Of ze die zal verzilveren? Dat durfde en wilde ze niet zeggen, omdat daar ook andere mensen over willen meebeslissen. “Natuurlijk wil ik naar de wereldbeker op de langebaan, ik heb er ook al over nagedacht: eerst Nagano en Beijing voor de langebaan, dan de week erna de World Tour Shorttrack. Dat zou nu makkelijk kunnen, maar ik laat de vraag even open. Heel eerlijk: het idee triggert me zeker, en dat kan best toenemen als ik op de 1000 meter opnieuw tot iets soortgelijks in staat ben”, ratelde de dolblije surprise van amper zeventien jaar die zich tussen de gevestigde senioren-orde had genesteld. “Stel je voor: in de wereldbeker mogen starten in de A-divisie. Hoe vet zou dat zijn?”
De 1.55,69 was het zoveelste persoonlijk record dat de Leiderdorpse liet bijschrijven, na een race waarin ze bij het napraatje nog voelde nooit eerder zo diep te zijn gegaan. “In de laatste honderd meter legde ik mijn handen op mijn benen, want ik kon niet meer. Totdat ik mezelf erop betrapte dat ik eerst moest finishen. What the fuck is dit nou?, schoot er door mijn hoofd. Ik zag de tijd, net geen 1.54, maar oh, wat tof vond ik het. Vorig jaar haalde ik twee seconden van mijn pr. Wanneer je dan het jaar erna weer een seconde harder schaatst, is dat heel bijzonder. Weet je trouwens hoe zenuwachtig ik was voor de start? Niet normaal meer. Dat is niet heel erg hoor, omdat ik vaak geloof dat ik, hoe groter de zenuwen zijn, hoe beter ik presteer.”
Zelfs met oeroude schoenen waarvan ze de voorbije periode had geprobeerd afscheid te nemen. Er zaten bovendien ijzers onder die te groot waren. Na een optreden op het NK Clubs wisselde ze van de buizen, en verwisselde ze de nieuw aangeschafte schoenen toch weer voor de oude exemplaren. “Het liep meteen lekker, vandaar dat ik besloot deze voorlopig maar te houden.” De tekst net onder de rand, in Chinees volgens Angel, was toepasselijk: ‘geef nooit op’ en ‘kracht’. “Wie dat heeft verzonnen? Geen idee. Ik heb die schoenen al vier jaar of langer. Ik wil wel nieuwe schoenen laten maken, om te zien hoe het dan gaat.” Vast weer beter, bij deze golden girl.
Nog even terug naar de sprankelende rit. “Ik meende dat ik meer kans zou hebben op de 1000 meter om te verrassen. Echt hè!", riep ze verbaasd. "De 1500 meter blijft dus toch mijn afstand, zo blijkt. En dan zo dicht in de buurt finishen van die wereldtoppers Antoinette (Rijpma-de Jong) en Joy (Beune, red,)." Daleman moest gissen naar de manier waarop ze iedereen en zichzelf had verrast. “Zoveel langebaanervaring heb ik immers niet. Ik doe maar wat. Gedurende een normale week zonder wedstrijden train ik twee keer mee met de ploeg van Essent. Meer niet. Plus: de laatste weken waren raar, door de World Tour Shorttrack in Montréal, met de jetlag en alles. Desondanks vond ik dat ik een betere voorbereiding had dan vorig jaar.” Ze herhaalde de woorden van zoëven: “Terwijl ik maar wat doe, hè. Ik rijd een beetje achter iedereen aan met de tempootjes.”
Langebaan, shorttrack, langebaan, en weer shorttrack. Zo sprong Daleman al jarenlang door de winters heen, zo zal ze het liefst nog heel lang willen doorgaan. In deze fase van haar carrière ook frequent switchend tussen juniorentoernooien en de evenementen voor de seniorvrouwen. Heerlijk vindt ze die afwisseling. Met een resultaat als dat van vrijdagavond houdt de vrolijke flapuit het wel vol. “Weer een stapje dichter bij Milaan”, liet ze zich ontvallen, na negen minuten als een spraakwaterval de media op perfecte wijze te hebben bediend. Die Winterspelen in 2026. Dat is haar grote doel. Wat iedereen er ook van denkt.