Daarmee lag Kools ver verwijderd van zijn schema, dat moest leiden tot een afstand van 700 kilometer. Het record stond, en staat nu dus nog steeds, op 655,6 kilometer. Die afstand legde Jan Roelof Kruithof in 1994 af in het Italiaanse Baselga die Pine. Kools wilde daar ruim overheen gaan, maar besefte rond half 's nachts dat dit een mission impossible was.
“Ik ben fysiek en mentaal he-le-maal stuk”, meldt hij in de loop van zaterdagochtend, telefonisch vanuit ’s Gravezande. Nadat Kools in de nacht gedesillusiioneerd van het ijs was gestapt, zocht hij zijn thuis op, pakte daar een douche en kroop in bed. “Maar slapen lukte niet. Ik lag te hoesten en mijn heupen doen zo verrekte pijn. Ik ben de vernieling in gegaan.”
Hij klinkt aangeslagen, vindt dat ie gefaald heeft. “Opgeven wilde ik niet. Maar het was niet langer verantwoord. Als ik nog door was gereden, had ik met die heupen drie maanden in een revalidatiecentrum mogen doorbrengen. Dat was het me toch niet waard. Toen ik dat besefte, ben ik van het ijs gestapt.”
Op de teller stonden 1000 rondjes van elk 385 meter. Vanaf half acht vrijdagochtend had Kools dus 385 kilometer afgelegd, ofwel bijna twee keer de Elfstedentocht, die 200 kilometer lang is. Daar kun je best trots op zijn. Kools niet. “Toen dat tot me doordrong, dacht ik: verdikke, nog 15 kilometer dan had ik die afstand gehaald. Dat waren nog maar 32 rondjes… Als ik nog een beetje helder was geweest, had ik die afstand nog vol gemaakt.”
Je gelooft het of niet. Maar later in de ochtend keert Kools terug naar De Uithof, om die resterende rondes vol te maken, samen met zijn makkers van de honderdronden-groep in Den Haag, die hem ook tijdens zijn recordpoging door dik en dun hebben gesteund. “Een fantastisch team, ik had echt het gevoel dat ik hen in de steek had gelaten.”
Lag het aan de luchtdruk, zwaar ijs of toch een gebrekkige preparatie, dat hij zijn gestelde doel niet kon bereiken? “De voorbereiding was eigenlijk perfect”, blikt de Westlander terug. “Voldoende kilometers gemaakt, een goed schema opgesteld, voldoende koolhydraten gestapeld in de week vooraf. Wat achteraf niet zo goed is gebleken, is dat ik daags voor de recordpoging niks meer gegeten heb. Dat deed ik om te voorkomen dat ik onderweg moest stoppen voor een bezoek aan het toilet…”
De acht pannenkoeken die er gisterochtend bij het ontbijt in gingen, zetten het inwendig gestel na een dag rust echter geheel op stelten. Het resultaat: “Na drie uur schaatsen begon mijn maag op te spelen en hing ik over de boarding om te spugen. Van de dokter kreeg ik medicijnen om dat te stoppen, maar dat had pas na enkele uren het gewenste resultaat.” Ondertussen hing hij nog een paar keer kotsend langs de baan. “Mijn krentenbollen met pindakaas liggen nu uitgespuugd naast de boarding…”
Hoewel hij vooraf had gehoopt 24 uur non-stop te kunnen schaatsen, moest hij nu geregeld naar de kant. “Dan zie je de seconden weg tikken, en weet je dat het gewenste aantal kilometers ook steeds verder weg komt te liggen.” En dan begonnen zijn heupen ook nog eens tegen te sputteren, balend van al het bochtenwerk. Die moest hij dus rust geven na elke vijftig ronden. Door het telkens opnieuw opstarten, sloeg echter de verzuring in zijn benen toe. “Het was een martelgang.”
Onderweg stelde hij zijn doelen, noodgedwongen, steeds bij. In zijn hoofd zat: 700 kilometer schaatsen. Daarna: 655,7 kilometer, net iets meer dan het bestaande wereldrecord. Nog wat later: 600 kilometer, ofwel drie Elfstedentochten. In zijn begeleidingsteam van ‘hazen en konijnen’ reed ook een arts mee, die een vinger aan de pols hield. “Op een gegeven moment gaf hij me de laatste twee paracetamolletjes. Maar het ging echt niet meer. Die mannen hebben me nog naar de duizend rondjes geschreeuwd. Toen was het op. Nu voelt dat shit, maar er zijn belangrijkere dingen in het leven.”
Zijn missie, het vestigen van een nieuw wereldrecord over 24 uur, is niet voltooid. “Maar het andere doel is wel gehaald”, spreekt Kools zichzelf moed in. “We hebben met deze recordpoging heel veel exposure voor De Uithof geoogst. De steun die ik daarbij heb gekregen van het begeleidingsteam was hartverwarmend.”
Chris Kools was, met markante baard, in veel media terug te vinden de voorbije dagen, waaronder Hart van Nederland, AD, Telegraaf en natuurlijk Schaatsen.nl. Iedereen weet nu dat De Uithof in zwaar weet zit, én dat een brede coalitie van schaatsliefhebbers bereid is te strijden voor het voortbestaan van een kunstijsbaan in de provincie. Zij hebben zich gebundeld in Schaatsbelang Zuid-Holland en gaan tot het gaatje, zo heeft Kools laten zien.
Met de pijn in het lijf en teleurstelling in zijn kop, kan de schaats- en skeelergek niks anders zeggen dan dat hij ‘ongelooflijk respect’ heeft voor Jan Roelof Kruithof, recordhouder sinds 1994. Hij was toen 57 jaar oud. Kools, tot slot: “Vooraf dacht ik dat het wel te doen was om die 655 kilometer uit de boeken te rijden. Maar ik realiseer me nu, na diep door het putje te zijn gegaan, dat het onvoorstelbaar is wat die man heeft gedaan, en dat op die leeftijd!”