Marathonschaatser Gary 'Loebas' Hekman beschikt nou eenmaal over een indrukwekkend voorkomen. Met zijn 187 centimeter lengte en 92 kilo oogt Hekman groot, sterk en is ook nog eens snel. Maar Hadders bedoelt zijn vergelijking louter positief. "Soms boezemt Gary angst in, van binnen heeft hij een hart van goud", aldus Hadders.
Voor een profiel over de 25-jarige Hekman is er eigenlijk niet veel nodig, vindt Hadders. Kijk naar een filmpje van de NOS na het NK marathon van begin januari, waar een grote, verslagen man met rode ogen zijn verhaal doet. Dat is Hekman. Een gevoelsmens. De man die tot zijn grote verdriet strandde in het plan zijn onlangs overleden vriend Sjoerd Huisman te eren op het hoogste podium.
"Hij liet daar zien hoe je als topsporter ook mens kunt zijn. Iedereen zag die grote kerel die instort", aldus Hadders. Dat heel Nederland vervolgens zijn tranen ziet, is dat confronterend? Hekman: "Nee. Achteraf is het mooi. Al was ik daar op dat moment totaal niet mee bezig. Bij de finish kwam écht het besef hoe verschrikkelijk het is."
Bloedneus
Zijn ploeggenoten noemen hem af en toe de knuffelbeer uit Gramsbergen. Hekman leest weleens over zichzelf als 'de grote, boze beer. Tijdens een wedstrijd gaat hij als het moet door een muur. Hekman: "Ik heb soms een grote mond, maar uiteindelijk ben ik een held op sokken."
Tegen Hadders schreeuwde Hekman jaren geleden: "Jij krijgt straks een bloedneus." Dat komt ervan, als je Hekman tijdens een wedstrijd aan de kant wil duwen. Hadders ongerust, zijn concurrent was immers groter. "Maar toen ik na afloop naar hem toe ging, begon hij te lachen en was het goed."
Kilo's
Jarenlang was Hekman degene die anderen mocht helpen, hij schaatste onder meer voor Huisman en Ingmar Berga. "Toen ik een paar jaar geleden bij hem in de ploeg kwam, kon hij niks. Zijn benen liepen vol en hij hielp mij. Nu is hij de beste van de ploeg, een gigantisch verschil", zegt Geert Plender, zijn ploeggenoot bij Team van Werven.
Die groei dankt Hekman onder meer aan zijn toegenomen zelfvertrouwen, een ploeg die goed draait en de zes kilo die de schaatser gedurende de vorige zomer afviel. Hij zit beter in zijn vel, al kan er straks nog wel drie kilo af, vindt hij. "Ik denk dat ik daar nog stappen in kan maken", zegt Hekman.
Vuist
Hij durft de druk van de rol als kopman tegenwoordig ook aan. Al houdt hij er nog steeds niet van om, zoals Hekman zegt: "met de vuist op tafel slaan en zeggen: nu voor mij rijden en niks anders". Plender: "Dat is ook heel wat om te vragen. Bovendien gunt hij een ander ook veel."
Hekman begon ooit op zijn achtste met inline-skaten. Aangezien de volledige vereniging zich in de winter toelegde op het schaatsen, deed Hekman het ook maar. Vanuit zijn woonplaats Gramsbergen "een uithoek" ongeveer een uur in de auto naar de ijsbaan van Assen en terug. Voor een uurtje schaatsen.
Hattem
"Mam, ik vind het schaatsen zo leuk, maar het reizen, daar vind ik niks aan", zei hij wel eens rond zijn dertiende. Toch zette hij door. Hekman woont twaalf jaar later nog steeds in Gramsbergen, maar de kritiek van destijds is gebleven. Daarom verhuist hij over een paar weken naar Hattem. Dat is handiger voor het trainen. Voor zijn werk in de fietsenzaak in Dalen rijdt hij dan wel twee dagen per week heen en weer. Dat is wel te doen.
In wedstrijden raakt hij soms nog te snel in paniek, vindt hij. "Ga ik gaten dichtrijden terwijl we nog 100 kilometer te gaan hebben." Het is lastig niet overal controle over te hebben, weet hij. Het is ook een ervaringskwestie. In de toekomst zou hij graag eens een wedstrijd van 200 kilometer winnen, laten zien dat hij "niet alleen een sprintertje is dat ergens makkelijk achter kan zitten." Hekman weet: "Ik kan zeker nog harder schaatsen."
