‘TOT MIJN VERBAZING LAS IK DAT DE ISU MIJN WERELDRECORD HAD GESCHRAPT’
“Er zijn veel mooie en gekke momenten in mijn schaatscarrière geweest, maar eentje springt er echt uit en heeft veel impact op mij gehad. Het was eind februari 1975. Voor het eerst mochten vrouwen meedoen aan de Gouden Schaats, de ‘Goldener Schlittschuh’, in het Duitse Inzell. Vanaf 1966 werden deze recordwedstrijden gehouden, maar tot dan toe alleen voor mannen. Wij vrouwen werden uitgenodigd om deel te nemen, zij het in het bijprogramma, maar we konden ons inschrijven en meedoen.
Op 27 februari kwam ik aan de start van de drie kilometer. Tijdens het inrijden had ik mijn trainer, Gerard Maarse, nog niet gezien. Op een gegeven moment vroeg Leen Pfrommer, de trainer van de mannen, waar mijn coach was. Gerard was niet gearriveerd en Leen vroeg wat ik wilde rijden. Ik antwoordde 4.42 minuten, terwijl het wereldrecord op naam van Stien Kaiser stond met 4.46.01 op de drie kilometer. Ik wilde het wereldrecord verbeteren.
Aangezien Leen niet mijn trainer was, mocht hij niet op de kruising staan. Hij zocht een plek op langs de baan in de bocht. Ik voelde me in vorm en na een paar ronden gaf Leen aan dat ik onder het wereldrecord zat: hij stond te juichen in de bocht, met zijn armen omhoog. Ik wist genoeg.
Ik was nog maar 22 jaar, volop in ontwikkeling. Mijn tijd was 4.41.01!, een enorme verbetering van de snelste tijd ooit gereden bij de vrouwen op deze afstand. Voor dit wereldrecord werd ik beloond met een waardevolle gouden schaats. Zo heette de wedstrijd immers. Wij werden toen nog gehouden aan de amateurregels en mochten niets verdienen, maar die puur gouden schaats had veel waarde voor mij.
Tot mijn verbazing las ik op 16 juni 1975 in de Volkskrant dat de ISU, de internationale schaatsbond, mijn wereldrecord had geschrapt. Het record werd niet erkend omdat de organisatie in Inzell niet had voldaan aan de door de ISU gestelde eisen. De wedstrijden voor de vrouwen zouden niet op tijd zijn aangemeld. Tegelijkertijd werden de records van Russische rijdsters, gevestigd op de Medeo ijsbaan in het Kazachse Alma Ata, wel officieel erkend. Zo werd de tijd van Tamara Kuznetsova, die ik niet eens kende, met 4.44.69 wel opgenomen als wereldrecord.
De politiek speelde toen ook al een belangrijke rol in de sport. Helaas verloor ik mijn record, maar die gouden schaats heb ik altijd behouden. Voor mij was die wedstrijd een zeer memorabel moment, te meer omdat het mijn laatste grote wedstrijd was…
De problemen met mijn trainer Gerard Maarse bleven niet alleen beperkt tot zijn afwezigheid in Inzell. Ik besloot te stoppen met schaatsen en miste daarmee de Olympische Spelen van Innsbruck in 1976. Dat was bijzonder spijtig, omdat ik op dat moment de snelste ter wereld was. Ik had namelijk verschillende keren de drie kilometer gewonnen op WK's en EK's Allround, en ook op de 1500 meter was ik heel sterk.
Terugkijkend, heeft dit moment mijn carrière en mijn leven enorm beïnvloed. Mijn passie voor schaatsen moest ik afwegen tegen de realiteiten van de sportwereld en de keuzes die ik moest maken om trouw te blijven aan mezelf. Het was moeilijk, maar ik zie het vooral als een heel leerzaam deel van mijn leven. Het heeft mij veel gebracht en inzicht gegeven hoe besluiten tot stand komen. Gelukkig had ik meer interesses dan alleen de sport. Het heeft me wijze levenslessen gegeven en heeft me gemaakt tot de persoon die ik nu ben.”
