Van Melle spreekt woorden van gelijke strekking. Hoewel hij amper acht weken terug onder het mes is geweest om hem te bevrijden van een slepende kniekwestie, kraait ook hij hosanna. “Ach, wanneer je zo’n eerste keer het ijs opstapt, kom je wel een paar dingen tegen: een protesterende kniepees bijvoorbeeld, of zodra je met krachttraining of fietsritjes begint. Onze teamarts vond het eerder bijzonder dat ik al zo snel weer aan het schaatsen ben”, zegt Melle. “Maar”, zo voegt hij eraan toe, “ik ga me niet haasten, want ik heb van mijn fouten geleerd.” Van ’t Wout refereert aan een rugblessure van drie winters geleden die hem meer dan een half jaar zoet hield. “Mijn doel is om in januari 2025 weer mee te doen aan de wedstrijden. Met een beetje geluk moet het EK in Dresden (half januari, red.) te halen zijn.”
Wat zeker is: de periode van inactiviteit heeft geen mentale sporen achtergelaten. Jens: “Blessures horen bij deze sport, ik ben er dan ook niet zo mee bezig. Voor mij was het ook anders dan in het geval van Melle, omdat hij direct wist dat hij door de pijn niet meer kon schaatsen. Ik had heel veel last om mijn schaatsschoen aan en uit te trekken. Reed ik weer op het ijs, dan ging dat wel, al schaatste het niet lekker. Ik had af te rekenen met een verrekte enkelband. De ware oorzaak van de pijn kende ik pas een week voor de operatie. Gescheurde banden.” Hij is er klaar mee. “Die enkel zit vaster dan-ie ooit heeft gezeten. Dus ja, ik rijd harder dan voorheen. Laatst stond er 7,9 op het rondebord, en wanneer ik bij het tempowerk op kop van de groep reed, waren het voortdurend rondjes van 8,1. Dat is een stuk sneller dan dat ik de laatste twee jaar heb gereden.”
