Het verandert niets aan het feit dat er zaken verkeerd zijn gelopen. Zo goed als de vrouwen onder aanvoering van Tessa Snoek presteerden, zo anoniem schaatsten de mannen in het rond. Sportief was het kommer en kwel. Een handvol ereplaatsen (de zesde in de Alternatieve Elfstedentocht voor Niels Immerzeel was de beste klassering), achterhoedegevechten in de Marathon Cup, het niet doorgaan met Yoeri Lissenberg als ploegleider: alle aspecten bij elkaar maakten het tot een verloren seizoen voor VGR Sport-Mechan Groep. Die namen pronkten de gehele winter op de pakken van het vijftal Axel Koopman, Niels Immerzeel, Wabe de Rooij, Maikel Stam en Joram Verkerk. Alleen, door de tweede kon eigenlijk al een streep toen de marathoncompetitie amper van start was gegaan, omdat de geldschieter zich terugtrok.
Wilfred Sip wil dat beroerde verleden liever laten rusten. Hij, verleden jaar als fysiotherapeut aan boord gekomen van de organisatie om een helpende hand te bieden, doet nu zijn uiterste best om uit de rokende puinhopen iets moois te creëren. “We staan 1-0 achter door alle ontwikkelingen. Er wordt momenteel een nieuw stichtingsbestuur geformeerd waarmee we veel hopen te veranderen”, zegt hij. Wat niet wijzigt, is de samenstelling van de ploeg. Hoewel de rijders eind vorig seizoen hebben aangegeven niet verder te willen met Lissenberg, is hij degene geweest die eerder besloot dat alle vijf zouden kunnen blijven.
“Zonder overleg met ons”, benadrukt Sip. “Die afspraak respecteren we nu, maar dat betekent wel dat we niet kunnen bouwen. Daarom ligt de focus op ons vrouwenteam, zonder de aandacht te verliezen voor de mannen. De meiden doen het goed, zij zijn ons speerpunt. We zullen het komende winter doen met deze mannen. Als ze beter uit de verf komen dan afgelopen seizoen, is het al in orde. Verder doen we alle moeite een sponsor te vinden, iets dat niet zo eenvoudig blijkt. Maar het is de bedoeling dat we op de langere termijn een mannenploeg krijgen die tot de betere van het marathonpeloton behoort.”
Dat is ook de boodschap aan oud-marathonschaatser Bert van Buren die Lissenberg zal opvolgen. Sip weet zeker dat de Zuid-Hollander de groep op sleeptouw neemt; Van Buren zelf houdt nog een paar slagen om de arm. “Ik heb wat vraagtekens, want het loopt allemaal nog niet zo lekker. Ze hebben in hun contract staan dat ze slechts een keer per week gezamenlijk hoeven trainen. Dat is zonde. Ik hoop eerlijk gezegd dat ze, door een paar keer met elkaar op te trekken, toch het idee krijgen dat ze verbeteren. Tot dusver lukt het niet zo erg goed om met z'n allen te verzamelen voor een training. Wat wil je ook? De een woont in Sprang-Capelle (Brabant), de ander in Stompetoren (Noord-Holland), Hillegom (Zuid-Holland), ga zo maar door…”
Sip snapt de situatie en de twijfels bij Van Buren. Zolang er geen financiële middelen zijn, ontbreken vergoedingen. “De schaatsers moeten allemaal tussen de 24 en 32 uur per week werken. Vind dan eens een moment – afgezien van de reistijd – om op locatie met elkaar te trainen. Bert wil het liefst vijf keer per week samen aan de slag, maar dat is een utopie. Yoeri opereerde vanuit het Amsterdamse. Toen was Maikel de enige die ver moest reizen. Yoeri was er makkelijker in. Met alle respect: ik weet niet of hij het maximale uit de jongens heeft gehaald. Hopelijk kan Bert er meer uit trekken, dan weten we in elk geval dat de aanpak werkt. Welke poppetjes er dan in ’25-’26 staan, zien we wel. Nu moeten we dealen met hetgeen er eerder is overeengekomen.”
Erop rekenend dat Van Buren definitief toehapt, is het de bedoeling dat er meer wordt samen opgetrokken, waar mogelijk met de vrouwen. Sip: “Twee keer samen trainen in de week. We gaan voor het eerst op het zomerijs van Thialf rijden, dat hebben we niet eerder gedaan. Let wel, waar het mogelijk is, qua beschikbare tijd.
“Dit vind ik een hartstikke positief verhaal. Met Bert kunnen we stappen maken: een goede trainer, een fijne vent.” Dan volgt er een vergelijking met PSV, de voetbalclub waarvoor Sip jarenlang actief was in de staf. “Daar hebben ze Ernest Stewart als technisch neergezet. En Marcel Brands in de rol van algemeen directeur. Daarna Peter Bosz als coach. Hé, er is nu een kader dat staat als een huis waarbij we spelers gaan zoeken. Zo kan het ook, hè”.
Wat hij bedoelt: een degelijke organisatie is de basis. Een sterk stichtingsbestuur achter de marathonteams draagt bij aan succes én continuïteit. De directeur van de Ropa Run heeft toegezegd voorzitter te worden. Er zijn meer geïnteresseerden voor een functie. “We zijn nu druk om een marketingplan te schrijven waarin we uiteenzetten waarvoor we staan, wat we willen en hoe onze uitstraling moet zijn. Met dat plan stappen we naar sponsoren om ons te presenteren, in de hoop een langdurige samenwerking te realiseren. Dit is Team VGR, met een mannen- en een vrouwenploeg. We zullen nooit zo groot worden als Jumbo of Reggeborgh, maar het zou leuk zijn als we over een paar jaar tot de top-5 worden gerekend in onze sport.”
