Meteen op de eerste afstand sloeg Christie in Dordrecht toe: goud op de 1500 meter. De Britse kon het bijna niet geloven. Ze was in tranen, moest na de finish eerst even bijkomen bij haar coach. Bijna had ze een paar maanden eerder haar schaatsen in een hoek gegooid, om ze nooit meer aan te trekken.
Na haar mislukte olympische missie, de bedreigingen via social media na het onderuit schaatsen van de Zuid-Koreaanse Seung-Hi Park in Sotsji en de paniekaanvallen die volgden, was daar eindelijk het moment dat de 24-jarige shorttrackster weer kon houden van haar sport. “Shorttrack is mooi, maar sommige dagen kun je het haten. Hoe kan het je zo laten voelen?”
Twee jaar geleden in Malmö was Christie al eens dicht bij de Europese titel. Met het goud voor het grijpen ging ze in de laatste ronde van de afsluitende afstand onderuit. Het kenmerkt de carrière van de Britse. Vaker ging het op belangrijke momenten mis. Zo waren daar in Sotsji drie diskwalificaties op evenzoveel afstanden.
De nadruk dit seizoen ligt voor de Britse shorttrackploeg op de wereldkampioenschappen. Daar moet het team zich bewijzen om in aanmerking te komen voor financiële ondersteuning. Bovendien begon Christie met een hamstringblessure aan het kampioenschap. Juist daar ligt misschien wel de sleutel van haar ‘onverwachte’ succes. Christie creëerde voor zichzelf een atmosfeer waarin druk niet bestond.
“Ik probeer al twee jaar Europees kampioene te worden. Ik was in perfecte conditie, maar won niet. Dit weekeinde was ik vooral bezig met schaatsen en werken aan de dingen die ik wil verbeteren. Ik voel me mentaal nog steeds niet sterk, maar begon met een kalmer gevoel aan de wedstrijd”, zei Christie, die met bijgestelde ambities naar Nederland kwam. “Ik probeerde het podium te halen. Winnen is dan een beetje gek.”
Met twee gouden plakken ging Christie na twee afstanden ruim aan de leiding. Maar de rode draad in haar carrière bleef niet op de achtergrond. Op de kilometer ging het weer mis. IJzersterk knalde ze in de laatste ronde met hoge snelheid om vijfvoudig Europees kampioene Arianna Fontana heen, maar deed dat te krap.
“Een diskwalificatie op de afstand die ik vooraf wilde winnen. Alle emoties van Sotsji kwamen terug”, vertelde Christie. “Op school werd ik vroeger gepest. Sotsji maakte datzelfde gevoel in mij los.”
Maar Christie overwon. In tien minuten tijd wist ze haar emoties te beteugelen, om daarna in een zenuwslopende strijd op de drie kilometer haar Russische concurrente Sofia Prosvirnova te achterhalen. Christie was zelf het meest overdonderd. “Dit komt als een schok”, zei ze.
Eindelijk kan ze een punt zetten achter het moeilijkste seizoen uit haar carrière. Natuurlijk, de herinneringen aan Sotsji blijven, maar langzaam gaan de scherpe randjes eraf. In die verfoeide 500 meter finale zette Christie na de eerste bocht een passeerbeweging in op de Italiaanse Fontana, die haar positie fel verdedigde. Daarbij smakten de eerste drie schaatsers tegen het ijs. Christie werd gezien als schuldige en bestraft met een diskwalificatie.
Spijt van haar actie op de 500 meter heeft ze nooit gehad. Ze zou die olympische finale niet anders aanpakken, mocht ze het overdoen. “Ik kan geen genoegen nemen met brons, maar vecht voor goud. Dat betaalt zich hier uit.”
Met de eerste hoofdprijs uit haar carrière heeft ze een negatieve spiraal doorbroken. “Na de Olympische Spelen heb ik me ontzettend slecht gevoeld. Ik hoop dat dit me helpt om er weer bovenop te komen. Dit is geen olympische medaille, maar voor mij voelt het hetzelfde.”
“Dit is een prijs voor alle training. Voor de mentale reis”, besluit een gelukkige Christie. “Dit weekeinde hield ik weer van schaatsen.”