‘ALS VLAGGENDRAAGSTER ACHTER DE PRINS VAN MONACO GING IK DE MIST IN’
“Eén van mijn meest bijzondere momenten was dat ik de vlag mocht dragen tijdens de openingsceremonie van de Olympische Spelen in Lillehammer in 1994. Ik was daar echter overtraind, dus ik had in eerste instantie ‘nee’ gezegd. Tijdens de Spelen van Albertville, twee jaar daarvoor, was ik vierde en vijfde geworden. Brons had erin gezeten. Ik dacht daarna: ik ga zo hard trainen, zodat me dit niet nog een keer overkomt. Dit resulteerde in overtraindheid, waardoor ik vlak voor de Spelen van Lillehammer geen deuk in een pakje boter reed.
Ard Schenk was de chef de mission in 1994. Hij was mijn held van vroeger. We waren in het olympisch dorp en het was enkele dagen voordat de Spelen zouden aanvangen. Op een zeker moment vroeg Ard om even te zitten en klonken er de legendarische woorden: ‘Wil jij vlaggendraagster zijn?’ Het was heel bijzonder dat mijn idool van vroeger mij deze vraag stelde, al stond ik daar op dat moment niet zo bij stil. Ik was vooral in gevecht met mezelf en maakte me zorgen over mijn vorm. De overtuiging dat iemand het moest doen die heel goed zou rijden, kreeg wat mij betreft voorrang. Ik heb er in eerste instantie dus voor bedankt. Stom hè?!
Een gesprek met schaatscoach Ab Krook heeft hier gelukkig nog verandering in kunnen brengen. Hij zei: ‘Het zijn je derde Spelen en je bent de leading lady van de sprint; dit past bij je. Je hebt de status van een Nederlandse topsportster en sprintster. Jij hebt het sprinten bij de vrouwen in Nederland op de kaart gezet.’ Het kwartje viel en het drong tot me door wat voor grote eer het was. Ik dacht: wat ben ik ook een tut! Wie krijgt nu deze mogelijkheid? Het kwam voort uit een soort bescheidenheid en extreem perfectionisme. Realiserende vrij snel daarna: Ik ben gek dat ik me heb afgemeld en ben meteen teruggegaan naar Ard. Gelukkig had hij nog niemand anders gevraagd.
Tijdens de openingsceremonie was de M van Monaco voor onze N van Nederland. Als sporter ging je niet naar de generale repetitie van deze opening. Wij als sporters moesten ons immers concentreren op de wedstrijden. Iemand van het NOC*NSF heeft voor mij als stand-in gestaan. Zij praatte me bij, vlak voordat we het stadion inliepen. Ze zei: 'het is heel simpel, loop gewoon achter je voorganger van Monaco aan…'
Het leek geen ingewikkelde opgave, maar wat bleek? Het was bobsleeër Prins Albert. Voorafgaand aan het spektakel moesten we ons als land opstellen in de catacomben van het stadion. Goede vriend, stadsgenoot en bobsleeër Rob Geurts had zich ook geplaatst voor de Spelen. Hij kende de prins goed vanuit de bobsleewereld, dus zij praatten en lachten wat met elkaar, terwijl ik stond te wapperen met de vlag.
En toen was het moment daar. We werden opgeroepen en mochten het stadion binnentreden. Al wandelend liep ik ‘tralala’ achter Prins Albert aan met mijn vlag. Maar… wat gebeurde er? Het ene land moest linksaf en het andere moest rechtsaf. Echter was mij op het hart gedrukt: 'blijf achter de Prins van Monaco aan lopen.' Totdat ik enorm geschreeuw hoorde en ik allemaal mensen van de organisatie hevig zag zwaaien met hun armen: ‘Nee!! Jij moet de andere kant op!’ Dat was dus niet zoals me was verteld. Ik ging de mist in en kon wel door de grond zakken. Ze hadden mij niet goed geïnstrueerd. Waarom hadden ze dit niet gezegd? Als de wiedeweerga ben ik omgedraaid en alsnog de juiste kant opgelopen.
Na een halve ronde met de vlag gelopen te hebben, werden de vlaggendragers richting de tribunes geleid. Bovenaan kon ieder z’n vlag in een houder zetten en konden we plaatsnemen. Ieder van ons zat apart van de rest van de landenteams. Dat was jammer. Je kon zo de ervaringen niet delen met je teamgenoten. En Prins Albert? Hij zat aan de andere kant van het stadion.
Nu ik terugkijk, ben ik ontzettend dankbaar voor dit moment. Hoe weinig mensen kunnen zeggen dat ze ooit vlaggendrager van de Olympische Spelen zijn geweest? Het waren mijn derde Spelen en het was een prachtig eerbetoon naar aanleiding van wat ik voor het vrouwensprinten in Nederland heb betekend. En als ik terugkijk op mijn blunder… op zo’n moment maak je het voor jezelf heel groot, maar waarschijnlijk heeft verder niemand het gezien.”
