Brendan Corey: Shorttrackzendeling van Down Under

Nog een toernooi. Nog een keer een keer alles uit de kast halen. Het wereldkampioenschap shorttrack in Beijing houdt Brendan Corey zeker bezig, maar zijn hoofd zit ook al een beetje in Australië, waar zijn vriendin woont en z’n ouders momenteel in de buurt van Brisbane zoeken naar een onderkomen. Samengevat: vader Trevor is uitgewerkt en beiden zijn klaar met Canada; dankzij de dubbele nationaliteit van moeder Melanie lonkt een bestaan Down Under.

Logisch dat daar Corey’s aandacht ook naar uitgaat. Hij mist de familie elk jaar meer sinds hij in 2019 een arbitragezaak tegen de Canadese schaatsbond verloor en daarna een rigoureuze beslissing nam, door uit te wijken naar het land waar zijn moeder is geboren. Dat gebeurde min of meer toevallig: Corey raakte destijds in gesprek met Richard Nizielski, de coach van het Australisch team die hem deelgenoot maakte van zijn missie: de populariteit van shorttrack opkrikken in Australië, dat in 2002 werd verrast door de eerste gouden olympische schaatsmedaille ooit, op hilarische wijze binnen gehengeld door Steven Bradbury. Zijn vier, veel betere tegenstanders vlogen tijdens de finale van de 1000 meter in de laatste bocht voor de finish allemaal onderuit en de achteropgeraakte Ozzie kreeg vrij baan naar de streep.

“Hij wil dat de sport weer wat gaat voorstellen en dacht dat hij mij daarbij zou kunnen gebruiken”, vertelt Corey. Goed beschouwd had hij geen keuze. Rond deze pereiode zes jaar geleden stortte zijn wereld in, toen zijn naam niet meer voorkwam in de plannen van Skate Canada. Een hersenschudding had niet alleen zijn seizoen vergald, de blessure bracht de coaches er ook toe Corey niet meer te selecteren voor de nationale opleidingsploeg. Hij vocht dat besluit aan, maar verloor. Vanaf dat moment voelde Canada als een veel minder fijne stek voor hem en zijn ouders. Lang verhaal in het kort: Corey nam de uitdaging van Nizielski aan en verkaste naar het rode continent op het zuidelijk halfrond. “Ik denk dat ik goed werk verricht, al blijft het moeilijk in een land waar weinig ijsbanen zijn die voldoen aan de internationale regelgeving.”

Het postadres is Melbourne, zijn sportbestaan speelt zich echter negen of tien maanden per jaar elders af. Corey wist zich in de eerste jaren na de switch te verzekeren van een ondersteuningsprogramma dat de internationale schaatsunie (ISU) heeft voor atleten uit zogenoemde ‘kleine schaatslanden’, en kon zich zo aansluiten bij de Amerikanen in Salt Lake City. Tegenwoordig is hij embedded in de Italiaanse selectie die haar thuisbasis in Bormio heeft. De kosten van die samenwerking – een heel gebruikelijke in shorttrack – worden betaald door het Australisch olympisch comité. Goed om te weten: teamgenoot Lucas Wareham had zich graag bij Corey gevoegd. “Om in aanmerking te komen, moet je wel een behoorlijk niveau hebben. Landen willen ook profiteren van een meetrainende concurrent. Ik kan de Italianen uitdagen, en omgekeerd. Lucas nog niet”, aldus Corey.

So far, so good, zou je zeggen. Corey erkent zeer tevreden te zijn met zijn situatie. Zijn prestaties helpen erbij. Vorig jaar was hij een van de surprises op het WK in Rotterdam waar hij brons won op de 1500 meter. In de eerste uitgave van de World Tour (zes toernooien) eindigde hij vier keer in de top-10 van een discipline. De tiende plaats in het eindklassement van zijn beste onderdeel (1500 meter) beschouwt hij als een volgend hoogtepunt.

“Australië gunt me de kans die ik nooit heb gekregen in Canada”, floept Corey eruit. Hij bedoelt waarschijnlijk vanaf het moment dat het grote, internationale werk zou beginnen. Zijn opleiding, van pikkie tot talentvolle tiener, genoot hij immers in Montréal, acht uur rijden van zijn geboortestad Fredericton in de provincie New Brunswick. “Toen mijn kansen op het nationaal team waren verkeken, dacht ik er is niet veel verschil tussen wonen in Montréal of ergens anders. Het is altijd ver weg van huis. Ik zag de familie al zelden, dat is nu hooguit drie keer per jaar, waarvan een keer tijdens kerst. Het maakt het leven niet gemakkelijk. Ik ben veel op mezelf aangewezen. Dat zorgt voor weinig afleiding, zeker in Bormio waar ik niets anders doe dan trainen, eten en slapen. Zodra ik volgend jaar (hopelijk) op de Spelen van Milaan heb gestaan, zal ik er waarschijnlijk een punt achter zetten. Twee keer een olympische cyclus vergt veel van me. Ik weet niet of ik het nog zo’n periode zou volhouden om alles steeds in mijn eentje te moeten doen.

"Mijn ouders proberen elk seizoen een van mijn wedstrijden te bezoeken. Ze waren van plan naar de World Tour in Salt Lake City te komen, maar die wedstrijd werd afgelast.” De reden was dat de ijsbaan in Utah niet aan de veiligheidsnormen voldeed.

Montréal, dat de eerste World Tour al gastheer zou zijn, nam de organisatie van Salt Lake over. Als het ware om de hoek, toch ideaal voor een korte gezinshereniging? Corey schudt zijn hoofd. “Mijn vader en moeder mijden Montréal, vanwege de slechte herinneringen. Ik ben ook geen groot fan om daar te racen, maar het is moeilijk dat te ontlopen wanneer je shorttracker bent. Er zijn daar altijd wedstrijden. Toch heb ik er eind vorig jaar goede resultaten behaald: drie keer een top-10. Misschien wel uit wraak ben ik erin geslaagd de muur te doorbreken”, zo brengt hij het onder woorden.

“Het zal lastig blijven op die plek terug te keren. Ik moet het verleden vergeten en doen wat er nodig is om mezelf de grootste kans op succes te geven. In dat opzicht was de bronzen medaille op het WK in Rotterdam heel welkom. Daar heb ik laten zien dat ik goed genoeg ben om op dit niveau te schaatsen. Het voelde geweldig te bewijzen dat ik met de besten van de wereld kan strijden en zo te laten weten dat bepaalde mensen in Canada fout zaten.”

Dat kan hij komend weekend weer in het immense Capitol Indoor stadion van Beijing. Kwestie van de kop erbij houden, en reclame maken voor zijn sport in Australië. Daar waar de toekomst hem toelacht.

Meer informatie over het WK Shorttrack staat hier.