En twee dagen later keek ik thuis naar de televisie hoe Jorrit z’n rondjes draaide op de tien kilometer. Hij deed het op een manier alsof hij gewoon wat aan het rijden was op de Wijde Ee, het meertje bij zijn woonplaats, op de schaarse dagen dat die plas dichtgevroren is.
Jorrit reed naar zilver in een onwaarschijnlijke tijd voor iemand die pas zijn vierde tien kilometer ooit rijdt. En ik moest even denken aan de Weissensee, twee jaar geleden. Het Oostenrijkse bergdorp was ten prooi gevallen aan de jaarlijkse Hollandse invasie. Het meer schitterde in de winterzon terwijl ik van Kreuzwirt naar Techendorf reed. Langs de kant op het gladde voetpad twee wandelaars en het was niet moeilijk daarin Rob Hadders en Jorrit Bergsma te ontdekken. Ik parkeerde naast de twee, opende mijn raam en informeerde of ze misschien een lift wilden hebben. Drie tellen later had ik twee passagiers.
Ze waren op weg naar de bakker, een stuk verderop, om even wat te eten. Mooi idee om dat even gezamenlijk te doen, en zo schoven we met z’n drieën aan bij de zware houten tafels. De blik van Jorrit gleed over de menukaart, en bleef hangen op de apfelstrudel. Flinke en smaakvolle exemplaren, voor de twee schaatsers uiteraard zonder de slagroom. Mooie sportvoeding, grapten we. En misschien, zei Jorrit, werd het zo wel wat met die Alternatieve Elfstedentocht van de volgende dag.
Of het de apfelstrudel was, valt nooit te bewijzen. Maar die zaterdag was Jorrit Bergsma niet te kloppen op de Weissensee.
Elf dagen later troffen we elkaar weer, opnieuw bij een grote wedstrijd. Het Nederlands kampioenschap op natuurijs dit keer, op het Zuidlaardermeer. Jorrit Bergsma zag er goed uit, had de vorm van Oostenrijk blijkbaar mee kunnen nemen. En hij had, vertrouwde hij me toe, voor de zekerheid de dag ervoor nog maar een apfelstrudel tot zich genomen. Uiteraard zonder slagroom.
De uitkomst laat zich raden. Jorrit Bergsma was ongenaakbaar, door niemand te stoppen en veroverde de Nederlandse titel.
De kracht van apfelstrudel, zo leek het. Daar konden de verrassende overwinningen van Jorrit Bergsma nog aan worden toegeschreven. Een mentaal hart onder de riem van een rijder die boven zichzelf uitsteeg.
Twee jaar later is er veel veranderd. Als persoon is Jorrit Bergsma nog dezelfde. Aardige jongen, goedlachs, vriendelijk, wat bescheiden en soms zelfs wat stil. Als schaatser is hij onvergelijkbaar. Onder de vleugels van trainer Jillert Anema heeft zijn ontwikkeling zich voltrokken met onwaarschijnlijke snelheid. Jorrit Bergsma is wereldtop. Ook tussen de ogenschijnlijk altijd zo ongenaakbare mannen van de langebaan, die inmiddels amechtig hijgend vergeefs in zijn spoor proberen te blijven.
Ik heb slecht nieuws voor ze. Jorrit Bergsma zal alleen nog maar beter worden. En snel ook.
En die apfelstrudel? Heeft hij al lang niet meer nodig.