Henk Wind, sportmasseur maar ook een doorgewinterde ploegleider, regelaar achter de schermen en bovenal een groot marathonliefhebber uit Meppel, kan het smeuïg vertellen. Al was hij de voorbije winter slechts zijdelings betrokken bij de sport, in de kantlijn ving hij wel de verhalen op die de ronde deden. En omdat hij al jarenlang op zijn behandeltafel de verzuring en pijntjes uit de lijven en leden van veel schaatsers kneedt en wrijft, kwam hij al snel in het vizier van Jan Hamers.
“Jan benaderde me een tijd terug, met de vraag of ik niets kon betekenen. Hij kon niet verder bij Sprog (waar Wind in het verleden ploegleider van was, red.), maar wilde niet stoppen met schaatsen. ‘Niet een sponsor bepaalt of ik ermee kap, dat doe ik zelf’. Ik vond dat een machtige uitspraak. Die symboliseerde zijn motivatie, wat mij weer triggerde. Jan had plannen voor een eigen team. Vervolgens kwam zijn vader erbij en die moedigde dat aan. ‘Als jij wilt doorgaan en een ploeg opzet, is dat prima. Mocht je niet meteen sponsors vinden, dan sta ik er garant voor dat jullie sowieso een seizoen zonder zorgen kunnen meedraaien’.
“Dát vond ik een verrekt stoere belofte van Jan-senior”, zegt Wind, die intussen heeft ingestemd om komende winter het kwartet-Hamers op het ijs te coachen. “Ik bied graag de helpende hand, niet om zo nodig weer langs die baan te staan roepen. ‘t Is geweldig dat die jongens zo worden ondersteund: ze kunnen een keer op trainingskamp naar de Franse alpen, wekelijks een keer trainen in Thialf, noem maar op. Waar ik wel op heb gehamerd in een gezamenlijk gesprek: ik zie niet graag dat we straks elke keer het hek van de ijsbaan moeten dichtdoen, omdat we tot de laatsten in de uitslag behoren. Ik doe belangeloos mee aan dit verhaal, maar hoop dat alle vier er steeds voor zullen knokken om echt mee te strijden in de wedstrijden. Wat weer kan leiden tot interesse bij eventuele sponsors. Want die zijn altijd welkom.”
Het schaatskwartet, inderdaad. Hamers monsterde de mogelijkheden in maart na afloop van het seizoen, en verleidde drie ‘overblijvers’ uit de Topdivisie het avontuur met hem aan te gaan. Ruben Marinus (26) hoefde hij niet te screenen; die maakte ook deel uit van Sprog, en moest eveneens vertrekken. Rémon Vos (bijna 27), al twee winters balancerend tussen wal en schip in de talentenploeg van de KNSB, was een geschikte kandidaat. Tot slot klikte het na een gesprek met de langste rijder van het peloton, de bijna 32-jarige Christiaan Hoekstra, voor wie geen gegadigden waren na de ontbinding van Sportchaletviehhofen.nl. Van een vijfde man is nog geen sprake. Of die er komt, is maar de vraag.
“Bij deze drie had en heb ik een goed gevoel. Het draait om onderling vertrouwen. We hebben alle vier onze eigen kar met ervaring. Daar putten we uit en zo kunnen we elkaar beter maken. We zullen sprongen vooruit doen, maar ook de nodige obstakels moeten overwinnen. Ik ben trots dat de anderen de uitdaging aan durven”, meldt Hamers, die er een beetje aan voorbijgaat dat bij het trio de wil om op het hoogste niveau actief te blijven zeker een voorname drijfveer is. Daar trainen ze voor, daar laten ze het nodige voor en daar krijgen ze nu al iets moois voor terug: een knappe ploeg met gelijkgestemden die zich Team Hamco (Jan: "Hamers en co") noemt. "Als er zich belangstellende bedrijven melden, kunnen we dat zo veranderen, hè."
Hun enthousiasme en ambities die gedurende de winter gestalte moeten krijgen, brengen de vier de laatste weken op donderdagmiddag bij elkaar op een door Hamers uitgetekend skeelerparcours nabij het vliegveld Lelystad. Hoekstra (Wassenaar, 100 km), Marinus (Zewagerbosch, 127 km), Vos (Staphorst, 65 km) en de uit Voorthuizen afkomstige Hamers (39 km) trainen in de winderige polder dat de stukken er vanaf vliegen. “Wanneer er een in Friesland woont, de ander bij Den Haag in de buurt, de derde in Staphorst, dan zoek je naar een centrale plek”, aldus Hamers, voorafgaand aan de rit van deze donderdag. "Trainen doen we voornamelijk zelf, een trainer is er nog niet. Kan zo veranderen, hè. Ik wil echter niet dat we te druk zijn met allerlei randzaken, zoals een trainer zoeken. Dat doet Henk. Ons doel is dat we komende winter op ons best zijn.”
Voor zichzelf sprekend: “Er zit bij mij meer in dan de uitslagen tot dusver hebben laten zien. De vijftiende plaats in de Alternatieve Elfstedentocht van januari dit jaar is wat dat betreft een eyeopener geweest, het hoogtepunt van het jaar. We reden met zijn vieren van Sprog nog vooraan toen er 175 kilometer achter de rug waren. Christian Haasjes (de latere winnaar en ploegmakker, red.) sprong weg, waarna wij ervoor moesten zorgen dat er niet te gek achter hem werd aan gereden. Het ging zo gemakkelijk op het natuurijs, terwijl ik door mijn langebaanverleden en dat typische schaatsslagje van me altijd sneuvelde.”
De zege, de negende plaats voor Chiel Smit, zijn vijftiende stek en de 25e voor Marinus betekenden dat Sprog aan de haal ging met de winst in het ploegenklassement van die dag, voor de gerenommeerde teams. Achteraf, zo erkent Hamers na kort nadenken, heeft het ertoe bijgedragen dat hij nog geen zin had in een afscheid van het marathonschaatsen. “Stel nou dat ik 54e zou zijn geworden, dan glijd je eerder naar de definitieve uitgang zodra je hoort dat je weg moet. Nu weet ik dat er nog veel mogelijk is”, besluit Hamers, die zich tussen de marathons door de afgelopen winter ook kwalificeerde voor het Daikin NK Allround. Na drie afstanden was hij klaar, de tien kilometer mocht alleen de top-8 schaatsen.
