‘DE MAN-TEGEN-MAN STRIJD MET RINTJE WAS MEMORABEL’
“De Olympische Spelen in Nagano waren het hoogtepunt van mijn carrière, maar één van mijn momenten, en misschien wel het meest memorabele, is een wedstrijd die ik niet eens heb gewonnen. Het was de vijf kilometer op het WK Afstanden in Warschau op de klapschaats in 1997, in de openlucht. Rintje Ritsma en ik reden – zoals zo vaak - tegen elkaar in de laatste rit. Deze race was onvergetelijk; het werd een geweldige strijd. We reden ver voor de tijden van de rest uit, met een gat van ongeveer tien seconden naar de nummer drie, maar tussen ons was het verschil nog geen seconde.
Het bijzondere aan deze wedstrijd was de enorme wind die er was. Op de kruising stond de wind vol van voren, wat betekende dat we elke keer moesten loeren naar elkaar en dan vol moesten aanzetten. Het was een tactisch spel, bijna als een wielerwedstrijd. We probeerden elkaar zo weinig mogelijk voordeel te geven, wat de coaches aan de zijlijn tot waanzin dreef. De spanning van dat spelletje, dat continu anticiperen op elkaar, maakte de wedstrijd zo geweldig.
Dat deze strijd zich afspeelde in de buitenlucht, heeft volgens mij een enorme meerwaarde voor schaatswedstrijden. We hebben het vaak over eerlijkheid en omstandigheden, maar ik geloof dat elementen zoals wind en weer de sport alleen maar interessanter maken. Natuurlijk hoeft niet elke wedstrijd buiten plaats te vinden, maar sommige, zoals een WK Afstanden, zouden best zo nu en dan in de openlucht gehouden kunnen worden.
Het tactisch spel dat Rintje en ik speelden, maakte deze race uniek. We probeerden telkens dicht bij de coaches te rijden voor mogelijke luwte en om de wind zo goed mogelijk te trotseren. Het gaf een compleet andere focus aan het schaatsen, waarbij we niet alleen tegen de klok reden, maar ook tegen elkaar en de elementen.
Toen Rintje in de een-na-laatste ronde een gaatje sloeg, wist ik dat het voorbij was. Hij had me te pakken. Maar ondanks dat ik tweede werd, voelde het als een overwinning. Het was een prachtig gevecht, een man-tegen-man strijd die we nooit zouden hebben gehad als we binnen hadden gereden.
Na de finish hebben Rintje en ik elkaar gefeliciteerd en gelachen over de intense race die we hadden beleefd. Het was een van die zeldzame momenten waarop je voelt dat je deel uitmaakt van iets groters, iets wat meer is dan alleen een wedstrijd. Het was een eer om tegen hem te schaatsen en om samen zo'n iconisch moment te creëren.
Nadien heb ik vaak teruggedacht aan hoe bijzonder het was om zo'n intense wedstrijd te ervaren. Het gaf een nieuwe waardering aan schaatsen als een sport waarbij niet alleen snelheid, maar ook tactiek en mentale kracht een cruciale rol spelen. De wind die ons dwong om strategisch te denken, de zon die zorgde voor een heldere dag en de buitenlucht die een extra dimensie toevoegde aan de competitie. Het was een pure en eerlijke strijd waarbij elke bocht en iedere meter telden.
Mijn relatie met Rintje is altijd gebaseerd geweest op wederzijds respect. We waren concurrenten op het ijs, maar we deelden ook een diepe passie voor het schaatsen. De media probeerden soms een rivaliteit te creëren, aangezien Rintje een commerciële ploeg was gestart. Wij wisten dat het ging om de sport en het beste uit onszelf halen. Die dag in Warschau heeft dat alleen maar versterkt.
Deze wedstrijd heeft me geleerd dat de mooiste momenten in de sport niet altijd de momenten zijn dat je wint. Het zijn de momenten waarop je volledig opgaat in de strijd, wanneer je je grenzen verlegt en je een diepe verbondenheid voelt met de sport en je tegenstander. Het zijn de momenten waarop je voelt dat je leeft, dat je elke ademhaling, schaatsslag en seconde ten volle beleeft. Het was een dag waarop alles samenkwam; een dag die me liet zien wat schaatsen echt betekent.”
