Als je woont in het grootste schaatsland ter wereld, de ambities hebt om op korte termijn de World Cups te halen en al vier jaar op je plek zit bij Team FrySk onder oud-marinier Siep Hoekstra, is het een verrassende stap om Nederland te verlaten en naar Inzell te verhuizen. Toch koos de 24-jarige Paulien Verhaar ervoor haar biezen te pakken en het onbekende te ontdekken.
“Vorige winter werd ik benaderd via Instagram door een internationaal team, Global Speed Skating Project Chiemgau. Zij waren op zoek naar verschillende middellangeafstandsrijders met hetzelfde profiel. Vrouwen van begin twintig die rond de 1.58 klokten op de 1500 meter. Grappig dat ik daar precies aan voldeed. Ik was gelijk geïnteresseerd. Na vier jaar in hetzelfde team was ik toe aan iets nieuws. Bovendien heb ik altijd in het buitenland willen studeren. Dat werd door topsport lastig, dit leek me de uitgelezen kans zoiets alsnog mee te maken. Ik leef op van nieuwe mensen en andere prikkels, dat is heel goed voor mij.”
De enthousiaste Verhaar sprong vol overtuiging in het diepe en vond gelijk haar plekje. Met haar Japanse ploeggenote Rin Kosaka deelt ze een appartement met uitzicht op de ijsbaan en daar verblijft ze het grootste deel van het jaar. “Ik kende Rin al, want we reden allebei Junioren World Cups. Ik merk dat we beiden andere achtergronden hebben en er is een taalbarrière, maar dat maakt niet uit, we lachen veel.” Ook op het ijs ziet Verhaar de verschillen. “Rin is heel erg gefocust op de techniek. Ze filmt veel tijdens de schaatsspecifieke trainingen en analyseert ze na afloop. Daar kan ik van leren.” En andersom? “Rin zegt van mij te kunnen leren om met meer plezier te trainen, meer te genieten van het schaatsen.”
Naast Verhaar en Kosaka zijn er ook een Italiaanse, een Est en een Duitser onderdeel van het vaste gezelschap, dat aangevuld zal worden met verschillende internationale rijders wanneer er ijs ligt in Inzell. De coaches Michael Restner en Uwe Streb begeleiden de talentvolle schaatsers. “Beieren heeft voor mij iets wat ik ook in Friesland vond: een ontspannen en nuchtere sfeer. Michael – Michi noemen wij hem - is de Siep van hier. Hij is echt een liefhebber die heel veel tijd in de sport stopt. Hij wordt er helemaal niet rijk van, maar vindt het heel leuk schaatsers te begeleiden. In dat opzicht lijkt hij op Siep.”
Verhaar ging voor de nieuwe prikkels naar Duitsland en die krijgt ze volop. “We wisselen veel af in trainingen en doen dingen die ik niet gewend ben: boulderen, hiken, mountainbiken in de bergen. Ook schaatstechnisch hebben we onze eigen tools. Omdat ik aan het herstellen ben, doe ik nog niet aan alles mee. Een nieuw schema is voor mij nu niet heel spannend. Bij mij draait het vooral om fysiek sterk worden en dan is het alleen maar goed om nieuwe dingen te doen.”
Afgelopen winter kende de Noord-Hollandse veel blessureleed. Het begon met een ontsteking in haar knie en moest ze gedwongen rust houden. Vervolgens kreeg ze aan beide onderbenen last van het compartimentsyndroom, waarbij de druk in het spiercompartiment te hoog werd en er snelle verzuring en coördinatieverlies in de onderbenen optrad tijdens het schaatsen. Geen onbekende kwaal bij schaatsers; ook Michelle de Jong en Melissa Wijfje hadden ermee te maken. Tijdens een operatie werd bij Verhaar het vlies rondom haar scheenspieren opengesneden, zodat er meer ruimte zou komen voor haar spier en ze weer vrijuit kon bewegen.
Daarbovenop kwam ook nog een klapvoet. De spieren en zenuwen in haar linkervoet waren bekneld en verzwakt geraakt waardoor ze de voet niet goed kon afrollen. Waarschijnlijk zijn de blessures een kettingreactie geweest. “Anderhalve maand kon ik mijn knie niet gebruiken toen die ontstoken was. Vervolgens ben ik weer begonnen met trainen en zijn mijn spieren in mijn schenen wellicht te snel gegroeid in verhouding tot het vlies. Door de hoge druk in het spiercompartiment raakten daarna de spieren in mijn onderbeen bekneld. Ze weten niet precies wat het compartimentsyndroom veroorzaakt, maar dit kan een opbouw van meerdere jaren zijn. In 2021 heb ik ruim een half jaar niet kunnen sporten vanwege long covid. Dat zou er ook mee te maken kunnen hebben.”
"Al die pech was en is frustrerend. Af en toe ben ik er wel even klaar mee, maar ik heb er nog steeds vertrouwen in dat het goedkomt. Ook na mijn long covid kwam ik met weinig trainingen weer goed terug”, vertelt Verhaar, die precies een jaar na haar besmetting op de bovenste trede eindigde van de Marathon Cup. “Ik voel dat er meer in zit en heb het vertrouwen dat ik nog harder kan schaatsen", meent de winnares van de wereldbekerklassementen 1500 meter en 3000 meter bij de junioren.
De ambities zijn er zeker niet minder door geworden. “De World Cups halen blijft mijn doel – hopelijk dit jaar al, maar ik ben me er ook bewust van geworden dat het allerbelangrijkst is dat je gezond bent. Dat is doel één. Ook wil ik wat meer genieten van het mooie leven van een topsporter met alle avonturen die ik beleef. Voor nu moet ik het schaatsen per moment bekijken. Ik focus op mijn techniek en het fitter worden en dan volgen de resultaten vanzelf. Als ik me er blind op staar, dan kom ik weer in mijn valkuil dat ik te veel wil doen.”
Komende winter zal ze veel heen en weer reizen. “Inzell blijft de basis, hier maak ik zoveel mogelijk trainingsuren. In Nederland rijd ik de plaatsingswedstrijden en de nationale toernooien en hopelijk wat marathons in de kleuren van A6.nl. Ik weet nog niet hoe het marathonschaatsen zal gaan met mijn schenen. Als ik fit ben, wil ik daar ook zeker voor goede resultaten gaan.”
En tussen het schaatsen door vindt Verhaar de ontspanning in Beieren. Hoewel ze het sterke zuid-Duitse accent nog niet machtig is, mengt ze tussen de lokale bevolking. Of ze nu tijdens een Beiers feest op een contrabas een nummer meespeelt met een plaatselijke band of even op de koffie gaat bij de vrouw van haar trainer om Duits te leren, Verhaar geniet van haar nieuwe leven.
