Column: Bijgeloof
Zaterdag 10 november. Dertig minuten voor mijn start van mijn 500 meter bij de NK afstanden. Een vervelend gevoel bekruipt mij.
Mijn handen beginnen te zweten en mijn hart bonkt in mijn keel. Een lichte paniek steekt de kop op als ik mijn tas omkeer. Normaal ben ik al niet het meest opgeruimde type in de kleedkamer, maar nu is het een grote ravage om mij heen. Ik zoek naar een speciaal voorwerp, maar ik kan het niet vinden. En nee, hij ligt ook echt niet onder de tas van mijn buurvrouw.
Spullen die weglopen, zomaar zonder dat ik het door heb, dat overkomt mij wel vaker. Alleen dat mijn zwart glimmend frame van mijn schaatsbril juist nu de benen heeft genomen. Het frame waarmee ik vorig jaar ook het NK afstanden mee schaatste. Waarmee ik won.
Bijgeloof, rituelen: ik heb er veel. Het geeft voor de lichtelijk chaoot die ik ben wat structuur. Zo hoef ik nooit bang te zijn dat ik niet kan kiezen wat ik exact drie uur voor de wedstrijd wil eten. Ik eet namelijk altijd drie boterhammen met hagelslag. Mijn favoriete soort ondershirt (ik heb er meerdere), heb ik al lang van tevoren klaarliggen. Evenals mijn favoriete koekje dat ik altijd tussen de races eet. En ja, ik trek altijd eerst mijn rechterschaats aan.
Soms krijg ik het gevoel dat ik de enige ben die zo panisch is voor een wedstrijd, maar een gesprek tussen twee andere schaatssters stelde mij enigszins gerust. Ze hadden het over de lievelingswedstrijdstring die een van beide bij het inpakken van de tas bijna vergeten was. Gelukkig was er een oplettende moeder die de ramp nog net op tijd kon voorkomen. Gelukkig vermeldde ze er meteen bij dat ze meerdere lievelingswedstrijdstrings had. Voor het geval ze twee dagen achterelkaar schaatst.
Na enige navraag in mijn team bleken er nog extremere verhalen te zijn. Een voormalig schaatser stopte een week voor een belangrijke wedstrijd met douchen. Hij was bang om de vorm er af te wassen. Een ander was zo gek om op de dag van de wedstrijd bijna niks meer te eten. Dit zou er voor zorgen dat zijn jagersinstinct naar boven zou komen.
Het zijn allemaal acties die ervoor zorgen dat je met nog iets meer vertrouwen aan de start staat. De vaste rituelen geven toch een soort van controle.
25 minuten voor de start van mijn rit was mijn frame nog steeds niet teruggelopen en ik moest toch echt naar het middenterrein.
Gelukkig zat mijn reserve, matzwarte, ‘trainings’-frame nog in mijn tas. Het frame waar ik nooit belangrijke wedstrijden mee schaats. Met nog wat extra spanning stond ik dan dus ook 25 minuten later aan de start. Gelukkig liep de NK goed voor mij af en won ik met mijn matzwarte frame de 500m. Mijn nieuwe favoriete wedstrijdframe nu dus!
Dit frame zit alvast netjes in mijn tas, om mij vanmiddag een toprace te bezorgen. Als het tenminste niet wegloopt…
Thijsje Oenema is sprintster van Team Liga.