Daarom doet de blonde Noord-Hollandse nu ook niet mee aan de Europacup Inline in Heerde. Na het eindexamen heeft ze een beetje gas teruggenomen, want ze wil uitgerust aan haar globetrottersavontuur beginnen. In plaats van met een verhit koppie over de Veluwse piste te vliegen volgt ze vrijdag, zaterdag en zondag met haar ouders langs de baan de verrichtingen van onder anderen broer Chris, en vertelt ze ongetwijfeld Jan en alleman over de aanstaande reis naar het Zuid-Amerikaanse land waar skeeleren bijna een religie is.
Nog voor de vraag is gesteld hoe Janne tot haar opmerkelijke plan is gekomen, rolt het antwoord al uit haar mond. Het heeft alles te maken met de vriendelijke Colombianen Pablo en Ramiro – een rijder en een coach – die een jaar geleden bij de Berkhoutjes mochten logeren. Ze waren over voor een aantal Europacups, beschikten niet over een al te ruim budget en voor ze er erg in hadden behoorden ze tot het sportgekke gezin. “Dat was allemaal niet zo moeilijk hoor. M’n moeder maakt toch altijd genoeg eten, op de campings waar we verbleven kon nog wel een tentje meer worden opgezet, en zo namen we hen mee naar de wedstrijden in Duitsland en België. Na afloop van hun verblijf nodigde ik ze uit dat dit jaar weer te doen.
“Maar nu zijn ze er niet”, vervolgt ze. “Geen geld. ‘Jij kunt ook met je broer deze kant opkomen’, zeiden ze.” Een lachende Janne: “Ik was toen net aan het bedenken wat ik met mijn vrije tijd zou doen. Vorig jaar ben ik alleen drie weken gaan bikepacken in Zuid-Frankrijk. Dat was zó gaaf, daarom wilde ik opnieuw iets dergelijks doen. De wereld is zo groot, er is zoveel te zien. Wanneer je dan zo’n aanbod krijgt, is het niet moeilijk. Die kans kan ik niet laten lopen. Ik heb nog even gehoopt dat Chris zou kunnen meegaan, maar hij heeft in deze periode een heel druk skeelerprogramma: dat lukte niet. Nou ja, dan ga ik lekker alleen.”
Ze vliegt donderdag via Madrid naar Colombia, waar de stad Manizales het eindpunt is. Goed tweehonderd kilometer ten zuiden van Medellin en bijna driehonderd westelijk gelegen van die andere metrool in het land, Bogota. En, niet te onderschatten, van zeeniveau naar een hoogte van 2160 meter. “Best een verschil. Ik ben meteen enkele mensen gaan bellen om te vragen hoe dat precies zit. Casper de Gier is een jaar of vijf terug in Colombia geweest, Rick en Kay Schipper idem dito. Ik wil natuurlijk weten of ze last hadden van die hoogte. Of het gevaarlijk was. Waar ik op moet letten, wat ik aan spullen bij me moet hebben.”
Gerwin Smit: 'Colombia is een mogelijkheid die je Janne niet kunt ontzeggen'
Gerwin Smit weet een ding zeker: over de fysieke conditie van Janne Berkhout zal hij zich geen zorgen maken, wanneer de rijdster van Turner zich half augustus weer aansluit bij de ploeg. “De mensen daar weten echt wel wat ze doen op trainingsgebied. Er zijn vaker Nederlandse sporters naar Colombia vertrokken die niet per se beter terugkeerden van zo’n stage. Ik heb tot dusver de schema’s gemaakt voor Janne, maar als ze in Colombia is, lijkt het me normaal dat ze met de groep daar meedoet. Logisch hoor: je wilt het leven en de cultuur van die mensen meebeleven. Er wordt ontzettend veel en hard getraind. De club is groot, de faciliteiten zijn prima: ze hebben de zaken uitstekend voor elkaar. Plus: in juli zijn de selectiewedstrijden voor het WK waaraan alle Colombiaanse inliners deelnemen. Dat is ook het bekijken waard”, oordeelt de trainer-coach van de marathonformatie waarvoor Berkhout komende winter zal schaatsen.
De zeven weken durende onderbreking is geen groot beletsel voor Smit. “In juli zijn er meer meiden op vakantie, dus een week of drie zijn er niet eens centrale trainingen. Een tijdje terug zijn we met z’n allen op de fiets van Groningen naar Rouveen gereden. En van Rouveen naar Hauwert (waar Janne woont, red.), en daarna naar Heerenveen. Dat was al een goede vorm van teambuilding.”
Smit gunt haar de bijzondere trip. “Buiten het feit dat ze in Colombia lekker bezig zal zijn, goede dingen doet, is het ook een mogelijkheid die je haar niet kunt ontzeggen. Dat het qua planning niet helemaal ideaal voor me is, weegt niet op tegen het feit dat onze rijdsters geen cent ontvangen. Daarom kun je ook niet te veel verplichtingen opleggen. Colombia? Ik ben er nooit geweest. Ik had wel mee gewild.”
Janne is intussen een stuk wijzer, én nóg enthousiaster dan ze al was. Dat geldt ook voor Gerwin Smit, de trainer-coach van haar nieuwe marathonploeg Turner (zie kader). “Ik heb even gedacht van ja, een andere ploeg, andere meiden, teambuilding, hoe moet dat nou? Gelukkig maakte hij er geen punt van. ‘Dit is een unieke kans voor je’. Ik zie het als een sportvakantie. Veel skeeleren, veel bergop fietsen. Ik hoef geen racefiets mee te nemen, die hebben ze daar voor me. Tot half augustus blijf ik weg, daarna is er vrijwel direct een trainingskamp gepland met Turner. Aansluitend staan er alweer schaatstrainingen op het programma”, aldus Berkhout, die in de ‘koffiehoofdstad van Colombia’ bij Pablo’s familie wordt ingekwartierd. “Zijn ouders en zusjes vinden het geweldig dat ik kom. ‘Kun je niet langer blijven dan zeven weken?’, was de eerste vraag die ze me stelden, hahaha!
“Ik heb er veel zin in. De cultuur is zo anders, de mensen staan totaal verschillend in het leven. Ze zijn sowieso veel minder van de klok, zeg maar, dat hebben we verleden jaar gemerkt. Dan vertelden we dat we om zes uur zouden gaan eten, maar gebeurde het dat er om half zeven nog niemand van de Colombiaanse gasten was verschenen. Van dat stipte, wat wij Nederlanders gewend zijn, is geen sprake. Ach, daar heb ik geen moeite mee, hoor", besluit ze, terwijl de ogen ondertussen twinkelen....
