Alida Pasveer: 'Alsof een navelstreng wordt doorgeknipt'

Kan Alida Pasveer eigenlijk wel afscheid nemen na zo’n eeuwigheid? Moet de vrouw die onnoemelijk veel won op de schaats, inclusief de eerste én de tweede editie van de Alternatieve Elfstedentocht op de Weissensee, niet gewoon doorgaan tot ze niet meer kan als ploegleidster? Of ooit sterven in dat zo lekker zittende marathonharnas?

Ze puft zacht voor zich uit. “Da’s een lastige. Kan ik afscheid nemen? Ik denk het niet. Schaatsen is daarvoor te mooi. Het is mijn passie, ik vind het prachtig”, spreekt de Groningse hardop de woorden die linea recta uit haar hart komen. Dan, een stuk luchtiger klinkend: “Maar als het dadelijk voorbij is, betekent het niet dat ik niet meer ga kijken of niet meer zal schaatsen. Volgend jaar ben ik gewoon weer hier en sta ik op het ijs. Lekker zelf schaatsen.”

Ze stopt alleen met hetgeen waar ze jarenlang haar ziel en zaligheid in kwijt kon: het runnen van een ploegje fanatieke én goed bij elkaar passende meiden. De trouwe sponsor DGS vindt het genoeg. “Nou”, verduidelijkt Pasveer, “vorig jaar zou het hoofdstuk uit zijn. Ik wist dat CENNED, toen de belangrijkste geldschieter van het team, er een punt achter zou zetten. Dan is het klaar, dacht ik, want ik had geen zin meer opnieuw het traject in te gaan van sponsors zoeken. De ellende vanwege corona zat me echter dwars. Door dat virus konden we niet rijden, werd de Weissensee geschrapt en dat bracht me tot inkeer. Zó wilde ik er niet uit stappen. Toen zei DGS, dat al langer dan vijftien jaar bij het marathonschaatsen betrokken is, een jaar de kar wel te willen trekken, met CENNED als co-sponsor. Op die manier zou het toch een mooi slotakkoord worden. Gelukkig gebeurt dat ook.”

Vlak voor de kerst in 2022 heeft Pasveer haar team ingelicht dat het straks, in maart na de finale van de Marathon Cup, écht over en uit is. Mooie kerstboodschap…. “Eh…ja”, reageert ze weifelend. “Ze dachten natuurlijk: Oh, dat komt wel weer goed met Alida. Pas toen het in de publiciteit kwam, drong het tot me door wat het betekende. ‘Serieus, ga je stoppen?’, hoorde ik hier en daar. ‘Wat moet je dan doen met al die vrije tijd?’ Ja, het gaf en geeft me best het gevoel dat er een navelstreng wordt doorgeknipt.”

Tja, wat wil je, wanneer je als pure control freak voor alles zorgt, en overal achteraangaat omdat alles goed geregeld moet zijn? Rijders moeten erop kunnen vertrouwen dat ze alleen met schaatsen hoeven bezig te zijn. In mijn tijd als marathonrijdster moest je alles zelf doen. Totdat ik in de ploeg van Henk en Paula Kooistra belandde (Chiori Jeans & jackets) en merkte hoe perfect die de zaken voor elkaar hadden. Dat was mijn voorbeeld op het moment dat ik zelf een ploeg begon te leiden.”

Het is een hele reeks geworden. Enkhuizer Almanak, BTN de Haas, Landjuweel, Intersport Jan Bols, CENNED en Team DGS. “Steeds met de intentie de dingen beter te doen, dat was mijn insteek als ploegleidster. Het is zó mooi om met sporters te werken, jonge mensen te zien groeien, en vooral van een groep rijders een team te maken. Daar heb ik ook altijd de personen op gescreend. Er zijn genoeg gesprekken geweest met meiden die nog beter waren dan degenen die ik had, maar niet zouden passen. Het moest een team zijn, daarmee kon je resultaten krijgen. De overwinning van Laura van Ramshorst hier op de Weissensee van 2020, dat was een echte teamprestatie, van allemaal. Van de eerste rijdster die in de kopgroep zat, tot Nienke Smit die ophaalde, terugbracht en zich helemaal opofferde. Of Ankie Ytsma, die kopwerk deed en zich zo wegcijferde terwijl ze net zo goed winstkansen had. Laura zag dat, wist dat en voelde dat. Het eerste woord van dank was dan ook voor de gehele ploeg. Daar werd ik héél blij van….”

Het zal vast een hoogtepunt zijn uit een film van ontelbaar veel geweldige ogenblikken, te omvangrijk om er even een selectie uit te distilleren. Toch waagt ze een poging… die na een eerste souvenir – de nationale marathontitel in 1991, in Ankeveen, de eerste van drie - al kansloos blijkt. Pasveers geheugen stroomt van de hak op de tak leeg. “Hoe kun je hier in hemelsnaam een artikel van maken? Ik schiet van links naar rechts”, merkt ze lachend op.