Bij Ronald Kruijer en Axel Koopman denk je: die gaan nog even mee....

De leiding van Bouwselect/ De Haan Westerhoff wist al in december: met deze mannen schaatsen we ook de winter van 2025-’26 door. Ronald Kruijer schoot meteen in actie. “Dat bericht deed me goed, want als je op je 35e nog steeds wordt gewaardeerd en de plannen om als team een stap erbij te doen staan dat ook niet in de weg, wat zou ik nog meer willen? Ik had echter voor mezelf besloten dat ik in maart zou stoppen. Dat heb ik toen maar aangegeven.”

Hij heeft de ploeg ermee geholpen. Vorige week werd bekend dat Mats Stoltenborg het nieuwe gezicht is in de formatie van de Nederlands kampioen Christian Haasjes, diens broer Ronald, Luc ter Haar en Niels Overvoorde. “Mooi toch, zo’n aanvulling. Er is een tijd van komen en van gaan. Je moet geen spijt hebben van gemaakte keuzes. Ik ben blij dat ik dit niveau nu nog heb en op deze manier afscheid kan nemen. Stappen maakte ik toch al niet meer na mijn dertigste, daar had ik allang vrede mee. De laatste drie, vier seizoenen zijn we steeds professioneler geworden, wat meer tijd vraagt. Op een bepaald ogenblik kom je in de knel: je zegt niet zomaar dat je minder wilt gaan werken of je baan aan de kant schuift. D’r zijn bovendien andere dingen in het leven die leuk zijn waarvoor je nooit gelegenheid hebt gehad omdat je agenda vol zat door je baan en de trainingsuren. Ik heb het nooit half-half willen doen.”

Hij geeft een illustratief voorbeeld. “Het is vaker voorgekomen dat ik op de racefiets naar een verjaardag van mijn schoonouders ben gereden. Nam mijn vriendin schone kleding en spullen mee om daar te douchen, en maakte ik onderweg een extra lus om aan de honderd kilometer te geraken. Da’s nodig. Met tachtig procent van de uren zou ik gerust kunnen meekomen in het peloton, maar de ambities tellen ook mee. Als je op kunstijs en het natuurijs voorin wilt meedoen, moet je vijftien tot twintig uur per week maken. Je snapt: dat blijft niet duren, hè. Het is een keer mooi geweest”, verklaart Kruijer die op 17-jarige leeftijd zijn gezicht voor het eerst op de Weissensee liet zien (2008). Hij deed als C-rijder mee aan het criterium, tussen veelal masters….en won het niemendalletje van twintig kilometer.

Na te hebben deelgenomen aan de snelle toertocht over tweehonderd kilometer (150 in de kopgroep) wist hij dat dit soort duurwerk bij hem paste, en Kruijer vroeg een B-licentie aan. “Zonder een idee wat ik ervoor moest doen qua training. Ik zat bij een klein regionaal ploegje in Groningen. In die tijd kwam ik in contact met Piet Hijlkema (de trainer van het huidige Bouwselect, red.). Hij hielp me op weg. Zo heb ik me steeds meer op de sport gestort, wat een paar seizoenen later resulteerde in de stap naar de A-divisie, nu Topdivisie geheten."

Gaandeweg was de liefde voor de gevechten op het natuurijs aangewakkerd, versterkt door hoopgevende optredens. Kruijer, niet de man om zich de rol van kopman toe te eigenen zodra er andere specialisten tot zijn ploeg behoorden, maakte er geen probleem van zich weg te cijferen. Een keer draaiden de schijnwerpers toch zijn kant op: in maart 2022 verraste hij vriend en vijand door te triomferen in de Grand Prix-finale. Op de Baltische zee bij Lulea reed de Eeldenaar naar de zege, voor Bart van der Vlugt en Niels Overvoorde.

Het zou wat zijn, als Ronald nog een keer zo’n streek uithaalt in Karinthië. “Volgens mij gunt iedereen me dat in de ploeg. Er is vaak gezegd door de jongens dat ze graag wat willen terugdoen voor het werk dat ik op het kunstijs heb verricht. Het zou geweldig zijn, mocht dat hier lukken. Helaas laat een koers zich niet zo makkelijk in die richting dirigeren…”

Kruijer heeft alle tijd genomen voor zijn relaas, ondertussen met zorg zijn materiaal reinigend in het zogenoemde parc fermé waar schaatsers hun spullen achterlaten wanneer ze de ijsvloer opgaan. Een paar banken verder doet Axel Koopman van VGR-Galesloot hetzelfde, na een gezamenlijke training in het gezelschap van de meidenploeg die volgend seizoen minimaal een van de vier rijdsters kwijt is. Loesanne van der Geest (27), vanaf 2015 in de marathon, houdt er straks mee op. Ze is bereid haar verhaal te delen, op een voorwaarde: “Na de Weissensee. Hier focus ik me liever op de wedstrijden.” Loesannes leus voor Oostenrijk: “We leven alsof het onze eerste is, we koersen alsof het onze laatste is.” Dat is in de Aart Koopmans Memorial aardig gelukt, met Femke Mossinkoff als winnares. Inderdaad, ook VGR-Vreugdenhil.

Koopman kijkt wel terug op zijn veertien ‘onvergetelijke jaren’ die bijna voorbij zijn. Hij is 33. Te jong voor een marathondier, daar is-ie het mee eens. “Ik wil echter stoppen als ik het nog leuk vind. Het staat los van de eventuele beslissing van de teamleiding om het team op te doeken (wat gebeurt, indien er geen nieuwe sponsors worden gevonden, red.), want ik heb dit eerder besloten. De sport is heerlijk, trainen prachtig, maar het begint een beetje te storen dat ik de hele winter door nul mogelijkheden heb om wat anders te doen. Ik heb door de geboorte van onze dochter nu een gezin, met haar wil ik net zo goed gezellige dingen doen. En ik betrap me erop dat ik op zondagmorgen bijvoorbeeld ook eens wil kunnen kiezen: of nog even blijven liggen en spelen met dat meisje, of drie uur fietsen. Ik wil het moment voor zijn dat ik begin op te zien tegen de opofferingen die het schaatsen met zich meebrengt”, licht hij toe.

Veertien jaar is lang. Het plezier dat Axel uit Stompetoren heeft gehad, vergoedt met gemak alle uren die hij erin heeft gestoken. “Ik heb altijd mijn steentje kunnen bijdragen aan de ploegen waartoe ik behoorde. Nooit ben ik de beste geweest, maar ik ben wel zo goed geworden dat ik prima heb kunnen meekomen in de Topdivisie. Het was geen ambitie om per se te winnen en daar alles voor opzij te zetten. Ik heb er ook geen spijt van hoor. De knechtenrol is me alle jaren bevallen, mede omdat het werd gewaardeerd wat ik deed.”

Automatisch het gevolg: er zijn, kijkend door de bril van de pennenlikker die scorebordjournalistiek bedrijft, weinig hoogtepunten te noteren. “Ik heb er wel een, m’n zevende plaats in de finale van de Marathon Cup in Leeuwarden (11 maart 2023, red.). Daar reed ik een uitstekende wedstrijd, inclusief een echte finale. Ik heb er toen van genoten, net zoals van de prestaties in het seizoen na de coronawinter. Door die lange periode van inactiviteit was het merkbaar dat de topteams het allemaal wat makkelijker opnamen. Dat bood ons, in die periode de vriendenploeg van Skate4Air, de gelegenheid een deuntje mee te spelen.

“De meeste jongens uit dat team schaatsen geen wedstrijden meer, alleen Stefan (Wolffenbuttel, red.) en ik nog. Volgend jaar sluit ik me lekker aan op de vrijdagavond wanneer die gasten rondjes rijden en daarna een biertje doen. En wie weet keren we dan ooit terug naar de Weissensee om aan de Alternatieve Elfstedentoertocht mee te doen. De race heb ik nooit kunnen uitrijden. Dat zou eigenlijk wel een keer moeten gebeuren”, aldus de data-analist bij de sociale verzekeringsbank.