“Zoek maar op Instagram, daar vind je het toestel zo, de Diamond KFX. Heel mooie toestellen, met allerlei hoogwaardige technologie aan boord. Zo gaaf dat wij er als eerste leerlingen mee mogen vliegen”, roept Krol enthousiast, terwijl hij net na tienen ’s morgens alweer in de auto onderweg is van school (Eelde) naar huis (Heerenveen). “Ja”, volgt er bijna verontschuldigend, “het was vandaag een lekker kort dagje in de klas, maar dat is niet altijd het geval hoor. Vorige week had ik drie superlange dagen, een zelfs van negen ’s ochtends tot vijf uur ’s middags. Vervolgens was ik thuis nog tot middernacht bezig om m’n vlucht voor te bereiden. Dat was heel veel uitzoeken en papierwerk invullen. De dag erna stond ik om vijf uur naast mijn bed omdat ik om zeven uur helemaal klaar moest zijn voor de vlucht…”
Er is geen wanklank te horen, trouwens. Dit is per slot van rekening wat de olympisch kampioen op de 1000 meter van Beijing al jaren wilde, en zeker toen het schaatsen niet meer zo vanzelf ging. Bezeten was-ie, en zo gek van zijn nieuwe leven dat hij er nauwelijks meer bij stilstaat hoe hij de dagen van eind mei, begin juni voorheen vulde. Hoewel… "Vorige week volgde ik lessen in Eelde, terwijl mijn oude ploeg in de buurt op trainingskamp was. De jongens fietsten langs, ik heb er een paar foto’s van doorgestuurd gekregen.’
Als je zo lang in het ritme van trainingskampen, jezelf afmatte, afzien en presteren hebt gezeten, schreeuwt dat lichaam dan niet om die actie?
“Zeker! Maar die actie gun ik mezelf genoeg hoor. Ik fiets, ik loop hard, maar wel wanneer ik er zin in heb en de tijd het toelaat. Het mooie is: ik doe het vooral omdat ik het zelf wil. En…. Als het lekker weer is. Want ik ga niet meer tegen m’n zin in de regen een rondje rijden. Al moet ik eraan toevoegen: soms mis ik het wel.”
Toen jij vorig jaar in oktober het World Cup Kwalificatietoernooi had gereden, en je nipt had weten te plaatsen voor de eerste toernooien, maakte je meteen werk van de procedure om op vliegopleiding te geraken. Was dat niet het moment waarop je al afscheid nam?
“Nou, tot aan het WCKT was ik daar niet mee bezig. Ik dacht door te gaan tot en met de Winterspelen van Milaan. Verleden jaar rond deze tijd was het echt de intentie mijn olympische titel te verdedigen. Bovendien had ik nog een contract dat doorliep tot 2024. Ik realiseerde me op de dag dat ik me aanmeldde heel goed dat er geen weg terug meer zou zijn. Hoe heftig dat besef was, ik twijfelde er geen moment over. Maar heel eerlijk, toen de winter begon dacht ik jeetje, ik heb al mijn doelen bereikt, eigenlijk weet ik niet meer waarvoor ik nu alles nog aan het laten ben, terwijl ik zo graag wil vliegen. Dat ik op 25 maart al kon starten, was super.”
Zeg dat: er was volgens mij nauwelijks gelegenheid om er op een normale manier een punt achter te zetten.
“Och, ik heb een prachtig afscheid gehad, wat heel emotioneel en heftig was. De beslissing was evenwel de juiste. In Salt Lake City (World Cup, red.) vertelde ik het mijn ploeggenoten, een week later in Québec waren mijn ouders speciaal overgekomen. Dus zo was het goed.”
Van jou was bekend dat je thuis heel vaak in de weer was met je eigen vluchtsimulator, oftewel het nabootsen van het werk dat een piloot doet. Heb je daar veel aan gehad, nu je de opleiding volgt?
“Vorige week heb ik voor het eerst gevlogen. Dat ging me volgens mij prima af. Al is dat anders, het oefenen heeft me veel geholpen. Ik ben gewend om te moeten sturen, te moeten praten met de luchtverkeersleiding, te kijken op je instrumenten, te scannen in je cockpit. Van klasgenoten hoorde ik dat ze veel moeite met dat multitasken hadden. Vergeet niet dat ik in het verleden de studie aviation heb gevolgd aan de Hogeschool van Amsterdam. Daar heb ik ook veel aan.”
Terug naar school is je evenmin zwaar gevallen?
“Ik wil heel graag vliegen, maar om dat te bereiken moet ik nog een jaar door de theorie heen, en best veel. Tegelijkertijd leer ik over wat ik leuk vind. Niet alles is even interessant, maar het meeste onthoud ik makkelijk. Ik begon met zes weken theoretische lessen in een klas van twaalf studenten, acht mannen en vier vrouwen. De komende drie weken staan in het teken van enkele vluchten maken in een Diamond, een eenmotorig propellervliegtuigje waarin de instructeur naast je zit in de cockpit. En een klasgenoot achter je, zodat die kan zien wat er goed of verkeerd gaat. Na verloop van tijd stap je een tweemotorig vliegtuig, en aan het einde van de opleiding ga je naar Schiphol om op de simulator van een grote kist te vliegen.”
En jij bent de oudste piloot-in-opleiding, of niet?
“Ja. Dat was te verwachten. De een-na-oudste is twee maanden jonger, dus dat valt reuze mee. Bij de toelating werd me gevraagd hoe ik dat voor me zag, in een groep te zitten met begin-twintigers. Ik was gewend bij Jumbo dagelijks op te trekken met jongens en meiden van die leeftijd. Daarom voel ik me ook niet oud.”
Hoe was de eerste vlucht?
“Spannend, vooral bij het opstijgen. Nadat we in de lucht zaten, ging het vanzelf. Daar was ik tevreden over. Het naderen (approach) van het vliegveld vond ik wat lastiger, met alle handelingen die tegelijkertijd moesten worden verricht. Weet je, het is een kwestie van vaker doen, dan gaat het steeds beter.”
Beleef je het vak waarvoor je momenteel leert anders dan gedurende de periode waarin je vliegen als een passie beschouwde?
“Ik ben vooral blij dat ik ben toegelaten tot de opleiding om bij de KLM te werken en me kan richten op het najagen van mijn tweede doel na het olympisch schaatsgoud. Het was altijd mijn droom om in de Boeing 747 te vliegen. Dat zal helaas niet meer gebeuren omdat die er allemaal uit zijn gegaan. De Triple 7, de Orange Pride (Boering 777, red.) waarmee we in 2022 naar Beijing vlogen, lijkt me heel mooi om er ooit zelf het stuur van in handen te hebben.”
Het is vliegen, vliegen en nog eens vliegen voor de geboren Colmschotenaar (Deventer, red.) die op 17 februari de laatste tijd liet klokken. Zijn schaatssuccessen herinnert hij zich nu nog wel, zo blijkt. De datum van de laatste gewonnen World Cup (5 december 2021) lepelt hij probleemloos op. Olympisch goud? Eitje, 18 februari 2022. Net als de wereldtitel sprint van 6 maart 2022.
Wat wordt de datum waarop je de eerste, volledig zelfstandige vlucht zult maken in een grote kist?
“Ai, dat is lastig te voorspellen. Dat is erg afhankelijk van het weer en andere zaken. Ik hoop dat het over twee jaar zover is. Het grote doel is om nog een keer met (oud-schaatser) Leo Visser samen te vliegen. Die zit een kleine drie jaar voor zijn vliegpensioen. Hij mag zelf de crew samenstellen voor zijn laatste vlucht, waarop ik hopelijk de derde man kan zijn in een 777 of een 787. Dat zou ik een heel bijzonder moment vinden. En de KLM en schaatswereld denk ik ook wel…”