De vrouwen van Albert Heijn Zaanlander stonden met z’n drieën aan de start: Marijke Groenewoud, Maaike Verweij en Bente Kerkhoff. Omdat Groenewoud de eerste twee races van de 3-daagse op haar naam had geschreven, was haar voorsprong groot op de nummer twee van het klassement, Lianne van Loon. Dat bood haar ploeggenoten de kans om voor eigen succes te gaan. Kerkhoff was vanaf het startschot aan het loeren op een ontsnapping en op een kwart van de wedstrijd sprong ze alleen weg. Geen van de concurrenten kon de 22-jarige inlineskatester volgen.
“Marijke zat op kop van het peloton en ik reed er een klein stukje voor. Zij gaf mij het sein: ‘Ga maar’", neemt Kerkhoff ons mee. "Al snel kreeg ik een gaatje. Mijn voorsprong groeide hard en dat gaf mij vertrouwen. Wij trainen zoveel op duur, inmiddels weet ik dat ik niet stil kom te vallen als ik rustig blijf.” Rondenlang moest Kerkhoff alleen het tempo hoog houden. Op het klimmetje in de finishstraat, heuvel af naar de strook langs het spoor om vervolgens weer tempo te maken voor het steilste gedeelte van het parcours. “Ik kwam in een bepaalde modus: op die plekken wil ik even wat harder rijden en dat stukje wil ik herstellen.”
Daarbij hielp het Kerkhoff dat ze haar concurrenten in het vizier had. “Ik kon goed de overkant van het veld zien. Ze zeggen dat je niet naar het peloton moet kijken en de focus bij jezelf moet houden. Maar het is wel prettig om te zien dat je een halve ronde voorsprong hebt. Ik wist dat er niemand in het peloton graag zo’n stuk dicht zou willen rijden. Alleen is het een grote ronde, waardoor het lang duurde voordat ik echt kon aanhaken”. Op ongeveer twee derde van de wedstrijd sloot Kerkhoff met een ronde voorsprong op zak aan bij het peloton.
De wedstrijd was daarmee beslist, geen enkele vrouw kon of wilde meer ontsnappen uit het peloton. En zo pakte Bente Kerkhoff – als juniore zeer succesvol op skates door onder meer WK-zilver te winnen – haar eerste skeelerzege in het tenue van Albert Heijn Zaanlander, mede te danken aan haar ploeggenoten. “Marijke en Maaike hebben heel goed werk geleverd voor mij en het peloton kalm gehouden.”
De buienradar van Arjan Samplonius
Wegens technische problemen werd de start bij de vrouwen tien minuten uitgesteld. Het drietal van Albert Heijn Zaanlander maakte van de extra tijd gebruik om naar coach Arjan Samplonius te rollen. Met z’n allen keken ze op het telefoonscherm van Samplonius naar de weersvoorspelling. “Ongeveer een derde van de baan was nat. Om het risico op valpartijen te minimaliseren hadden we voorafgaand aan de wedstrijd wielen met meer grip gekozen. Met het oog op de winter willen we hier geen blessures oplopen. Maar het asfalt droogde snel op en er leken geen buien meer aan te komen. In die tien minuten zou de meeste nattigheid verdwenen zijn, waardoor we ervoor kozen snel de wielen te wisselen.” Een keuze die goed uitpakte.
Maaike Verweij heeft haar wielen omgewisseld en trekt nog een keer haar veters goed aan.
Arjan Samplonius helpt Marijke Groenewoud bij het wisselen van de wielen.
Ook andere vrouwen, onder wie Beau Wagemaker, kozen op het laatste moment voor een ander setje wielen.
Maaike Verweij heeft haar wielen omgewisseld en trekt nog een keer haar veters goed aan.
Arjan Samplonius helpt Marijke Groenewoud bij het wisselen van de wielen.
Ook andere vrouwen, onder wie Beau Wagemaker, kozen op het laatste moment voor een ander setje wielen.
Waar de vrouwen zonder nat pak de finish bereikt hadden, was er minder geluk voor de mannen. Na twintig (van de vijftig) rondes vol ontsnappogingen, waren Gary Hekman en Luc ter Haar de eersten die het peloton achter zich konden laten. Enkele rondes later sloten Casper de Gier en de Portugees Miguel Bravo aan. Het kopwerk tussen de vier werd netjes verdeeld en de voorsprong groeide gestaag. Reggeborgh leek met Hekman en De Gier in ideale positie voor de dagzege, totdat het weer zich met de strijd ging bemoeien…
Ongeveer tien rondes voor het einde vielen de eerste druppels uit de lucht. Het parcours werd nat, waardoor enkele bochten verraderlijk glad werden. “Met twee man in de kopgroep verwachtte ik alles behalve dit scenario”, vertelt de Gier na afloop. “Maar dan komen die eerste spatjes. Gary had er gelijk al moeite mee en ook ik moest de jongens laten gaan. Je kan niet harder dan hard door een bochtje. Ik miste de grip. En ook een beetje de durf. Want het is niet zo dat de anderen meer of minder grip hebben. Het draait erom of je je verstand volledig op nul kan zetten of niet.” De mannen van Reggeborgh, die afgerekend worden op de prestaties in de winter, kozen ervoor niet de risico’s op te zoeken. “Als het droog was gebleven, hadden we met Gary een goede kandidaat voor de sprint. Maar de weergoden hadden andere plannen…”
Bleven er twee mannen over: Bravo en Ter Haar. “Twee bochten waren heel glad, waaronder die voor de finish”, vertelt Ter Haar. “Er was geen sprake meer van grip, maar met nog een paar rondjes te gaan was dat te overzien. De finale is de finale en sprinten is sprinten. Ik wist dat ik als eerste die laatste bocht in moest. Op hoop van zegen dat ik door de hoge snelheid daar niet in de hekken zou belanden.”
De rijder van Bouwselect/ De Haan Westerhoff had weinig angst in de benen. “Vrijdagavond in Rijssen was ik bang voor een hectische finale met een grote groep. Dat risico had ik niet willen nemen. Hier in Staphorst waren we met z’n tweeën, dan is het risico kleiner", legt Ter Haar uit, die goed in zijn vel zit. "Ik voel me prima, in de breedte zijn we als team goed, maar in de winter zullen de knikkers verdeeld worden.”
De strijd in het eindklassement van de 3-daagse
Bij de vrouwen ging Groenewoud onbedreigd naar de eindzege in het klassement, al werd ze nog door Van Loon verslagen in de sprint om de tweede plaats. Bij de mannen was de strijd een stuk spannender. Achter de vier koplopers loerde Bart Hoolwerf op Jason Suttels, die laatste had slechts een punt voorsprong in het klassement. Hoewel Hoolwerf de laatste rondes sleurde aan kop van het peloton en zichzelf maximaal uitrekte voor de spagaatfinish, moest hij zijn meerdere erkennen in de Belg.
