er weer voor mijn familie en vrienden zijn. Weer ja! kunnen zeggen op leuke uitnodigingen. En ik kijk er naar uit te ontdekken wat er nog meer is buiten het schaatsen.”
Van Kerkhof erkent dat dat verlangen de jaren hiervoor evengoed voelbaar was. “Toen heb ik het gevoel steeds kunnen onderdrukken, mede door de sportieve successen die ik heb mogen meemaken, vanaf de eerste Europese titel die we als relayteam behaalden tot de enorme groei die het Nederlands shorttrack de laatste jaren heeft beleefd. Daar heb ik zo lang mogelijk van willen mee genieten. Ik moet zeggen: die seizoenen zijn zo geweldig geweest, dat ik er niet klaar voor was om eruit te stappen. En ja, nu wel”, laat ze erop volgen.
Prijzen genoeg, maar de relaywereldtitel van Ahoy is de mooiste
Zo kan ze ook de boeken in: Yara van Kerkhof, de eerste Nederlandse atlete die een olympische shorttrackmedaille veroverde. In Pyeongchang (2018) won ze zilver op de 500 meter, naderhand volgde er op dat toernooi brons met de vrouwen-aflossingsploeg. De ultieme hoofdprijs vierden de vrouwen van Oranje in Beijing (2022), door de relay in winst om te zetten. “Het hoogst haalbare, daar ben ik erg trots op. Het is een van de meest bijzondere medailles, maar wat beleving betreft staat die niet bovenaan. Vanwege corona hebben we de overwinning niet echt kunnen vieren. Dat is zelfs even reden geweest serieus te overwegen door te gaan tot en met Milaan. Het goud van het WK op deze discipline (van afgelopen maart, red.) heeft de cirkel echter rondgemaakt”, aldus de rijdster die drie wereldtitels achter haar naam heeft staan (in 2017 en 2023 was het ook raak) . In 2008 werd ze voor het eerst Europees kampioen relay en daarna legde Yara nog negen keer beslag op die titel beslag.
En nu? Ze heeft geen antwoord op die vraag. “Ik ben vooral benieuwd wat ik op mijn pad zal vinden.”
De reis is voorbij. Dit voorjaar, na het qua sfeer ontzettend inspirerende wereldkampioenschap in Ahoy (‘Dat wilde ik zo graag nog meemaken’) zijn de radertjes in de bovenkamer series beginnen te ratelen. Yara besloot haar tijd te nemen om goed na te denken. Haar leeftijd, andere uitdagingen, dan weer de fijne herinneringen aan al die wedstrijden, toernooien, het op pad zijn met een selectie die vooral een vriendengroep is geworden, doorgaan tot de Winterspelen van Milaan: het is een wirwar van overpeinzingen geworden, waarbij haar gevoelens alle kanten zijn opgeschoten. Daarom heeft ze het gebruikelijke trainingskamp in Bormio (juni) aan zich voorbij laten gaan, om helemaal los te zijn van de sport. “Het is geen makkelijke tijd geweest, om dit proces door te moeten. Ik ben er wel uit gekomen. Met het WK in Rotterdam heb ik het prachtig kunnen afsluiten.”
Ze beschouwt het als een voorrecht dat ze haar afscheid zelf heeft kunnen regisseren. “Ik zwaai niet af omdat ik geblesseerd ben, of het team niet meer heb gehaald. Zoals het is gegaan, is het oké. Ik ben net als de rest van de ploeg begonnen aan de voorbereiding op het nieuwe seizoen, maar heb gaandeweg gemerkt dat er een paar procent motivatie ontbrak. Het hoofd was met andere zaken bezig, dat belette me vol voor de trainingen te gaan. Door me niet aan te sluiten bij het trainingskamp in Bormio – maar juist even op vakantie te gaan – ben ik erachter gekomen dat ik het regime van zes keer per week trainen niet meer wilde. Ik ben blijven trainen hoor, een beetje fietsen of in het krachthonk, want dat is leuk om te doen en ik behoud m’n fitheid.
“De grote drijfveer is mijn carrière is het streven geweest mezelf te verbeteren. Dat gaf me altijd zo’n goed gevoel. Ik kon heel voldaan van een training thuiskomen. In het verleden kon ik me elke dag verheugen op de training van de dag erop. Oh, morgen mag ik weer het ijs op! Dat is minder geworden, totdat ik mezelf de vraag ben gaan stellen: is dit nog wat ik wil?” De conclusie heeft tot het hoge woord geleid, overigens in samenspraak met familie en een paar goede vrienden. Haar teamgenoten zijn inmiddels op de hoogte van haar besluit. “Bij sommigen heeft dat tot tranen geleid. Ze begrijpen het, maar vinden het ook jammer. Het is tekenend voor de band die we hebben opgebouwd. Ik ben trots dat het zo eindigt.”
