Vanuit de andere kant van het hotel kijk ik naar het dal waar de stad Erzurum is gevestigd op 2000 meter hoogte. Maar wat ik vreemd vind, is dat de stad langgerekt en vlak is. Op 2000 meter hoogte vind je hier in Turkije een groot vlak, plat stuk. Geen bergen of heuvels, gewoon Nederlands plat. Daar ligt onze ijsbaan gevestigd waar we zeventien dagen schaatsen.
Murat, de man van de ijsbaan, zorgt voor een mooie ijsvloer en goede trainingsomstandigheden. Elke dag vertrekken wij op onze gehuurde mountainbikes en met de oranje rugzakken gevuld met schaatsen, naar beneden. Dat gaat vlotjes kan ik vertellen. Binnen tien minuten hebben we het hoogte verschil van ongeveer 300 meter overbrugd. Naar boven duurt aanzienlijk langer.
Als we ongeveer op de helft van de weg zijn gaan de luidsprekers aan en klinkt een oproep voor gebed door de speakers. Voor de Turken is het de hoogste tijd om in de benen te komen en de weg naar de moskee te bewandelen. Vijf keer per dag doen ze dat. Om vier uur ’s ochtends galmt de eerste oproep door de luidsprekers, maar als ze willen, mogen ze ook thuis bidden tot Allah heb ik mij laten vertellen.
Eenmaal boven bij het hotel aangekomen na iets minder dan een half uurtje, rammelt mijn buik behoorlijk. Gelukkig heeft dit hotel geen personeelstekort en zorgen Murat en zijn collega’s voor een uitgebreide lunch. Na de lunch worden de hotelkamers opgezocht voor een rustmomentje.
Ik zit op de tweede verdieping van dit hotel en dat betekent vanaf de eetzaal vier trappen omhoog. Op meer dan 2000 meter hoogte loop ik als een hijgend paard met verzuurde benen en een hart dat overuren draait, de trap op. Het went, de hoogte. Maar de volgende keer wacht ik toch maar op de lift..
Wat we hier naast schaatsen, downtraining, krachttraining en coretraining nog meer doen, is mountainbiken. Voor velen van ons is dit de eerste keer. Voor mij ook. Die skipiste waar ik in het begin over vertelde, was mijn eerste off road ervaring met de mountainbike. Het klimmen ging nog wel. Dat is even pittig, maar als er zich een plateautje bevindt kan je eventueel uitrusten.
Het dalen is een ander verhaal.. Toen we op het midden van de skipiste waren moesten we weer naar beneden. Daar stond ik dan, met mijn mountainbike aan de hand en ik zag beneden het hotel liggen. Ineens leek de skipiste ontzettend steil. Achter je zadel hangen, handen bij de remmen en iets vooruit kijken. Het klinkt heel simpel, maar toch sloeg mijn hart een paar slagen sneller daar boven.
Toen iedereen al vertrokken was kon deze held op sokken natuurlijk niet achterblijven. Daar ging ik, voorzichtig en achter mijn zadel hangend vervolgde ik mijn weg naar beneden, over de losliggende stenen en greppeltjes. Eenmaal beneden aangekomen stond ik te trillen op mijn benen, maar wat was dat gaaf zeg!!
De adrenaline schoot door mijn lijf en ik kon eerlijk waar niet wachten op de volgende mountainbiketocht. En die kwam er. Twee dagen later klommen we de andere berg op en kwamen op ontzettend mooie plekken, waar je anders nooit komt. Het uitzicht was prachtig en de afdalingen zijn erg gaaf. Elke keer gaat het beter en is er meer en meer vertrouwen.
Mountainbiken is net als shorttracken. Even aanzetten en weer rusten. Overzicht bewaren, vooruit denken en durf hebben. Morgenochtend vertrekken we weer op onze mountainbikes en met onze oranje rugzakken naar de ijsbaan. Ik kijk nog even vanuit mijn raam naar de skipiste die mijn comfortzone heeft verbreed en met een glimlach sluit ik de gordijnen. Morgen weer een nieuwe trainingsdag. Nu al zin in!