Hij durfde al naar het EK vooruit te blikken, na zijn winnende vijf kilometer (6.08,65) die net zo degelijk was als op het World Cup Kwalificatietoernooi (6.06,72). Toen waren de woorden moedig: “Laat Ghiotto maar komen.” En zaterdag? “Ghiotto mag altijd komen, hoor. Dit is de tweede keer dat ik in Thialf onder de 6.10 beland. Als je dat doet, kun je internationaal ook mee. Mits ik over twee weken dezelfde vorm heb…”
Toch een flintertje voorbehoud verpakt in zijn antwoord. Het kan ermee te maken hebben dat Huizinga aan de andere kant van de wereld – in het kader van de World Cups in Nagano en Beijing – twee keer achter de Italiaanse meester van het langeduurwerk aan moest kachelen, en op dat moment nog geen echte aansluiting had weten te vinden. Het deerde Huizinga niet veel. Hij vertrouwde liever op het gevoel van dit moment, ín de ‘thuistempel’. “Hier is de vorm heel goed. Dat voordeel hoop ik dan uit te kunnen spelen. Ik train er elke dag, ik kan mijn materiaal beter afstemmen op de omstandigheden, noem maar op. Maar het slot van het liedje is dat je eerst en vooral goed moet schaatsen.”
Dat zou Roest, de koning van het allrounden in Nederland die als gevolg van een verwaarloosde (of verborgen) tandontsteking van de regen in de drup is geraakt en letterlijk geen meter meer vooruitgaat, tot zijn grote frustratie. Roest strandde met 6.24,94 (zijn 64ste tijd op de vijf kilometer in zijn carrière) op de achtste stek, tussen de middenmoters. “Heel vervelend. Zelfs op dit ogenblik onder mijn maat. Ik had de race iets anders in mijn gedachten. Ik wist dat ik de 6.08 van Chris niet zou kunnen verslaan, maar 6.25 is normaal gesproken niet nodig. Mijn plan was de wedstrijd mooi op te zetten, met rondjes van 29,7, dat vast te houden en tegen het einde te versnellen. De snelheid bleef echter weg. Ik probeerde er naartoe te rijden, maar het lichaam kon het niet aan.”
