Wat gebeurt er wanneer je Noord-Hollandse warmte en hartelijkheid vermengt met Colombiaans enthousiasme, en dan ook nog op een Oostenrijks bergmeer? Een prachtig voorbeeld van oneindig (sport)geluk dat misschien ooit wel olympisch goud oplevert...
Wat eraan vooraf is gegaan
Pablo Felipe Marin Serrano, een jeugdige, tweevoudig wereldkampioen op skeelers uit het Colombiaanse Manizales kwam in 2023 met een coach naar Europa voor wedstrijden. Op zoek naar een goedkoop (wat later zelfs gratis bleek) onderdak belandde hij bij het sportgekke gezin van Wendy en Theo Berkhout, met hun vier kinderen Daan, Janne, Chris en Maartje. Dankbaar tot in het kwadraat voor de wekenlange gastvrijheid van de familie kon Pablo niet achterblijven. Toen hij hoorde dat dochter Janne een vakantie in combinatie met een trainingskamp op hoogte in gedachten had, nodigde hij haar uit in Colombia.
En sindsdien?
Janne, minstens zo verguld over de ontvangst en zorg die ze kreeg van Pablo's familie moedigde de skatekampioen aan deze winter opnieuw de oversteek te maken om… te leren schaatsen. Dat hoefde ze geen twee keer te zeggen. Op tweede kerstdag 2024 arriveerde de 20-jarige Pablo in Hauwert, twee dagen later stond hij voor het eerst op schaatsen en trainde mee met Berkhouts jongste talent Maartje. Vermakelijk detail: Pablo draaide de eerste dag zijn rondjes en verbaasde zich er op een gegeven moment over dat iedereen het ijs verliet. Totdat hij ineens tegenover de Zamboni dweilmachine stond: dat fenomeen kende hij nog niet… Het schaatsen ging zó goed, dat hij in no time ‘promoveerde’ naar de marathonselectie. Weer een week verder reed hij mee in een Zesbanen-marathon…
Maandag was-ie nog een dag op de Spielplatz der Natur, de Weissensee welteverstaan, waar de regen en de veel te hoge temperaturen het schaatsplezier van duizenden toerrijders bemoeilijken maar nog niet vergallen. Op dinsdag brengt vader Berkhout hem en zijn jongere zus Maria (die ook welkom was in Hauwert) naar een vliegveld in Noord-Italië, vanwaar hij terugreist naar zijn thuisland. De skeelertrainingen wachten weer. Pablo stapt al meer dan een week rond met de grootste lach die iemand op zijn gezicht kan toveren. Hij is mee met het gezin Berkhout om te ervaren wat natuurijs is, en hoe de marathons eraan toegaan. Maar er is meer…
Van binnen brandt een verlangen. Pablo ziet zichzelf soms al in gedachten schitteren op de Winterspelen van 2030. “Dat is mijn droom, sinds de dag dat ik in Argentinië wereldkampioen inline ben geworden. Op dat moment heb ik mijn vrienden thuis gezegd dat ik naar de Spelen wilde. Hoe dat gestalte moest en moet krijgen, wist en weet ik nog niet; daar moet ik veel dingen voor uitzoeken. Ik heb erover gesproken met mijn ouders. Die zeiden me dat ik eerst de belangrijkste skeelerrace van Colombia maar moest winnen. Met de hulp van God is me dat gelukt en ligt de weg vrij om de volgende stap te maken in mijn carrière. Vandaar dat ik hier ben. Janne en ik hebben veel gepraat in de periode dat ze in Colombia was. ‘Kom naar ons en leer schaatsen. Ik ben ervan overtuigd dat het goed voor je zal zijn en je ervan zult genieten', herhaalde ze steeds”, vertelt hij.
De ervaringen zijn overweldigend. Schaatsen lijkt inmiddels zijn tweede natuur, zo beweert zijn bonusmoeder Wendy. “Weet je, ik kan er zo van genieten wanneer ik die kinderen bezig zie. Hoe Pablo is opgevangen op de ijsbaan in Nederland, hoe de andere jongens met hem zijn omgegaan. Het is een groot voordeel dat hij heel behoorlijk Engels spreekt en wereldkampioen skeeleren is, dus bepaald geen pannenkoek. Natuurlijk zijn we gaan kijken toen hij meedeed aan een marathon, terwijl hij werd gecoacht door Janne. Het was geweldig!” Wendy straalt van geluk.
De hele familie is benieuwd hoe Pablo’s avontuur zich zal ontwikkelen. Wendy opnieuw: “Het is afwachten wat de Colombiaanse bond kan en wil betekenen. Als wereldkampioen inline ontvangt hij een vergoeding, maar wat ik ervan heb begrepen is dat het land een nieuwe president heeft die de geldkranen voor alle sport weer heeft dichtgedraaid.” Pablo vult zelf aan dat hij in februari op de Olympic Oval in Salt Lake City moet laten zien hoe goed zijn schaatsprestaties zijn. Op basis daarvan volgt een wellicht een plan voor een route die kan worden ingezet. Een andere optie zou het Center of Excellence in Heerenveen zijn, een opleidingsinstituut onder de paraplu van de internationale schaatsunie (ISU). “Ja”, zegt Wendy laaiend enthousiast, “dat moeten we eens onderzoeken.”
Pablo krijgt er geen genoeg van; hij gelooft in een toekomst als langebaanschaatser, en de Berkhoutjes doen alles wat in hun vermogen ligt hem daarbij te helpen. De drukte met twee tijdelijke gezinsleden erbij lacht ze gewoon weg. “Ik dacht eerst wel van jeetje hoe doe ik dit allemaal? Vier dagen werken (als kapster, red.), vier kinderen. Dan komen er nog twee bij. Ik krijg er zoveel energie van. Ik vind het zó leuk om dingen te delen. En die jonge mensen iets te kunnen meegeven, hun leven ergens mee te verrijken. Dat is voor mij levensgeluk.”
Pablo staat erbij, luistert naar de woorden die hij niet een, twee, drie begrijpt. In zijn glinsterende ogen is te lezen dat hij er precies zo over denkt. Als hij over vijf jaar in de Franse Alpen Colombia op de mass start of een individueel nummer mag vertegenwoordigen, kunnen heel veel credits naar een ongelooflijk leuk gezin uit een dorp in de kop van Noord-Holland….
