Natuurlijk is alle spanning weggevloeid die ze in de dagen, uren en minuten voorafgaand aan het eerste examen in dienst van Team Albert Heijn Zaanlander voelde toenemen. Zenuwen, daar heeft toch iedereen last van voor een belangrijke wedstrijd, stelt ze, nog wat na huppelend van het ene op het andere been in de mixed zone van Thialf. “Ik vond het in elk geval erg spannend, omdat ik vorige seizoenen gewend ben geweest aan meer ijsuren dan ik tot dusver heb gehad. In plaats van te schaatsen zijn we met het team heel lang naar Italië op trainingskamp gegaan, en heb ik ontzettend veel geskeelerd. Mijn gevoel zei altijd dat ik veel op het ijs zou moeten staan. Mijn coach, of beter mijn coaches, Jillert en Arjan Samplonius, bestreden dat.”
Dat dus, het heeft haar zo nu en dan uit balans gebracht. “Oh ja, ik kreeg ook nog last van een ontstekinkje aan mijn voet, als gevolg van het vele inlinen. Ik heb even getwijfeld. ’t Zal straks toch wel allemaal goed gaan? Dat vroeg ik me af.”
De zorgen kunnen overboord, Conijn is geslaagd en zelfs met een totaal andere routing. Bij Jac Orie werd er geskeelerd; nooit langer dan in blokjes van tien minuten. “Ik kwam op de eerste training van deze ploeg en werd succes gewenst met het anderhalf uur skeeleren. Hoe zouden we dat indelen? Nog voor ik het me afvroeg, waren we onderweg. Binnen tien minuten was ik de rest kwijt, hadden ze me eraf gereden. Het parcours bevreemdde me al: wat zouden we doen zodra er een zebrapad lag, en er reden overal auto’s. Ik was net een bambi tussen die ervaren skeeleraars. In het begin vond ik het knap eng, zo op de openbare weg. De anderen waren superbehendig, die sprongen zo even door het gras. Nou, dat zie je mij niet doen hoor, was mijn gedachte wanneer ik dat zag.”
De circustaferelen wenden, en Merel kreeg het ook aardig onder de knie. Ze verbeterde met de dag, kon zo de lastige periode in haar topsportbestaan (door een calciumtekort ontstond botontkalking, wat een enorme schok tweeg bracht, red.) wat achter zich laten en focussen op de nieuwe uitdagingen. “Het raakt me nog wel, daarom wil ik er niet te veel meer over kwijt dan dat ik schrok wat er met mijn lichaam kon gebeuren door er een paar maanden niet goed op te letten. Gelukkig heb ik het overwonnen.”
