Als het aan Sjinkie Knegt ligt, gaat het vizier van TeamNL nú op de aflossing

Zo nuchter als-ie is, Sjinkie Knegt kan gerust met weemoed terugdenken aan zijn topjaren met Freek van der Wart, Daan Breeuwsma en Niels Kerstholt in de nationale selectie. In hun gezelschap proefde de meest succesvolle rijder van Oranje op de teamonderdelen altijd onvoorwaardelijke inzet, bij iedereen. “Wij gingen door een muur voor elkaar, omdat we ons realiseerden dat de relay de basis is van de sport. Ik vond het mooi als ik zelf kon winnen, maar wanneer we met z’n allen de hoofdprijs pakten, was dat het meest fantastische. Weet je, als je als natie op een gegeven moment goed bent in de relay, komen de individuele resultaten vanzelf”, weet de ‘Schicht van Bantega’.

Hij bekritiseert zijn ploegmakkers niet; zijn visie over de route naar Milaan wijkt, zo denkt Knegt hardop, wel af van de anderen. “Nog eens: de enige medaillekans voor de Nederlandse mannen in Milaan is de relay. Jens vormt de uitzondering. Alle andere jongens geloven nog steeds dat ze daar zelf een plak kunnen winnen. Ik denk dat het niet zo is. Ze zouden veel meer moeten inzetten op de aflossing, omdat ik van mening ben dat dat te weinig gebeurt. Ik ben de enige die eerlijk durft aan te geven dat hij voor de volle honderd procent voor de relay gaat en daar alles voor opzijzet. Omdat ik intussen uit ervaring weet hoe lastig het is om succes te boeken op de Spelen.

“In het verleden werd er door de bondscoach gewoon gezegd dat er slechts een kans was op een medaille. Daarom gingen alle atleten met een doel naar de Spelen: de relay. Want de rest zou toch niet gebeuren. Je kunt dan roepen: zo geef je de rijders geen zelfvertrouwen. Het was wél precies de situatie zoals die was. Helaas”, zo concludeert hij grinnikend, "werden alle mogelijkheden die we tijdens de Spelen van 2014, 2018 en 2022 kregen op een medaille ook allemaal verneukt…”

Nu Knegt langzamerhand weer in goeden doen is en als lid van de relayploeg aantoonbaar van toegevoegde waarde kan zijn in sommige races, is het begrijpelijk dat hij nog eens een warm pleidooi houdt voor de teamdiscipline. Een paar dagen voor de World Tour, naast het wereldkampioenschap de belangrijkste raceserie van het seizoen, kan het geen kwaad de zaak wat op te schudden. Zijn intentie is in elk geval oprecht. Hij zou niets liever doen dan volgend jaar afzwaaien met een olympische aflossingsmedaille om zijn nek. Hoewel hij openlijk twijfels heeft over de focus bij collega’s, hij signaleert voldoende potentie om samen beslag te leggen op een podiumplek in Italië, volgend jaar februari.

“De meesten beschikken over het basisniveau dat nodig is voor een goede relay. Op het gebied van intervallen wordt het wellicht wat moeilijker, als je dat niet echt beheerst. Wanneer er van je wordt gevraagd om acht keer anderhalve ronde volle bak te kunnen gaan, moet je dat wel kunnen. Dat is een vereiste. Er zijn veel meer aspecten, zoals de wissels, tegenstanders passeren en noem maar op, maar op dat soort zaken hoeft niet specifiek te worden getraind, want we werken al zoveel relaytrainingen af dat alles aan bod komt. Verder moet je goed kunnen schakelen en sterk kunnen wisselen. Die dingen maken volgens mij een goede relay. En, niet te vergeten, er samen vol voor willen knokken.”

Of hijzelf ooit een perfecte uitvoering heeft gereden met een ploeg? “Misschien die op het WK in 2017, in Ahoy. We waren alle vier goed. Met twee aflossingen te rijden gingen we volle bak aan en kon er niemand meer mee. Als je op zo’n manier kunt winnen, is dat vet hoor. En waarom hier niet, weer voor eigen publiek dit weekend? Als we onze kop er allemaal bij houden, dan moet de finale te halen zijn. Ik zeg altijd: in shorttrack is de halve finale de voornaamste wedstrijd die er is. Kom je die door, dan zit je in de finale, die iedereen kan winnen. Dus laten we daarop mikken.”