Uiteraard was ik niet alleen. Wat een drukte op deze zondagochtend! Wie roept dat schaatsen niet leeft in Nederland, die moet een keer aansluiten in de rij voor de kassa om kwart voor negen. Vaders, moeders, kinderen, maar ook vrienden en vriendinnen. En natuurlijk de opa's en oma's langs de kant. En wanneer mensen niet op het ijs staan of er langs - dan zitten ze bij de De Skeve Skaes. Absoluut het beste schaats/sport-café van Nederland. Het is er niet alleen gezellig, het ademt schaatsen, het eten smaakt goed, het is er schoon en je brandt je mond tenminste nog aan de warme choco! Al met al een prima plek om weer eens het ijs op te gaan.
De reden dat ik naar Amsterdam afreisde was dat ik als ambassadeur van De Nederlandse Cystic Fibrosis Stichting (taaislijmziekte) en Skate4AIR (een fondsenwervend schaatsevenement op de Weissensee) een schaatsclinic heb verzorgd. Dit in de aanloop naar Skate4AIR 2012, de Alternatieve Elfstedentocht op de Weissensee op 3 februari 2012. Met als doel om daar met 200 deelnemers om 7.00 uur 's morgens van start te gaan en in totaal €400.000 voor onderzoek naar Taaislijmziekte op te halen.
Voor mijzelf is het weer een mooie reden om lekker te gaan schaatsen. Want ik moet eerlijk zeggen dat ik toch een drempeltje voel om naar de ijsbaan te gaan. Maar als ik dan eenmaal op het ijs sta, dan vind ik het nog steeds erg leuk! Sterker nog, elke keer zeg ik tegen mijzelf dat ik dit vaker moet doen. Maar voordat ik de gang naar de ijsbaan heb ingezet… Het is zo makkelijk om mijn hardloopschoenen aan te trekken en gewoon de deur uit te gaan…
Waarom is dat toch? Ik denk dat het deels is omdat ik geen zin heb om alleen naar de ijsbaan te gaan, in het verleden heb ik al vaak genoeg alleen getraind. En daarnaast ben ik ook nog eens erg verwend. Want het is op de recreatie uren vaak zo druk dat het onverantwoord is om echt wat harder rond te rijden. En dat is toch datgene waar ik nog de meeste lol aan beleef! Want wat is er heerlijker om een lekker snel rondje te knallen?
Dat is en blijft voor mij het ultieme schaatsen. Op volle snelheid de bocht doorknallen en dan over dat rechte eind doorglijden en weer de bocht induiken. Heerlijk! Waarbij ik mij dan na elke lekker rondje afvraag: "ben ik nú zo goed, of was ik zo slecht toen ik stopte?". Ha ha!
Dan vraag je je nu natuurlijk af: gaat Jochem dan zelf nog op de Weissensee rijden? Maak je geen zorgen, ook dit jaar ga ik weer van start. Na de ervaring van vorig jaar kan ik zeggen dat dit echt een mooie uitdaging is voor mij. En na de prachtige omstandigheden in 2011, reken ik voor 2012 op zwaar weer. Dus eigenlijk verwacht ik dat ik beter moet trainen. Ook omdat ik heb ervaren dat het schaatsen op een groot bergmeer heel anders is dan het rijden op een 400 meter baan.
Want op die hele Weissensee reed ik geloof maar 32 bochten, op een totaal van 200 kilometer. Dus is mijn techniek voorsprong op het ijs al voor vijftig procent verdwenen door een overvloed aan rechten einden. Maar wat was het bijzonder om op een groot meer, met besneeuwde bergen om je heen, een schaatstocht te rijden. Echt geweldig.
En toch is deze ervaring nog niet voldoende om elke week het ijs op te stappen. Wat moet ik dan ervaren? Eens nadenken, ik schaats liever niet alleen, toch wel op snelheid en bij voorkeur op een 400 meter baan.
Zou ik dan toch… Zou ik dan toch eens een marathon moeten gaan proberen? Lekker op de zondagavond met de marathon meedoen als training? Dat is iets om te overwegen.
Ik houd jullie op de hoogte van de ontwikkelingen!
Groet, Jochem